Drielingmoeder Tatiana: ‘Ik weet zeker dat Hope het heeft gehaald door de kracht van alle volgers’

Kimberley van Heiningen

12 februari, 2024 - 13:46

Leestijd: 7 minuten

Na zeven mislukte ICSI-pogingen, had je drie jaar geleden dan toch een positieve test in je handen. Wat gaat dan door je heen?
“Het doen van de test maakte ik expres niet zo groot. Die deed ik heel snel, tussendoor. Na zeven pogingen durf je er ook niet echt meer op te hopen. In mijn achterhoofd hield ik er al rekening mee dat het gewoon niet zou lukken. Dit was mijn allerlaatste poging en dat was het dan. Maar deze test gaf twee streepjes aan… Zo snel zelfs dat ik dacht dat ‘ie er dan nog plusje van moest maken ofzo. Maar nee, de test hoefde er niet over na te denken, haha. Ik was hartstikke zwanger! Het eerste wat ik dacht was: wat fijn, dan ben ik vanaf nu nooit meer alleen.”

Je ging van geen kinderen naar drie meiden tegelijk.
“Ja, dat verzín je toch niet? Al dacht ik wel meteen dat ik er twee in mijn buik had. Ik was die eerste weken zo beroerd, dat ik me niet kon voorstellen dat dat door eentje zou komen. Op de echo zagen ze inderdaad de eeneiige tweeling, Hope en Faith, maar daarachter – zo verstopt – zag ik er nog één. ‘Dat is wel een probleem’ zei de echoscopist. ‘Nee hoor, dat is juist hartstikke leuk’ zei ik. Ik werd meteen doorgestuurd naar het Erasmus MC, alle toeters en bellen werden erbij gehaald. Met twintig weken stelden ze in het ziekenhuis voor om Hope weg te halen, omdat ze een zware hartafwijking had. Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht! Ook niet dat het te moeilijk zou worden, zo in mijn eentje.”

Maar dat hoorde je wel regelmatig, toch? Dat het helemaal niet kon.
“Continu. Ik ben een vrouw van 1.58m en 48 kilo, dus hoe ik drie baby’tjes zou moeten dragen… dat vonden ze in het ziekenhuis wel een risico. Maar buiten dat, zeiden heel veel mensen dat het inderdaad gewoon niet kon, drie kinderen in je eentje. Ze hebben een moeder én een vader nodig, dat soort dingen. Die opmerkingen wakkerden zo’n drive in mij aan, zo van: dan laat wel het tegendeel zien. Daarin ben ik ook een koppige vrouw; als ik iets in mijn hoofd heb ga ik het ook zo doen. Wat de rest van de wereld daarvan vindt, kan me niets schelen. 

Vroeger liep ik daar weleens tegenaan, maar in het moederschap is het geen negatieve eigenschap. Omdat ik zo op mijn eigen gevoel vertrouw, ben ik nooit onzeker of ik het wel goed doe. En dat terwijl ik voordat ik moeder werd, nog nooit een baby had vastgehouden, haha.”

Tegelijk met de drieling werd je Instagram-account @drielingmoeder_tatiana geboren. Waarom begon je met delen?
“Hope werd met die zware hartafwijking geboren en kon ieder moment overlijden. Na zeven dagen werd ze voor het eerst geopereerd en de kans dat ze dat zou overleven was heel klein. Ik dacht: als ze nu dood gaat, heeft niemand Hope gekend. Dan weet niemand dat ze ooit op deze wereld is geweest, zo’n mooi, lief en perfect meisje. Dat vond ik zo’n heftige gedachte. Daarom begon ik Instagram te gebruiken als een soort dagboek van haar. Ik kreeg toen zoveel lieve reacties.

Al had ik nooit verwacht dat zoveel mensen ons zouden gaan volgen en meeleven. Mijn familie vindt het soms maar niks dat ze eerder over de meiden lezen op mijn Instagram dan dat ze het direct van mij horen. Maar voor mij zijn al die volgers net zo belangrijk als mijn familie.”

