Deze moeders werken fulltime: ‘Mijn kinderen hebben het prima naar hun zin op de crèche’

Milou van der Will

8 maart, 2021 - 10:36

Leestijd: 9 minuten

Miranda van Brandwijk (31) werkt en studeert, woont samen en heeft twee zoons (3 en 10 maanden).

“Ik ben geen vrouw die op de zak van een man teert. Een goede baan en leuk werk zijn voor mij belangrijk. Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Dat is de reden waarom ik besloot om op latere leeftijd nog voor een sociaal juridische hbo-studie te gaan. Het is iets waar ik voor de volle honderd procent achtersta, en toch knaagt het soms.

Ik ben fulltime van huis, vier dagen aan het werk op mijn stageplek, één dag terug in de schoolbanken. Mijn kinderen moeten daardoor vier dagen in de week naar de opvang en een dag naar oma. Mijn vriend werkt namelijk ook fulltime. En ja, ze hebben het naar hun zin op de crèche. Blije koppies bij het wegbrengen en ophalen. Ik weet niet eens zeker of ze het zoveel leuker zouden vinden bij mij: want pfff… dan moeten ze weer hun bordje leegeten. En hun speelgoed opruimen.
 

Onderbuikgevoel

Maar voor mij is het soms lastig. Dan word ik overvallen door het idee dat ik dingen mis in hun leven: de eerste keer tijgeren, tandjes die doorkomen. Dat gemis is een onderbuikgevoel – het is niet zo sterk dat ik met mijn studie zou stoppen. Ik heb een doel, weet waarvoor ik het doe. En bovendien ontvang ik een studiefinanciering die ik in geval van stoppen voor de volle mep moet terugbetalen: zo’n tachtigduizend euro. Nee, bedankt…

Ik hou het bovendien vol omdat ik weet dat het tijdelijk is: als ik straks dat papiertje heb, kan ik op zoek naar een leuke baan die bij me past. Maar eerlijk is eerlijk: in een ideale situatie zou ik niet meer dan drie dagen van huis zijn. Ik wil bij ze zijn, met ze spelen, weten wat er in ze omgaat. En ik kijk er nu al naar uit niet meer zo gehaast te hoeven leven, lekker een boodschapje met ze te doen, een stukje te fietsen.”
 

Samenwerken

Annick Schmeddes (44) is loopbaanadviseur in de duurzaamheidssector, woont samen en heeft een tweeling van 7.

“Ik probeer mijn zoontjes weleens uit te leggen wat ik doe. Dan vertel ik ze over het milieu en zo. En dat ik grote mensen help die niet zo goed weten waar ze willen werken. Maar goed, het is een wat complex verhaal. Mijn man maakt machines die koekjes maken; dat vinden ze natuurlijk veel interessanter.

Stiekem hoop ik wel dat ze later trots op me zijn. En ik droom ervan dat ze op hun veertiende bij mij hun vakantiebaantje hebben. Dat lijkt me zo leuk. Een van mijn jongens wilde me laatst al helpen met werken. Mocht-ie bonnetjes inplakken voor de boekhouding. Met de avonden erbij werk ik denk ik net iets meer dan veertig uur, maar als ik geen kinderen zou hebben, zou ik tachtig uur per week werken. Zonder mijn gezin zou ik mezelf in het werk verliezen, geloof ik.
 

Voortdurende twijfel

Twee middagen in de week ben ik thuis bij de kinderen, maar ik betrap mezelf er wel op dat ik dan toch ook bezig ben met werk. Als de jongens naar buiten gaan om te voetballen, kan ik best nog wat werken of lezen. Soms denk ik wel: ik had ook met ze kunnen gaan voetballen. Over vijf jaar zijn ze twaalf en krijgen ze veel meer hun eigen leven – nu kan ik ze nog alle liefde geven zonder dat ze dat stom vinden. 

Ik heb het er vaak over met mijn man. Doe ik wel het juiste? Het is een voortdurende twijfel, een gedachte die aan me blijft hangen, ondanks het grote plezier dat ik in mijn werk heb. Als ik een paar avonden achter elkaar presentaties moet geven, merk ik dat ze dat niet leuk vinden. Dan zeggen ze: ga je nou vanavond weer geen liedje voor ons zingen?

Rationeel weet ik dat ik de goede keuze maak, maar ondertussen voel ik soms die knoop in mijn maag. Mijn eigen moeder was altijd thuis en ik vond het vanzelfsprekend dat zij er voor me was. Ik denk dat mijn kinderen sneller beseffen dat ik meer ben dan alleen hun moeder. Maar wat ik vooral hoop is dat ze weten dat als puntje bij paaltje komt, ik altijd voor hen zou kiezen.”
 

Lees ook
‘Ik werk en mijn man zit fulltime thuis, want hij heeft een bloedhekel aan werken’ >
 

Simpel

Agnes Spoormans (37) heeft haar eigen advocatenkantoor. Ze is getrouwd en heeft vier kinderen (5, 3 en een tweeling van 2). 

“Ik maak het thuis niet ingewikkelder dan nodig. Er wordt niet gestreken. De schone was gaat ongevouwen de la in. Dat maakt echt niet uit met die kleine kleertjes. En wat traktaties betreft kies ik voor de makkelijke route, als het maar lekker en leuk is. Toen ik nog in vaste dienst werkte, voelde ik me soms opgesloten. Zat ik overdag vast op mijn werk en ’s avonds thuis omdat ik voor de kinderen moest zorgen. Mijn man heeft ook een drukke baan en is regelmatig in het buitenland.

