Beeld: Getty Images
Mirjam staat op het punt om met haar man een kindje te adopteren als ze opeens slecht nieuws krijgen. Maar de volgende dag staat hun een verrassing te wachten.
Mirjam (36): “Met open mond staarde ik op 25 september 2019 naar de twee streepjes. Ik kon het niet geloven. Volgens de zwangerschapstest die ik vlak daarvoor had gedaan, was ik zwanger. Maar dat kon helemaal niet. Rutger en ik konden vanwege vruchtbaarheidsproblemen zelf geen kinderen krijgen; dat hadden onze artsen na ruim zeven jaar proberen en verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen wel duidelijk gemaakt.
Hoe zwaar het ook was, we hadden ons er min of meer bij neergelegd. Onze kinderwens bleef echter bestaan. Als we niet voor ons eigen kind konden zorgen, dan graag voor een kind aan wie we onze liefde wel konden geven. Vandaar dat we voor adoptie gingen. Door nieuwe regelgeving waren er alleen nog adopties van ‘special needs kindjes’ (kinderen een met lichamelijke of geestelijke beperking, red.) uit het buitenland mogelijk.
Wat volgde, was een heftige periode met veel gesprekken, cursussen en keuringen, maar we doorliepen het met succes. Daarna zagen we op de website van ons adoptiebureau een anonieme oproep voor de adoptie van een kindje. Hoewel we alleen de medische informatie kregen en geen foto van het kind konden zien, voelde ik meteen heel veel moederliefde toen ik het verhaal las. Zo stond er dat het kind bijna blind was en dat er nog geen geschikte adoptieouders waren gevonden. Rutger en ik wisten direct dat we dit kind graag een warm thuis wilden geven. We meldden we ons aan als wensouders en hoopten we dat we in aanmerking kwamen.
Een dag voor mijn positieve zwangerschapstest kregen we het nieuws dat de adoptie niet door kon gaan. Volgens onze contactpersoon bij de adoptievereniging kwam het door onze wensenlijst, die was ‘te breed’. En als we die lijst zo wilden behouden, dan wilden ze niet meer voor ons bemiddelen.
Verslagen hoorden we het aan. Hoe was het mogelijk dat onze geplande adoptie op de wensenlijst zou stuklopen? We vonden het hele idee van zo’n lijst zelf al bijzonder cru. Zo moet je als wensouders bij de adoptie van een special needs kindje invullen waar je allemaal voor openstaat. Vind je het bijvoorbeeld oké als het kindje ledematen mist of ernstig ziek is? Hoewel Rutger en ik ons ervan bewust waren dat deze kinderen intensieve zorg nodig zouden hebben, zagen wij het allemaal niet als een probleem. Natuurlijk, het zou aanpassen zijn, maar de medische zorg in Nederland is zo goed, we wisten zeker dat een special needs kind bij ons in goede handen zou zijn.
Jammer genoeg was ons contactpersoon bij de adoptievereniging het daar niet eens mee eens. Juist omdat we voor bijna alle special needs openstonden, was ze bang dat we er later spijt van zouden krijgen. Het dossier van het adoptiekind stuurde ze daarom terug naar het land van herkomst en achteraf hoorden we dat ze had gezegd dat ze geen passende ouders voor het kind had kunnen vinden. Dit brak echt mijn hart. We waren wel degelijk geschikt en hadden heel graag voor het kindje willen zorgen, we kregen alleen de kans niet.
Na het nieuws waren Rutger en ik kapot van verdriet. Tegen beter weten in deed ik de volgende dag een zwangerschapstest. Dat deed ik wel vaker, want ondanks alles bleef ik altijd een beetje hoop houden. Eigenlijk was het een soort wanhoopsdaad, want ik wist ook wel dat ik niet zwanger kon worden. Toch was ik al twee weken overtijd. Ik weet het aan de stress, maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat het ook wat anders kon zijn.
Geduldig wachtte ik totdat het controlestreepje oplichtte. En inderdaad, dat gebeurde. Maar het opmerkelijk was dat het teststreepje ook verscheen. Ik was zwanger! Van blijdschap moest ik lachen en huilen tegelijk. Vol ongeloof maakte ik een foto van de test en stuurde hem naar Rutger. Hij was net zo verbaasd als ik, maar meteen ook superblij. Ondertussen kon ik het nog steeds niet geloven.
Omdat ik zangles moest geven liet ik de foto vijf minuten later in mijn enthousiasme aan de moeder van een leerling zien. Ik vroeg of zij de streepjes ook zag en juichend gaf ze me een knuffel. Ze wist hoe graag ik een kindje wilde en verzekerde me met een grote glimlach dat die streepjes er niet zomaar waren, de test was echt positief.
Opeens kwam het bij mij binnen. De adoptie ging niet door, maar we kregen wel een baby. Onze eigen baby! Voor mij was het een rare gewaarwording. De ene dag liep ik nog rond met een gebroken hart omdat onze kinderwens in duigen was gevallen en de volgende dag was ik opeens heel erg gelukkig omdat ik zwanger was. Hoewel mijn emoties alle kanten opgingen, voelde het alsof het allemaal gewoon zo had moeten zijn.
Tegelijkertijd vond ik het nog steeds onvoorstelbaar dat ik zwanger was. Samen met Rutger deed ik op dezelfde dag daarom nog een extra zwangerschapstest en ook die was positief. Zelfs onze arts kon niet verklaren waarom het na al die jaren plotseling was gelukt om toch nog zwanger te worden. Het was een zeldzame situatie, zei ze, maar ze had het wel vaker gezien bij stellen die geen kinderen konden krijgen. Blijkbaar zat er in het ‘dode zaad’ van mijn man toch een keer een goed zaadje.
Door mijn onverwachte zwangerschap kon ik het adoptiekindje wat makkelijker uit mijn hoofd zetten, maar ergens voelde dat ook een beetje raar. Want wat als we het kind wel hadden mogen adopteren? Dan had ons leven er vast heel anders uitgezien. Hoe het verder met het adoptiekindje is afgelopen weet ik helaas niet, maar ik hoop dat hij (we hoorden later dat het een jongetje was) alsnog in een fijn adoptiegezin terecht is gekomen.
Inmiddels is onze dochter bijna twee jaar. Ze heet Cheyenne Savannah en is een lief en vrolijk meisje op wie we ontzettend trots zijn. Het is misschien gek om te zeggen, maar af en toe kan ik nog steeds niet geloven dat ze er is. We genieten enorm van haar en het is heel fijn dat we haar vanaf dag één zelf hebben kunnen vasthouden en zien opgroeien.
Momenteel proberen we op de natuurlijke manier voor een tweede kind te gaan, maar ik vrees dat dat niet voor ons is weggelegd. Een nieuw adoptietraject is ook niet mogelijk. In Nederland is er momenteel een adoptiestop en alleen de procedures die al liepen worden nog afgerond.
Daarnaast is het realiseren van onze kinderwens een emotionele rollercoaster geweest. Eerdere vruchtbaarheidsbehandelingen resulteerden nergens in, dus we zouden het niet zo snel nog een keer doen. Zelf blijven proberen kan natuurlijk wel. Je weet nooit hoe het kan lopen, kijk maar naar Cheyenne. Ze is echt een wonder waar we nog elke dag heel erg dankbaar voor zijn.”
Dit artikel staat in Kek Mama 05-2022.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
