Beeld: Unsplash
Bijna automatisch wilde Paulina de kans om voor werk naar Singapore te reizen afwijzen, maar waarom eigenlijk? Want ze kunnen heus wel een weekje zonder haar bij papa zijn. Dus besloot ze het gewoon te doen, met een extra weekje eraan vast om bij te tanken.
Paulina (42) is moeder van Jasmijn (12), Fabiënne (9) en Koen (7).
“Vanuit het vliegtuig van Maleisië naar huis keek ik gelukzalig naar de wolken onder me. Ik bestelde nog een gin-tonic, maakte een gekke selfie voor mijn kinderen en besloot dat ik deze vrijheid voor altijd wilde.
‘Het lijken wel koalaberen’, riep mijn moeder jarenlang gekscherend over mijn kinderen. Er zat een kern van waarheid in: met een man met een internationale baan waren mijn kinderen eraan gewend dat ik altijd thuis was en papa regelmatig weg. Ze hingen altijd aan mijn benen en daar had ik mijn parttime baan nauwkeurig op aangepast.
Mijn huwelijk bungelde al aan een zijden draadje toen ik drie jaar geleden de kans kreeg om voor werk naar Singapore te reizen. Bijna automatisch wilde ik hem afwijzen. Want: wie zorgde dan voor de kinderen? Maar die zaten allemaal op de basisschool, ze konden heus wel een weekje zonder mij, realiseerde ik me in dezelfde seconde. Het lukte ons toch ook zonder hun vader?
Opeens was ik er klaar mee dat ik mijn leven al meer dan twaalf jaar naar ons gezin voegde. Een keuze die ik zelf had gemaakt overigens, maar dan was het óók mijn keuze om het vanaf nu anders te doen. Ik accepteerde het aanbod van mijn werkgever zonder te overleggen en deelde het ’s avonds droogjes mee tijdens het avondeten.
“Voor ik het wist zei ik: ‘Sterker nog, ik plak er nog een weekje Maleisië aan vast om bij te tanken.’”
De kinderen haalden hun schouders op, maar mijn man was minder gelaten. Ik kon toch niet zomaar vertrekken? Zo zomaar was het natuurlijk niet; we hadden twee maanden om ernaartoe te leven. En: mijn man was die periode gewoon thuis, er was niets waardoor dit niet zou kunnen. Voor ik het wist zei ik: ‘Sterker nog, ik plak er nog een weekje Maleisië aan vast om bij te tanken.’ Ik luisterde niet eens naar zijn antwoord.
Achteraf klinkt het egoïstisch. Toch was die actie precies wat ik nodig had om me los te maken van een leven waarin ik al heel lang doodongelukkig was. Want al die tijd liet ik me leiden door één angst: dat de vader van mijn kinderen de zorg voor ons drietal niet zou aankunnen. Een angst die onrealistisch was, maar ik ga hem nooit de kans het tegendeel te bewijzen. Dus schakelde ik mijn ouders, schoonfamilie en vriendinnen in als vangnet, stopte mijn koffer vol bikini’s, bracht de kinderen de ochtend van mijn vertrek naar school en reed in één ruk door naar het vliegveld.
Lees ook – In je uppie op vakantie: deze moeders doen het >
Mijn tijd in het buitenland was het grootste cadeau dat ik mezelf kon geven. Het werk met buitenlandse collega’s gaf mijn zelfvertrouwen een enorme boost. En terwijl ik mijn hotel in Singapore na vijf dagen verruilde voor een bountyverblijf aan de kust, wist ik het zeker: ik wilde scheiden. Daarvoor hoefde ik maar één horde te nemen: het leren loslaten van de fulltime zorg voor mijn kinderen.
De week die volgde bleek daar een spoedcursus in. Koen viel op het schoolplein en moest gehecht worden. Zonder mij. En waar ik – soms tot in het extreme – belang hechtte aan gezonde voeding, aten mijn kinderen opeens frikandellen. Ik slikte hun verslagleggingen via app zo moedig mogelijk weg, nam nog een duik in zee en liet het met de dag gemakkelijker gebeuren. Ik miste ze, maar niet zo erg dat het pijn deed.
“Waar de kinderen eerst als koalaberen aan mijn benen hingen, was papa opeens de held”
Bij thuiskomst waren de kinderen blij me te zien, maar waar ze eerst als koalaberen aan mijn benen hingen, was papa opeens de held. Weer even slikken, maar bovenal een enorme opluchting. Mijn kinderen én hun vader redden het dus ook zonder mij.
Nu, ruim een jaar na de scheiding, realiseer ik me dat mijn ex misschien geen goede partner, maar wel een geweldige vader is. En hoewel ik mijn kinderen de helft van de tijd moet missen, geniet ik van de vrijheid. Mijn vakanties zijn de nu voor de helft noodgedwongen in mijn eentje, en ik zou niet anders meer willen. Mijn eerste reis alleen was de perfecte oefening in co-ouderschap.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.