Nu ik sinds een jaar mijn eigen kantoor heb, kan ik mijn eigen tijd indelen. Overdag soms een uurtje sporten of bijkletsen met een vriendin op een terras. Als de kinderen slapen kost het me geen moeite om die laptop nog even open te klappen. Ik vind mijn werk ontzettend leuk.
 

Geen schuldgevoel

De kinderen zijn overdag in goede handen: we hebben twee fantastische oppassen aan huis. Bovendien vind ik dat je vooral moet doen wat je leuk vindt én waar je goed in bent. Het huishouden bijvoorbeeld, daar zijn andere mensen beter in. Boodschappen bestel ik online. En als ik om zes uur thuiskom, wil ik aandacht aan mijn kinderen besteden en niet ook nog moeten koken. Daarom bestel ik verse maaltijden bij marleenkookt.nl. Ze brengen het in witte schalen – leuk en lekker.

Niet dat het altijd perfect gaat bij ons thuis, hoor. Wij hebben ook gebroken nachten. En na zo’n nacht slecht slapen kan ik minder hebben. Dat zeg ik gewoon tegen de kinderen, ook al zijn ze nog zo klein. Je moet als moeder ook je zwakte durven laten zien.

Van schuldgevoel heb ik nooit last. Ik zou niet weten waarover. Mijn werk doe ik goed en ik ben er voor mijn kinderen. In het weekend vinden we het fijn om de hele dag met elkaar te tuttebellen. Uitgebreid ontbijten, naar het bakkertje en gezellige winkeltjes, de speeltuin of geitenboerderij, net waar we zin in hebben. En soms gaan mijn man en ik een weekendje met z’n tweetjes weg, dan gaan de kinderen uit logeren. Vorige week was het heerlijk weer en stonden we rond etenstijd buiten op het pleintje voor ons huis. Op zo’n moment kan ik echt denken: wauw, wat hebben we het goed.”
 

Flexibiliteit

Bianca de Groot (33) is redacteur/regisseur bij de televisie, woont samen en heeft een zoon van 1,5.

“Mijn werk is niet echt geschikt voor moeders. Als je bij de televisie werkt, wordt er veel van je gevraagd. Heel veel. Dat je heel flexibel bent bijvoorbeeld, in dagen én uren. Je bent er tot het klaar is. En dan kan het zomaar veertien uur later zijn. Kinderopvang is daardoor geen optie. Een kinderdagverblijf sluit om zes uur en ik weet ’s morgens niet of ik het die dag red mijn zoon op tijd op te halen. Gelukkig ben ik gezegend met een geweldig vangnet. De opa’s en oma’s passen veel op en mijn vriend kan zijn werktijden makkelijk aanpassen.
 

Weinig tijd

Hij is meer thuis met onze zoon dan ik. Het is fijn dat we het zo kunnen regelen, maar het liefst zou ik ook meer thuis zijn. Door mijn zoon ben ik wel anders naar mijn werk gaan kijken. Als er vroeger een buitenlandproductie van drie weken langskwam, stond ik vooraan te juichen, nu laat ik zoiets liever aan me voorbij gaan. Ik balanceer continu op de grens tussen het plezier in mijn werk en tijd voor mijn kind. Ik vind het helemaal niet leuk dat ik hem soms maar een kwartier per dag zie, of als ik dagen achter elkaar niet thuis ben met het eten. 

Ik speel weleens met de gedachte om voor mezelf te beginnen, zodat ik mijn eigen tijd kan indelen. Maar het kan ook een risico zijn: misschien ga ik dan nog harder werken omdat de zekerheid van een vast inkomen weg is. Wat er ook gebeurt: het weekend is voor mijn zoon. Dan ga ik dus niet schoonmaken of zoiets.”
 

Drukke boel

Marieke Hensel (36) heeft twee bedrijven in Los Angeles en is gescheiden. Ze heeft twee jongens van 12 en 14 en twee dochters van 13 en 1.

“Tien jaar geleden vertrokken mijn man en ik naar LA. Mijn zusje was overleden, en kort daarvoor mijn moeder. Als gezin hadden we letterlijk en figuurlijk behoefte aan de zon. Het plan was om daar drie maanden te blijven, maar al snel wilden we nooit meer weg. Vorig jaar zijn mijn man en ik helaas uit elkaar gegaan. Hij woont nu in Thailand, ik zorg voor onze kinderen. De jongste is een pleegdochtertje dat bij ons kwam toen ze nog maar drie dagen oud was.

Al met al is het een drukke boel, want ik run ondertussen twee bedrijven. Ik werk keihard, maar dat geeft niet, want ik vind het leuk. Ik snap het daarom ook niet als iemand parttime werkt. Elk mens heeft een gave om een betere plek van de wereld te maken. Ik vind het zelfs egoïstisch als iemand parttime werkt en verder een beetje thuiszit. Dan hou je je skills alleen voor jezelf, je kinderen, je man.
 

Wees trots

Ik herken me ook niet in al die schuldgevoelens. Voel je je schuldig omdat iemand anders op je kinderen past? Maar heb je dat dan ook als je de was doet? Of kookt? Dan krijgen je kinderen ook even geen aandacht. En op een kinderdagverblijf krijgen ze dat juist wel. Ik ben trots op hoe het bij ons gaat. Alles loopt lekker, en ik run toch maar mooi een huishouden met vier kinderen en twee bedrijven. Als ik mijn personeel betaal, denk ik: yesss, het is me weer gelukt.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!