Sinds 1 januari kunnen wij onze koters een dubbele achternaam geven. Een paar jaar te laat voor onze Patricia die haar dochters óók graag haar naam had gegeven. Haar column maakte veel reacties los. Dit vinden jullie van dubbele achternamen.
Anouk: “Goed dat je nu de keus hebt. Een tijd geleden kon het kind alleen de naam van de moeder krijgen als ze niet wist wie de vader was, dus ja dit is een grote vooruitgang. Onze kinderen en ikzelf hebben wel de naam van mijn man, maar fijn dat je nu mag kiezen.”
Anneloes: “Ik vind het heel goed! De vrouw doet 99% van het werk, maar het kind krijgt zijn achternaam. Slaat nergens op. Zou automatisch de naam van de moeder moeten zijn. Want je weet altijd 100% zeker wie de moeder is.”
Marie: “Ik ben nu 31 weken zwanger en ben er net fier op dat mijn kind de naam van mijn man zal dragen. Ik draag het kind misschien negen maanden, maar hij zorgt negen maanden voor mij door me in alles te ondersteunen en er voor mij te zijn. Ik vind dat altijd zo’n vreemde kronkel: De vrouw heeft het kind gedragen. Ja logisch, de man kan het niet. Ik kom uit België en hier behoud je al vrouw je achternaam na het trouwen. En eigenlijk vind ik dat jammer. Ik had graag mijn man zijn naam gebruikt.”
Marloes: “Trouwen an sich is ouderwets. Dus ja… ik zelf heb mijn mans naam aangenomen en die draag ik met trots. Iedereen moet dat lekker voor zichzelf weten. Wij hadden overigens wel de keuze gekregen zowel bij het trouwen als bij het aangeven van de kinderen. Ook daar werd geen moment getwijfeld over de achternaam. Zijn fysieke bijdrage, zijn naam.”
Britt: “Wat een gezeik, als mensen dat toch zelf willen? Wat maakt het nou weer uit als je een andere achternaam aanneemt? Dat vroeger iedereen het deed betekent nog niet dat iedereen die dat nu doet ouderwets is. Ik kies er bewust voor om bij mijn huwelijk de naam van mijn man te dragen, omdat ik trots ben op onze relatie en dat mag gezien worden. Daarom kies ik voor een andere achternaam omdat het voor mij ook een manier is om te laten zien dat ik trots ben op wat ik heb!”
Kea: “Ik draag met trots de achternaam van mijn vader en zou dat altijd blijven doen. Mijn kinderen dragen ook mijn achternaam.”
Meredith: “Mijn moeder hield haar naam bij het trouwen. Ik hield mijn naam bij het trouwen. En onze zoon heeft mijn achternaam. Ruim negen jaar geleden heeft met name mijn man wat problemen gehad met het aangeven van onze zoon. Het is namelijk niet gebruikelijk. Gelukkig hadden we ruim voor de bevalling al een akte op laten stellen waarin de achternaam vermeld stond.”
Sharon: “Ik vind het een lastig gebeuren. Wat als ze later trouwen en de achternaam van hun partner aannemen die er ook twee heeft, heb je dan vier achternamen? En hun kinderen? Heb je over honderden jaren mensen met zestien achternamen.”
Monica: “Je zorgt er met die twee achternamen dus voor dat je kinderen, wanneer ze volwassen zijn, moeten kiezen tussen hun ouders. Indien ze gaan trouwen of kinderen krijgen, moeten ze die keuze tussen hun ouders gaan maken.”
Merel: “Hier hebben de kinderen dubbele achternaam omdat papa half Spaans is (hij heeft achternaam van z’n vader en zijn moeder). Onze kinderen hebben nu dus de achternaam van papa en oma. In het begin vond ik het wel vervelend (omdat het eigenlijk niet klopt). We hebben het er wel over gehad als deze verandering er zou zijn of we het zouden aanpassen, maar het is hartstikke duur en de kinderen zijn het nu al lang gewend.”
Sybrand: “Probleempjes van de verwende Nederlander. (Opmerkelijk genoeg is de moeder wel altijd erg tevreden met de achternaam van haar eigen vader.)”
Miranda: “Maar als nu later kind Jansen Pieterse samen met kind De Vries Smit een kind krijgt, heet dat kind dan Jansen Pieterse De Vries Smit met de achternaam?”
Wendy: “Ik was superblij toen mijn naam na ons trouwen veranderd was in mijn man zijn achternaam. Niet omdat ik moeite heb met mijn meisjesnaam, maar omdat ik juist graag en met trots de achternaam van mijn man draag. Als kindjes ons nog ons gegund worden krijgen die ook de naam van mijn man, onze familienaam, heerlijk ouderwets “
Hellie: “Ach, voor mij heeft dat weinig met emancipatie te maken. Iedereen weet wie de moeder is, en door het de achternaam van de vader te geven, bevestig je dat het zijn kind is (enfin, dat is althans de bedoeling erachter). Hier in België konden we kiezen tussen mijn achternaam, die van hem of een dubbele. Zijn zoon uit een andere relatie droeg zijn achternaam, dus moesten die van ons ook die naam dragen. En net dát, vind ik anno jaren 2000, met alle nieuw samengestelde gezinnen, achterhaald.”
Nicky: “Hier geen dubbele achternaam, maar onze kinderen hebben bij de geboorte mijn achternaam gekregen. Toen we gingen trouwen, nam mijn man ook mijn achternaam aan.”
Essie: “Vroeger heette je zoals je vader of man. Maar als nu iedereen kan kiezen, hoe gaat het dan met de stambomen en dus eventuele familie die verliefd wordt op elkaar. “Vergezocht, maar de kans wordt zo wel steeds groter.”
Marga: “De achternaam van mijn dochter is idioot lang en met allemaal adellijke lettercombinaties. Maar ik ben zielsgelukkig met deze wijziging. Mijn dochter gaat ook mijn achternaam erbij krijgen. Ze heeft twee ouders, waarom zou ze alleen de naam dragen van de vader die haar vier weken na de geboorte in de steek liet? Ze vindt het overigens zelf ook een goed idee om beide namen te krijgen.”
Rianne: “Ik ben toch blij dat mn kind later niet het hele ‘vandenbornhogebrug’ op elk toetsblaadje hoeft neer te pennen.”
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
