‘Dit is waarom ik altijd nee zeg tegen een oppas’

Redactie Kek Mama

23 augustus, 2019 - 10:30

Leestijd: 3 minuten

Charlene heeft een peutertweeling en krijgt regelmatig een oppas aangeboden uit haar familie- en vriendenkring. Met beide handen aanpakken, zou je zeggen, maar zij gaat er nooit op in. Op haar blog vertelt ze waarom niet:

Lees ook:
Bel de oppas maar: 12x romantische steden voor jou en je partner >

 

1. Je huis wordt een mestvaalt
   
   ‘Tweelingen zijn erg leuk, maar ook veel werk en stress. Mensen die geen ervaring hebben in het opvoeden van tweelingen, wordt het al snel teveel. Als je niet oplet, is je huis binnen vijf minuten één bende. Net als het mijne – uit schaamte laat ik dus ook niemand oppassen in m’n eigen huis.’
   
    
2. Angst
   
   ‘Ik ben angstig aangelegd, als het om m’n kinderen gaat. Ik denk constant: zijn ze veilig? Hebben ze gegeten? Worden ze niet geraakt door een auto, of breken ze hun nek niet omdat ze elk meubelstuk als een berg aanzien die ze kunnen beklimmen? Laat staan als iemand anders op ze moet passen.’
   
    
3. Routine
   
   ‘Ik doe alles met mijn tweeling volgens een vast schema. Bij die routine voel ik me veilig – en de kinderen ook – en het huis uit gaan zonder kinderen, is het niet waard om dat te verpesten.’
   
    
4. Kalmeren
   
   ‘Als één van mijn kinderen huilt, zullen anderen misschien niet in staat zijn om haar te kalmeren. Niemand kent ze zo goed als ik en dat kan rampzalig zijn.’
   
    
5. Onbekenden
   
   ‘Veel mensen die ik amper ken, bieden aan om op te passen. Ze bedoelen het goed, maar dat durf ik niet aan. Ze kunnen nog zo aardig en lief zijn, maar ik ken ze niet goed genoeg om mijn kinderen met een gerust hart bij ze achter te laten.’
   
    
6. Ziek
   
   De huizen van andere mensen zitten vol bacteriën en ik wil niet dat mijn tweeling voor de zoveelste keer ziek wordt. Veel mensen vinden dat belachelijk – en ik weet ook wel dat ziek worden helpt bij het opbouwen van hun immuunsysteem. Maar toch. Mijn kinderen worden al zo snel ziek, dus ik wil niet dat ze nog eens extra risico lopen.’
   
    
7. Verantwoordelijkheid
   
   ‘Het zijn míjn kinderen. Ik ben verantwoordelijk voor ze. Ik vind het lastig om andere mensen tegen hen te horen zeggen: ‘Je moet dit of dat.’

Ondanks al haar bezwaren, begrijpt Charlene dat er een dag komt dat ze heel hard een oppas nodig heeft. ‘Er komt een keer een noodgeval waarbij ik mijn kinderen ergens moet droppen of iemand naar ons huis moet halen. Maar tot die tijd werkt dit voor ons – zonder oppas, alleen mijn man en ik. En de tijd die wij samen hebben? Die zit wel goed. Er zijn genoeg manieren om het samen leuk te hebben als de kinderen in bed liggen.’