Gros plan d’une main d’homme et d’une femme sur le ventre d’une femme enceinte de 6 mois./Closeup of a human hand and a woman on the belly of a pregnant woman 6 months
Voor Jacqueline was de keuze logisch: vriendin Wies had geen baarmoeder en eierstokken meer, en zij zelf vindt zwanger zijn heerlijk. En dus droeg en baarde ze vijf jaar geleden een kind voor Wies en Ronald. Alle drie vertellen ze hun verhaal.
Vandaag het verhaal van Jacqueline (43).
Jacqueline: “Vriendinnen verklaren me soms voor gek, maar ik vind niets zo lekker als zwanger zijn. Na drie kinderen voelde ons gezin voor mijn man Menno en mij compleet. Al voor mijn eerste zwangerschap zag ik Wies, een dierbare vriendin sinds onze studententijd, en haar man Ronald van dichtbij worstelen met hun kinderloosheid.
De pijn die het ze gaf, het geploeter van hun zoektocht naar mogelijkheden. Adoptie, draagmoederschap. Maar omdat Wies uiteindelijk geen eicellen meer had, was het extra lastig iemand te vinden die behalve haar buik, ook haar genetisch materiaal beschikbaar wilde stellen – zeker omdat een oproep plaatsen voor een draagmoeder in Nederland verboden is. Toen was voor mij de optelsom snel gemaakt. Als ik zo graag nog een keer zwanger wilde zijn maar niet per se nog een kind wilde, waarom zou ik mijn vriendin dan niet helpen?
Menno stond niet direct te juichen bij mijn plan. Wat als ik geen afstand kon doen van het kind? Daarnaast krabde hij zich wel even op het hoofd hoe het voor hem zou voelen, zijn vrouw die zwanger was van én voor een ander. Juridisch hadden we ook het nodige uit te zoeken, want volgens de wet is de vrouw die het kind baart automatisch de juridische moeder, en omdat ik getrouwd ben zou Menno automatisch de wettelijke vader zijn. Dat betekende dat we dus een adoptieprocedure of een vergelijkbaar juridisch traject moesten doorlopen om het juridisch ouderschap en ouderlijk gezag op naam van Wies en Ronald te krijgen.
Dagen, weken hebben we met elkaar om tafel gezeten. We vonden het belangrijk om al onze angsten en onzekerheden te bespreken, maar ook zoveel mogelijk toekomstige problemen voor te zijn. Wat zou mijn rol worden in het leven van hun kind? Zou ik op verjaardagen komen? Hoe zouden ze me dan noemen? En wat als ik het niet eens was met hun opvoeding?
Nadat ik onze kinderen – destijds acht, zes en vier – had uitgelegd dat Wies geen babyhuisje meer had en ik haar graag wilde helpen omdat ik het mijne niet meer nodig had voor mijn eigen kinderen, vonden ze mijn plan vooral lief. De omgeving reageerde later niet altijd zo begripvol. Mijn moeder had het gevoel dat ik haar een kleinkind ontnam, vriendinnen die toch geen vriendinnen bleken oordeelden dat ik mijn kind weggaf. Op school speelde ik daarom meteen open kaart: het was niet de bedoeling dat mensen me gingen feliciteren met mijn zwangerschap, of nadien zouden denken dat mijn kinderen hun zusje waren verloren wanneer ze me zonder kinderwagen op het schoolplein zouden zien.
Toen we met z’n vieren met behulp van een gespecialiseerde advocaat alle juridische stappen op een rijtje hadden gezet, gingen we ervoor. Omdat ik het kind zou dragen met mijn eigen eicel, konden we alles gewoon zelf regelen met behulp van een potje zaad en een spuitje. Menno was erbij toen ik mezelf insemineerde, terwijl Wies en Ronald nagelbijtend wachtten in de woonkamer. Ik wilde dat Menno echt voelde dat we dit samen deden voor onze vrienden. Wat ook inhield dat wij ons een tijdlang zouden onthouden van seks, want stel je voor dat de baby straks van hem zou zijn. Het was na één maand raak.
Wies probeerde ik zoveel mogelijk deelgenoot te maken van mijn zwangerschap. Elk schopje, elke controle deelden we. Bij de bevalling in het ziekenhuis waren naast Menno, Wies en Ronald vanzelfsprekend aanwezig. Ik heb Sophie anderhalf uur bij me gehouden en haar één keer aangelegd om haar een warme landing in het leven te geven, daarna gaf ik haar aan Wies en Ronald. Gek genoeg vond ik dat niet écht moeilijk, ik was bovenal gelukkig voor hen. Ik wist van tevoren dat dit niet mijn kind was. Bovendien had ik alle vertrouwen in Wies en Ronald als ouders. Na de bevalling zijn we met z’n allen nog een paar uur naar het huis van Wies en Ronald gegaan, zodat ik niet met een lege buik én lege handen het kille ziekenhuis zou verlaten en de overgang wat zachter was. Daarop volgden een paar pittige weken. Na de intensieve periode van zwangerschap, bevalling en kraamweek, had ik nu ‘slechts’ mijn eigen gezin bij me, zonder Sophie, voor wie ik nog wel drie maanden lang kolfde. Gelukkig kon ik daar met Menno goed over praten.
Sophie weet dat ze in mijn buik is gegroeid omdat dat bij mama niet kon. Ik ben gewoon Jacq voor haar, een soort speciale tante. We hebben een bijzonder lijntje, met mijn genen lijkt ze uiterlijk precies op mij. Mijn kinderen en Sophie, genetisch halfbroertjes en -zusjes, zien elkaar als neefjes en nichtjes. En dat is goed, want dankzij Sophie zíjn we ook één grote familie.”
Benieuwd naar de ervaring van Ronald? Morgen komt zijn verhaal online.
Dit verhaal stond eerder in Kek Mama 3 2024.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Niet iedereen heeft het geluk dat bij die man waar je op bent gevallen ook een leuke familie hoort. Veronique kan hierover meepraten. Zij en haar schoonzus liggen geregeld in de clinch en deze keer om een rekening van de stomerij.
Luna (29) had een pittige nacht op nieuwjaarsavond. Wat een gezellig begin van het nieuwe jaar had moeten zijn, eindigde in een complete ramp.
Kinderfeestjes zijn vaak een bron van plezier, maar soms nemen die verrassingen wel heel bizarre vormen aan. Je stuurt je kind vrolijk naar een feestje, en wat krijg je terug? Een huisdier. Het overkwam Saïda.
Adam dacht dat het een gewone dag zou worden, totdat hij thuiskwam en ontdekte dat zijn partner, de moeder van hun drie kinderen, verdwenen was.
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
We willen allemaal het allerbeste voor onze kleintjes. Maar als het om babyvoeding gaat, is de keuze soms overweldigend. Zelf maken of toch een van de ontelbare verschillende potjes? En hoe gezond zijn die kant-en-klare hapjes eigenlijk? In een nieuwe aflevering van Keuringsdienst van Waarde doken de makers in de wereld van babyvoeding en de […]
