Beeld: Getty Images
Natuurlijk, ze is dol op haar dochters, maar om te voorkomen dat ze gillend gek wordt, verkast Yvonne (44) ook graag in haar eentje naar een vakantiehuis.
Ik zit al ruim anderhalf uur in de auto als ik de Weg door het Dijkwater opdraai. Op de top van de heuvel op dat smalle landweggetje is het uitzicht zo heerlijk weids dat ik als vanzelf gas terugneem. En precies op dat punt voel ik dat ik thuiskom, zakken mijn schouders naar beneden en krullen mijn mondhoeken omhoog. Over minder dan tien minuten sta ik weer in ons fijne familiehuisje in Zeeland. Ruim genoeg voor mijn hele gezin, maar vooral lekker voor een paar dagen me, myself en mijn Macbook. Af en toe heb ik dat nodig, alleen zijn. En dan niet een avondje op de bank als mijn dochters (9 en 11) in bed liggen en mijn man Sjoerd de hort op is. Om op te laden wil ik een paar nachten weg van huis. Ik doe het weinig, ook al weet ik dat ik na drie dagen een stuk leuker terugkom.
Dit keer heb ik te lang gewacht. Na alle lockdowns, klassen in quarantaine, kinderen thuis met corona, gevolgd door zieke leerkrachten en geen vervanging (weer de kinderen thuis), weet-ik-hoeveel studiedagen én vakanties wil ik geen ballen meer in de lucht houden maar ze allemaal tegelijk op de grond smijten. Al weken voel ik dat mijn lontje kort is en ik me vaker dan me lief is blaffend door het huis begeef. Ik knal met deuren, kan weinig (lees: niets) hebben, ik moet veel maar er komt amper wat uit mijn handen.
“Ik wil geen ballen meer in de lucht houden maar ze allemaal tegelijk op de grond smijten”
Ik geef alles en iedereen voorrang, behalve mezelf. Een lieve – en eerlijke – buurvrouw merkt op dat de sprankeling uit mijn ogen is verdwenen. En als ik voor de zoveelste keer verzucht dat ik het liefst alleen naar Zeeland ga, hakt Sjoerd de knoop voor me door. Hij ziet mijn worsteling (en is mijn humeur vast ook zat). “Pak je spullen en de sleutels en ga gewoon, ik pas mijn agenda aan en regel het met de kinderen.” Blijkbaar heb ik die schop onder mijn kont nodig. Ik mik wat kleding in een tas, haal lekker eten en knuffel onze dochters. Doei, tot over een paar dagen.
Ik ben niet de enige die dit doet en nodig heeft. Mijn vriendin Anke (45) gaat zo’n drie keer per jaar één of twee nachten weg: “Ruimte krijg je nooit, die moet je nemen. Sinds ik dat doorheb boek ik af en toe een lekker hotel, het liefst aan het strand of in het bos. Soms met wat werk of een boek, maar ik probeer ook weg te gaan zonder verwachtingen. Dan kan ik voelen hoe het met mij is en wat ik wil.
“Ruimte krijg je nooit, die moet je nemen”
In mijn eentje kan ik mijn gedachtestroom, ideeën en plannen ordenen, kleiner maken en er doelen uithalen. Ik kijk vooruit, dat geeft me focus in de chaos van alledag. Ik zorg dat voor vertrek alles thuis is geregeld voor de kinderen. Toch bekruipt me nog altijd een schuldgevoel. Kan ik dit wel maken? Maar dat parkeer ik, want ik word echt een vrolijker mens als ik even alleen met mezelf kan zijn.”
Dat schuldgevoel herken ik en weerhoudt mij er soms ook van te gaan. Al weet ik dondersgoed dat ze me thuis prima kunnen missen. Bovendien denk ik dat de sfeer er alleen maar beter op wordt nu deze donderwolk is gevlogen. Zodra ik de deur van het huisje heb geopend, weet ik dat ik er goed aan heb gedaan te vertrekken. Dat het bekend terrein is, maakt wellicht verschil. Ik hoef niet te wennen, weet waar alles ligt en wat er te doen is in de omgeving. Ik ruim mijn spullen op en installeer me op de veranda met een wijntje en een boek. Het enige wat ik hoor is is het ritselen van de bladeren van de palmboom. Er is niemand die me roept, die nog wat wil vertellen over de dag of nog één kus wil voor de nacht begint.
Lees ook – Van momretreats to mama-wellness: waar laad je écht van op? >
Dat slapen is overigens wel een dingetje. Ik heb in mijn leven meer nachten mét Sjoerd naast me doorgebracht dan zonder hem. Ik weet dat het uren kan duren voor ik in slaap val zonder de regelmaat van zijn ademhaling. Dat neem ik voor lief, met het vooruitzicht van opstarten zonder haast, broodtrommels en kwebbelende kinderen. De nachten zijn voor Marlies (38) precies de reden waarom zij opziet tegen alleen weggaan: “Ik kan best wel piekeren en daarin doorslaan zodra ik in bed lig. Als het donker is, lijkt alles groter dan het is. Zelf lukt het me lang niet altijd om mijn gedachten een halt toe te roepen. Mijn vriend hoeft vaak alleen maar even iets geruststellends te zeggen of mijn hand vast te houden om mij rustig te krijgen. Thuis heb ik dit ‘onder controle’ en dat is een fijn gevoel. Het gekke is dat ik wel prima alleen kan zijn. Als mijn vriend voor zijn werk reist of met vrienden op pad is, slaap ik ook alleen. Uiteindelijk gaat het dan goed. Maar dan ben ik wel thuis. Een andere plek voelt voor mij als ‘next level’, een extra uitdaging waarvan ik niet zo goed weet of ik die wel aan zou durven.”
