Toen Julia vroeger aan Kerst dacht, zag ze perfect gedekte tafels, glanzende kerstballen en een huis vol gezelligheid. Dat was voordat ze moeder werd van twee hoogsensitieve kinderen. Nu associeert ze de feestdagen vooral met diepe ademhalingen, mental breakdowns en… oordoppen.
Julia (37): Ik was altijd de moeder die de feestdagen op rolletjes liet verlopen. Een strak schema waarin we eerst naar opa en oma gaan, daarna naar tante Els voor het diner, en onderweg nog even een pitstop maken voor een kerstwandeling. Wat kan er misgaan? Nou, alles.
Mijn oudste, Liv van 8, krijgt al kortsluiting bij de gedachte aan “gezellig” eten met twaalf man. De drukte, de geuren, de vreemde gezichten – voor haar voelt het als een storm die maar niet gaat liggen. Mijn jongste, Finn van 5, is net zo gevoelig, maar uit dat vooral in complete hysterie als hij te lang moet zitten. En daar zit je dan: met een kind dat wil verdwijnen en een ander dat uit elkaar spat.
Vorig jaar besloot ik dat het écht anders moest. Geen overvolle planning, geen haast van hot naar her. Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen aan familie die nog steeds verwacht dat we op kerstavond, eerste kerstdag én tweede kerstdag aantreden voor brunches, lunches, diners en borrels, inclusief glittertruien en vrolijke gezichten. Ik liet me leiden door de verwachtingen van anderen.
Andere gezinnen konden het toch ook? Waarom wij dan niet? Ik probeerde het. Echt. Maar tegen de tijd dat we bij het dessert waren, zat Liv verstopt op de logeerkamer met haar noise-cancelling koptelefoon op en had Finn zich na een enorme driftbui ingedekt met een barricade van kussens op de bank. Het voelde elk jaar alsof ik had gefaald. ‘Ach joh, dat hoort erbij’, zei mijn moeder, terwijl ze nog een schep aardappels op mijn bord deed. Maar dat hoort er niet bij. Niet voor mijn hoogsensitieve kinderen, tenminste.
Dit jaar heb ik het anders aangepakt. Geen strak schema, geen verplichtingen. We vierden Kerst op onze manier: in joggingbroeken, met pannenkoeken in plaats van kalkoen, en een hoop knutselspullen op tafel. We nodigden alleen familie uit die begrijpt dat een uurtje bezoek voor mijn kinderen meer dan genoeg is. En als iemand vroeg waarom we niet naar het grote familiefeest komen? Dan zei ik gewoon: ‘Omdat dit werkt voor ons.’
En weet je? Het werkte. Voor het eerst in jaren keek ik uit naar de feestdagen. Niet omdat alles perfect moest zijn, maar juist omdat het mag zijn zoals het is. Stil, ontspannen en zonder verwachtingen. Eerder was het voor iedereen een enorme bron van stress, wat al begon vanaf de intocht van Sinterklaas en voortduurde tot na het laatste kerstdiner. Dit jaar niet.
Ik weet nu dat mijn kinderen niet “moeten leren omgaan met drukte”, zoals mensen me vaak goedbedoeld vertellen. Ze hoeven zich niet aan te passen aan kerst; kerst moet zich aanpassen aan hen. En dat is precies wat we dit jaar deden. Geen drama, geen tranen, geen ontploffingen, alleen maar rust. En ja, het was zelfs gezellig. Vind ik het jammer dat we alle diners missen? Zeker. Maar dat komt ooit wel weer. Voor nu is dit voor iedereen de beste oplossing.
Voor iedereen die dit leest en ook worstelt met hoogsensitieve kinderen tijdens de feestdagen: je bent niet alleen. Durf je eigen weg te kiezen. En als dat betekent dat je met pannenkoeken en pyjama’s Kerstmis viert, dan is dat precies goed.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
