Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Marijn (33) is getrouwd met Duco (40) en moeder van Roos (5), Benthe (4) en Anne-Mirthe (2).
“De pup en onze dochter arriveerden bijna tegelijkertijd. Het was niet helemaal de planning om aan een hond te beginnen terwijl ons eerste kind zich bijna aandiende; het zou twee baby’s tegelijk betekenen. Maar Harvey was net gedumpt door het gezin dat hem had geadopteerd uit Portugal en had onmiddellijk een baasje nodig, en mijn man Duco en ik vielen als een blok voor hem. Dan gingen we de chaos wel in één keer aan, besloten we. Als we toch slapeloze nachten zouden krijgen, kon Duco tijdens de nachtvoedingen net zo goed een plasrondje lopen met de pup.
Harvey is inmiddels een volwassen reu en de steun en toeverlaat van ons gezin, dat vijf jaar na de geboorte van onze eerste dochter inmiddels uit vijf bestaat. Hij troost de kinderen bij tranen, zorgt voor vrolijkheid als we met het gezin in de weekends met hem dollen op het strand, hij brengt rust wanneer de gezinshectiek de pan uitrijst. Maar nu is Roos, de oudste, al bijna een jaar aanhoudend ziek. Testen wezen onlangs uit wat we stiekem al vreesden: ze is allergisch voor honden.
Lees ook – ‘Hoe geef ik mijn zoon verantwoordelijkheid voor zijn huisdier?’ >
De kinderarts is stellig: haar allergie is niet zo hevig dat we Harvey weg moeten doen. Met medicatie zijn haar snotneuzen, benauwdheid en jeuk goed onder controle te houden. Een pak van ons hart, maar helemaal goed voel ik me er ook niet bij. Want mijn dochter permanent medicatie geven voor een allergie die misschien minder opspeelt als Harvey niet meer bij ons woont, voelt een beetje dubbel.
“Harvey wegdoen zou de harten breken van ons alle vijf”
Ze is ook allergisch voor huisstofmijt, veel erger dan voor de hond, en die mijten krijgen we het huis niet uit, zegt Duco. De medicatie heeft ze dus toch wel nodig. En zelf weet ik ook wel dat Harvey wegdoen het ene probleem vervangt met het andere: want het zou de harten breken van ons alle vijf. Als de arts zegt dat het verantwoord is om hem te houden, zal het wel kloppen. Maar een duiveltje op mijn schouder roept dat ik mijn kind hiermee bewust klachten laat houden. Het is kiezen tussen twee kwaden, waar doen we goed aan?” Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
