Anouk trok met haar dochters in een tijdelijke woning en kan net rondkomen, maar alles beter dan leven met een man met losse handjes. Dan maar geen doorzonwoning.
Anouk (34), HR-medewerker, moeder van Lisa (7) en Evie (5).
“Bij de eerste klap ga je niet weg. Die komt altijd onverwacht en gaat vergezeld met heel veel spijt. Terwijl ik vooraf altijd dacht: áls mijn man me ooit slaat of vreemdgaat, ben ik gevlogen. Maar als het je dan overkomt, blijkt dat argument ineens veel minder stellig te zijn. Bovendien was ik zes maanden zwanger toen Marcel mij voor het eerst een tik gaf.
We hadden een meningsverschil over nota bene een luiermerk en voor ik het wist sloeg hij me met vlakke hand in mijn gezicht. Páts. Ik was te verbouwereerd om te gillen of huilen. Ik keek hem alleen maar aan: wat doe jij nou? Meteen erna kwamen zijn excuses. ‘Sorry, stress, spanning, druk op het werk. Zal nooit meer gebeuren.’ Maar dat gebeurde wel.
Lisa was een halfjaar toen hij me op de grond gooide omdat ik haar niet snel genoeg oppakte als ze huilde. En een week later zat ik op het consultatiebureau met een blauw oog. Ik had de melk laten overkoken. ‘Tegen de deurpost aangelopen’, loog ik.
Natuurlijk had ik hulp moeten inschakelen, wegrennen. Maar ik hield van hem en wilde dolgraag een gelukkig gezinnetje vormen. Door therapie weet ik nu dat ik de klassieke denkfout van een mishandelde vrouw maakte: hij verandert wel. Door mij. Daar was ik heilig van overtuigd. Marcel was een beschadigde man, opgegroeid met een agressieve vader en seksueel misbruikt door een oom. Mijn medelijden verwarde ik met liefde. En mijn vertrouwen op de goede afloop de reden dat ik een tweede zwangerschap aandurfde, ondanks zijn wekelijkse ‘gehoorzaamheidstikken’. Als ik hem maar veel liefde gaf, zou ik hem wel verzachten.
De druppel was toen Marcel wilde uithalen naar Lisa toen zij een glas limonade omstootte. Ik zag mijn meisje ineenduiken en wist: hij gaat niet veranderen, hij wordt alleen maar erger. Verbaal hadden de kinderen al last van hem – hij ontvlamde om niks – maar hij had hen nog nooit aangeraakt. Tot dit moment.
Diezelfde dag ben ik gaan praten: met mijn ouders, vrienden, met mijn huisarts, de gemeente. Daarna ging het snel: ik kreeg van alle kanten steun en verhuisde naar een driekamerwoning met balkon waarin ik nu nog zit. Het is een soort antikraakwoning: op de nominatie voor sloop, maar wanneer weet niemand. Ik maak me er niet druk om. Ik weet dat de gemeente een moeder met twee kinderen ook daarna niet zomaar op straat gooit en weer iets voor ons zal vinden. Tot die tijd mogen wij er wonen voor 600 euro in de maand. Een groot verschil met de doorzonwoning met gigantische tuin waarin ik vroeger woonde, maar het voldoet. En, niet onbelangrijk: we zijn er veilig.
Als HR-medewerker verdien ik ongeveer 950 euro netto. Vroeger werkte ik vier dagen, sinds ik weg ben bij Marcel is dat zestien uur geworden. Die uren mag ik verdelen, zodat ik me kan voegen naar de agenda van de meiden. Met uitstapjes, voorleesdagen en knutselochtenden op school ben ik er altijd bij. Ik wil betrokken zijn, ook uit een soort compensatie. Hun start in het leven is niet makkelijk geweest. De rest van hun leven moet prachtig worden.
Ook ben ik minder gaan werken omdat ik tijd voor mezelf nodig heb. Elke week bezoek ik een psycholoog. Ik wil weten waarom ik me al die jaren zo heb laten mishandelen. Oké, de eerste klap kon ik nog bedekken met de mantel der liefde, maar het was niet normaal dat ik bijna dagelijks foundation gebruikte om kneuzingen te camoufleren.
