Deel II: ‘Djon, ik ben bang dat ik afschuwelijk nieuws voor je heb…’

Beneden in de huiskamer is het rommelig. Speelgoed ligt op de grond en Lila’s speelhoek is een bende.
‘Lila, wat wil je op je boterhammetje?’ roep ik. Mijn ogen zoeken naar de telefoon. In gedachten oefen ik mijn reactie op Sara straks. ‘Ja? Ze mag blijven? Oooo te gek, dank je wel, eindelijk ja. Ja, dat werd eens tijd, hè? Na drie jaar. Nee, de rechters konden ook eigenlijk niet anders, zo lang zorg ik al voor haar… Toch een hele opluchting, dank je. Wat? De omgangsregeling? Ja, zeker weten, eindelijk kunnen we een ruime omgangsregeling voor Mikki en Lila opstellen!’ Alle andere opties mijd ik.

Lila tilt haar spijkerrokje omhoog en klimt op haar stoel bij de keukentafel.
‘Mag ik sojamelk, pappie?’
In één vloeiende beweging pak ik links een beker uit het keukenkastje en open ik rechts de ijskast. Ik zet een vol glas voor Lila op tafel en steek er een rietje in.
‘Alsjeblieft, schat.’ Door het snerpende geluid van mijn telefoon schrik ik op. Mijn ogen schieten naar de klok – half tien – dan zoeken ze het schermpje: Mam mobiel. O gelukkig, kust veilig. Nannie kennende zal ze van alle onzekerheid aardig in de rats zitten. Luchtig doen. Laat haar voelen dat je vertrouwen hebt.

‘Hoi, mam, goeiemorgen.’
‘Hallo, schatje van me.’
‘Hoe is het in Spanje?’
‘O, het is mooi weer, maar we zitten nog in de bus net voorbij Barcelona. Heb je al iets gehoord van je advocaat?’
‘Nee, nog niks. Sara kan vanaf een uurtje of elf pas bellen.’
‘O, nou… Ik kan aan niks anders denken… Ja, ik wil je niet ongerust maken, hoor, want het ziet goed uit, maar toch… Wat als ze opeens…’ Mijn moeder zwijgt.
‘Afwachten maar, mam. Zodra ik iets weet, bel ik je.’
‘Wel echt doen, hè? Niks achterhouden omdat je mijn vakantie niet wilt verpesten, hè, rotjongen. Ik ken jou alsof ik je zelf gemaakt heb.’ We schieten in de lach.
‘Nee echt, mam, ik beloof dat ik je bel als ik iets weet. Vakantie of geen vakantie…’
‘Ja, echt hoor. Ik wil het weten.’
‘Mam, hou op nou, heb vertrouwen, lieve schat, het komt heus goed. Sara zei na de zitting dat ik achtennegentig procent kans heb dat ik dit win, weet je nog? En dan was ze pessimistisch, zei ze.’
‘O, nou, ik hoop het maar… Hoe is het met mijn kleine boefie?’
‘Lila? Goed hoor. Ze zit hier naast me aan de keukentafel. Ik wil net een boterhammetje voor haar smeren, maar het brood is op.’
‘Oké, ga dan maar gauw naar de bakker… Sterkte hoor, lieve jongen. Kusjes!’
‘Kusje terug. Doeg.’

Als ik ophang, grijpt Lila met twee handjes mijn hand vast en geeft een kus op de telefoon. ‘Dag, lieve oma.’ Buiten legt Lila haar handje in de mijne. De auto’s in de straat zijn hetzelfde als altijd. Net als de tuinen, de huizen en de mollige verkoopster bij de bakker. Het is een dag als alle andere.

‘Mag ik het konijn een snoepje geven?’ vraagt Lila als ze haar boterham op heeft. Ze staat met haar neus tegen het keukenraam gedrukt en kijkt naar ons spierwitte konijn, dat los door de tuin rent.
‘Tuurlijk, apie.’ Ik gris een zakje van het aanrecht en stop een paar gekleurde konijnenbrokjes in haar handje. ‘Zullen we een tekening maken?’ vraag ik. Lila knikt blij en rent naar haar tekentafeltje.
‘Maken we papa en Lila in de wolken! Jaaaa.’ Ze jubelt bij het idee. Net als ik met haar mee wil lopen, gaat mijn telefoon. O god. Zou dit hem dan eindelijk zijn? Mijn hart gaat als een razende tekeer… Ja hoor, Sara advocaat, daar gaat ie. Ik doe mijn ogen dicht, wacht een halve seconde en neem op, precies zoals ik dat al honderdduizend keer heb gedaan in mijn hoofd.
‘H… hallo, met Djon.’
‘Hé… Djon… met Sara.’ Ze zwijgt even. ‘Djon… ik ben bang dat ik afschuwelijk nieuws voor je heb.’

Weg van Lila

Weg van Lila is een autobiografische roman over de strijd van een vader om zijn kind, waarbij je tranen lacht en tranen huilt. Het ultieme vakantieboek voor onder je parasol. In zijn geheel te verkrijgen via deze link.