Omdat ik redelijk halsoverkop ben vertrokken, moet er dit keer wel gewoon gewerkt worden. Zonder het ritme van school, sporten en clubjes lijkt een dag heel lang te duren. Ik maak echt meters, kan steeds meer dingen van mijn lijstje afvinken. Tussendoor trek ik mijn sportpak aan voor mijn vaste hardlooprondje richting het water. Al rennend voel ik hoe er ruimte ontstaat voor creativiteit, hoe oplossingen voor wat zakelijke beslommeringen zich bijna als vanzelf aandienen en ideeën zich ontspinnen in mijn hoofd. Lachend keer ik terug en schrijf voorstellen, offertes en maak aantekeningen voor nieuwe verhalen.
“Als mijn hele huis vol zit, vind ik het lastig me terug te trekken”
Anke herkent dit: “Als je alleen bent dan voelen 24 uur veel langer dan thuis. Dat maakt dat ik aan twee nachten genoeg heb om op te laden. Als mijn hele huis vol zit, vind ik het lastig me terug te trekken. In een fijn hotel wil ik vooral alleen zijn, wandelen, koffiedrinken met een boek, op een steen zitten en voor me uit staren. Om visueel te maken wat er in die dagen opkomt, neem ik altijd stiften en een schetsboek mee. Dit kan een plan zijn waar ik de komende tijd zin in heb of gewoon een paar plaatjes.”
Twee nachtjes van huis voelen voor mij als een week. Ik krijg meer gedaan dan de afgelopen tijd en door de voldoening die dat geeft, voel ik me met het uur lichter worden. Ik geniet ook van de stilte, de eindeloze vergezichten, het feit dat ik op een dag drie mensen (80+) tegenkom en dat helemaal niemand iets van me moet. Ik wandel over een verlaten het strand, met mijn laptop in een rugzak. Er gaat niets boven het ruisen van de zee. Ik tuur over de golven en lach om mezelf. Sta ik hier, met mijn blote voeten in de branding en mijn hoofd in de richting van de zon een potje te genieten.
“Twee nachtjes van huis voelen voor mij als een week”
Ik merk dat de verandering van omgeving niet alleen mijn productiviteit, maar ook mijn creativiteit aanwakkert. Als freelancer heb ik geen baas die me elke ochtend om negen uur in de kantoortuin verwacht. Maar wat heb je aan freelance vrijheid als je ’m niet pakt? Daar hoef ik alleen niet altijd nachten voor van huis te gaan, bedenk ik. Hoe lekker dat ook is, ik kan en wil ook niet elke maand een halve week weg zijn. Alhoewel… Ik neem me voor vaker van werkplek te wisselen en een lijstje aan te leggen van fijne koffietentjes en terrassen in de buurt.
Bij een strandtent klap ik mijn laptop weer open en tik vrolijk verder. Die avond app ik Monique (45), een vriendin van wie ik weet dat ze graag een paar nachten alleen weg wil. Enthousiast vertel ik hoe goed het me bevalt, zo all by myself en vraag haar waarom zij nog niet weg is geweest. “Het komt er niet van. Zolang ik het niet plan, gebeurt het niet. Maar de weken zitten snel vol en ik kan steeds redenen bedenken om niet te gaan. En daarnaast: als ik een paar dagen wegga, vind ik het belangrijk om op een fijne plek zitten en niet in een goedkoop hotelletje. Stiekem heb ik een huisje in het bos gevonden, maar dat is best duur en ik vind het lastig om mezelf dit cadeau te doen.” Ik realiseer me wat een luxe het is dat mijn ouders dit huisje een paar jaar geleden hebben gekocht. Ik vind dit een ultiem fijne plek. Niet alleen omdat het vertrouwd is, ook de stilte en de rust zorgen dat ik tot mezelf kom. Monique hoopt op een last minute aanbieding, appt ze. “Al betekent dat ook dat ik het thuis niet inplan, redelijk onverwacht vertrek en mijn vriend achterlaat met de kinderen. En of dat te regelen is… Ik kijk wel uit naar rust en alleen zijn. Ik denk dat het me ruimte geeft om na te denken. Dat klinkt overigens zwaarder dan het is. Ik heb gewoon zin om met mezelf te zijn en met niemand anders.”
Na drie dagen rijd ik weer naar huis, stiekem had ik best iets langer willen blijven. Aan de andere kant heb ik ook zin om mijn schatten weer te zien. Ik voel me ontspannen, opgeruimd en opgeladen. Mijn hoofd is leger en mijn lontje langer. Ik kan er weer tegenaan, dat voel ik. Ik neem me voor dit vaker te doen. En dan bij voorkeur preventief en niet te wachten tot het weer code rood is in mijn hoofd. Dit artikel staat in de Kek Mama Zomerspecial 2022. Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