Waarom is dat?
De anders zo snel pratende Tatiana is even stil en zegt dan… “Ik weet zeker dat Hope het heeft gehaald door de kracht van al die mensen die ons volgden, kaarsjes brandden of hadden gebeden voor haar. Zoveel kindjes op die afdeling in het ziekenhuis gingen dood, iedere dag weer. Maar Hope bleef leven. Ook na de tweede en derde operatie.”

“Ik dacht: als ze nu dood gaat, heeft niemand Hope gekend. Dan weet niemand dat ze ooit op deze wereld is geweest, zo’n mooi, lief en perfect meisje”

Je moeder zegt in het programma dat je haar bijna niet laat helpen. Is dat die koppigheid?
“Het eerste jaar wilde ik gewoon alleen zijn met de kinderen. Hope zat aan het infuus, had veertien pillen per dag, sondevoeding, noem het maar op. Ik wilde het – voor zover dat lukt met drie kleine kinderen – een beetje prikkelarm houden allemaal. Er mochten ook geen virussen binnenkomen, dat was levensgevaarlijk voor Hope. In het tweede jaar liet ik meer mensen toe, in die periode begonnen ze ook met filmen. Maar nog steeds doe ik het gewoon graag alleen, het is toch mijn verantwoordelijkheid en ik doe het op mijn manier.”

Wat is die Tatianamanier?
“Niet te moeilijk doen, niet te strikt. Ik zou dan helemaal gek zou worden. De meiden zitten nu in de peuterpubertijd. Alles is ‘nee’, slapen is lastig. Ik kan ze dan heel stug in drie verschillende kamers leggen. Ze laten janken, elke twee minuten naar binnen, naar buiten en weer terug… Mijn hoofd zou dan ontploffen. Plus: ik vind het ook helemaal niet leuk om mijn kinderen te laten huilen. Ik denk altijd: hoe zou ik zelf behandeld willen worden? Daarom slaap ik lekker bij mijn kinderen. Hope en Faith slapen samen in bed en Charity vindt het fijn om bij mij te liggen. Ik vind het onzin dat zij zich zouden moeten aanpassen omdat ik zo nodig wil Netflixen. Welnee, over tien jaar zit ik te huilen dat ze bij een vriendinnetje slapen.”

Op je Stories zag ik van de week dat ze de kussens hadden gesloopt. Veren, overal. Veel moeders zouden gek worden, jij lacht erom.
“Dit zijn toch van die momenten waar je later om lacht? Waarom zou je dat niet meteen doen? Dat is toch ook het moederschap. Mensen hebben vaak zo’n rooskleurig beeld, hoe gezellig het is en dan valt het tegen. Bij mij niet, omdat ik juist in deze momenten de gezelligheid zie. Dat betekent niet dat ik nooit streng ben. Ik ben heel streng op elkaar pijn doen, dat mag echt niet. Maar over de rest kan ik me niet druk maken. 

Weet je wat het ook is, als je je kind bijna verloren hebt… is het zo bijzonder dat ze er wel is. Ik kan heel boos worden als Hope op de tafel staat te dansen… maar dat kleine wijffie dánst gewoon. Ik dacht dat ze nooit kon lopen. In april hebben we voorlopig haar laatste controle. Haar hartklep lekt nog een klein beetje, zoals bij zoveel mensen, en als ze daar ooit aan geopereerd zou moeten worden… is dat pas als ze volwassen is. Ik noem haar mijn wonderkind.”

“Ik kan heel boos worden als Hope op de tafel staat te dansen… maar dat kleine wijffie dánst gewoon“

Lees hier verder over drielingmoeder Tatiana, haar meiden en de liefde.

Kek Mama Editie 1 van 2024, liefde en seks, ligt nu in de winkel. Wil je dat de glossy altijd als eerste bij jou op je deurmat valt? Abonneer je dan nu voor slechts €29,95 per jaar