Op dit moment is Marcel volledig uit beeld. Er is nauwelijks contact tussen de meiden en hun vader. Na heel wat ellende en rechtszaken is Marcel met een nieuwe vriendin naar België verhuisd. Op de 50 euro alimentatie die hij betaalt na – het maximum wat hij dankzij zijn slimme advocaat beweerde te kunnen ophoesten – horen we niks van hem. Wel zo rustig, denk ik maar.
Lees ook: ‘Opeens moest ik op een houtje bijten en dat was ik niet gewend’ >
Met twee inkomens leefden we altijd een luxeleven: uit eten, sushi en pizza bestellen en elke week een volle kar bij Albert Heijn, zonder op aanbiedingen te letten. Nu doe ik boodschappen bij de Lidl. Iedere maand kom ik net rond. Inclusief alleenstaande ouder-, zorg- en huurtoeslag en alimentatie zit ik op 1600 euro. Precies genoeg voor mijn maandlasten, die gemiddeld op 1575 euro uitkomen. Ik heb een Excelsheet waarin ik alle uitgaven en inkomsten bijhoud. Van de kinderbijslag betaal ik kleding en sportclubjes voor de meiden. En elke maand houd ik 25 euro apart. Dat is mijn noodfonds. Daardoor is er altijd geld voor eten, een onverwacht kinderpartijtje, een kapotte broek of een tientje benzine. Ik wil nooit onder dat bedrag komen, want dat is mijn emotionele grens.
Heb ik het die maand niet nodig gehad, boek ik het over naar mijn spaarrekening. Die staat nu op 0 euro, omdat mijn wasmachine het heeft begeven en mijn auto moest worden gekeurd. Mijn zesdehands Fiat Panda is mijn enige echte luxe. Heb ik een dure maand, dan fiets ik de zestien kilometer heen en terug naar mijn werk. Mijn vakantiegeld stort ik op m’n spaarrekening voor onvoorziene uitgaven. Vakanties doen we door middel van een houseswap, meestal in Nederland of net over de grens.
Al twee jaar lang balanceer ik op een flinterdun financieel randje. Tot nu toe gaat dat goed. Al deed ik vorige maand iets doms. Voor me in de rij van de supermarkt stond een moeder van school. Haar zoon zit in de klas bij Evie. Toen ze moest afrekenen, weigerde haar pinpas en ze had niet genoeg geld bij zich. Het ging om 32 euro. In een spontane bui bood ik aan om het voor te schieten. Ik weet als geen ander hoe vervelend het is als je geen geld hebt en zag het als een vriendendienst. Dankbaar nam ze mijn aanbod aan. Ik pinde haar boodschappen en later die dag stuurde ik haar een tikkie voor het bedrag. Maar ze betaalde niet.
Twee dagen later zag ik haar op school: ‘Ik maak het geld maandag naar je over hoor, dan is mijn salaris gestort’, schreeuwde ze over het plein. Ik stond perplex. Zei ze dat echt? Zij is getrouwd, haar man zit in de gemeenteraad en zal niet slecht verdienen en dan ging ze bij mij op de pof? Ik kon op dat moment niet anders dan knikken, maar kon wel janken. Net als zij moest ik ook tot maandag wachten op mijn salaris. Dit was mijn 25 euro reserve geweest plus iets meer. Het betekende dat ik dat weekend met de kinderen moest leven op diepvriespatat en brood met ei.
Het was echt een pijnlijke, harde les. Uit bescherming voor mijn kinderen zal ik nóóit meer geld aan iemand lenen. De komende jaren zal ik moeten schipperen met het geld dat ik nu heb. Als de meiden ouder zijn, zal ik misschien meer kunnen werken en meer verdienen. Toch kan dat sappelen me weinig schelen. Ik ben nu vrij van angst. Dat is heel wat waard.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Melissa (32) is getrouwd met Bilal (33), moeder van drie jonge kinderen (8, 5 en 1), aangesloten bij de Familyblend influencer agency (@melisspieters) en bekeerd moslim. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.