Als oud-hockeyster is Ellen Hoog (33) wel wat gewend, maar de bevalling vond ze hard werken. Tot dochter Bowie er was. “Ik pakte haar aan en riep: ‘Ik wil er wel tien.’”
Sinds Bowie is geboren, staat Ellen Hoog altijd aan. Als er een dienblad van de bar valt in het café waar we zitten, kijkt ze verschrikt op. En dan lachend: “Het eerste wat ik nu dus denk is ‘doe even normaal, daar wordt mijn baby wakker van’. En pas dan dringt tot me door dat zij er helemaal niet bij is. In de auto heb ik dat ook, ik check eerst tien keer of ik er echt alleen in zit, voor ik de radio hard aanzet.”
Haar ogen stralen als ze boven haar havercappuccino vertelt over Bowie en Kelvin, de man die op haar pad kwam op het moment dat ze er helemaal niet op zat te wachten.
Ze leerden elkaar kennen op een feestje van een gezamenlijke vriendin. “Volgens Kelvin hebben we elkaar een hand gegeven, maar dat is mij niet bijgebleven en daar pest ik hem nog wel eens mee. Ik maakte blijkbaar wel indruk op hem, want een jaar later, in 2013, waren we allebei vrijgezel en probeerde hij via die vriendin contact met mij te zoeken. Zij maakte hem meteen duidelijk dat ik echt niet zomaar met hem uit zou gaan. Waarop Kelvin grapte dat hij geen date hoefde, samen op vakantie was ook goed. Vond ik hilarisch.
Ik had het idee dat Kelvin het niet zo serieus nam en dat vond ik wel fijn, omdat ik niet zat te wachten op een serieuze relatie. Op onze tweede date boekten we tickets naar Barcelona en drie weken later zaten we in het vliegtuig. Daar hebben we alleen maar gelachen, het voelde fijn en vertrouwd. Maar ook tegenstrijdig, want dit was niet mijn bedoeling. Mijn vorige relatie was niet leuk geëindigd. Als Kelvin lief deed, werd ik juist afstandelijk en vroeg ik me af of ik me nu in dit avontuur moest storten. Tot ik doorkreeg dat ik echt smoorverliefd op hem was, het was niet tegen te houden.”
Dat Ellen kinderen wilde, wist ze haar hele leven al. Die wens werd versterkt door haar relatie met Kelvin. Daarvoor wilde ze niet alleen stoppen met hockeyen op topniveau, maar ook een jaar doen waar ze zelf zin in had. Drie jaar geleden nam ze afscheid van het Nederlands elftal. “Na twaalfenhalf jaar was de koek wel op. Hockey blijft de leukste sport die er is. Op het veld staan is altijd leuker dan een rondje hardlopen of het krachthonk in. Het was de mooiste baan die ik kon hebben. Loodzwaar, maar ook geweldig. Ik heb vriendschappen voor het leven gemaakt. Maar het was mooi geweest.
Ik stopte weliswaar vanwege mijn kinderwens, maar wilde niet meteen zwanger worden. Ik gunde mezelf een jaar vrijheid. Want dat zat er bij het Nederlands elftal niet in. Ik zat altijd in een strikt trainingsschema. Was ik op vakantie, voelde ik me nog niet vrij. Ook dan hield ik me aan een loopschema en at ik uitsluitend gezond om voldoende vitamines binnen te krijgen. Ik heb topsport nooit als een opgave ervaren, maar wilde voelen hoe het was om alles los te laten. Nou, dat was wennen hoor. Ik merkte al snel dat nachtenlang doorhalen in de stad niet echt mijn ding is.”
Eindelijk was er tijd voor een lange reis naar Los Angeles, voor hun sprookjesachtige huwelijk op een landgoed in Toscane en de huwelijksreis naar Zuid-Afrika. Samen met vriendin en voormalig teamgenoot Naomi van As maakte ze reportages tijdens de Olympische Winterspelen in Korea. Daar wilde ze echt niet zwanger zijn. Maar daarna mocht het wel gebeuren.
“Precies een jaar na ons huwelijk waren we weer in Italië. Ik had kramp in mijn buik en was overtijd. Met een Italiaanse test zonder Engelse bijsluiter trok ik me terug in de badkamer van ons hotel. Met de stick in mijn hand liep ik de kamer in, verblind door de zon maakte ik direct rechtsomkeert. En ondertussen zat Kelvin met grote ogen te wachten op bed. En toen stond het daar ineens, op die stick: incinta. Google Translate vertelde ons dat dat ‘zwanger’ betekent. Die avond gingen we uit eten en om het te vieren, wilde ik nog een glas wijn drinken. Na de eerste slok zei ik met een verbeten gezicht tegen Kelvin dat het echt smerige wijn was. Met die wijn was natuurlijk niets mis, het smaakte mij gewoon meteen niet meer. En ik voelde me ook direct schuldig over die ene slok. De rest van het glas heb ik laten staan. In de auto, terug naar het hotel, kwam er een tegenligger hard op ons af. In een reflex sloeg ik mijn armen om mijn buik. Met mijn beschermingsdrang zat het wel goed, ook al wist ik pas drie uur dat ik zwanger was.”
Lees ook
Zwanger op vakantie: dit moet je weten >
Ellen had tijdens haar zwangerschap geen last van stemmingswisselingen, tot het moment dat ze verhuisden naar een groter appartement in Amsterdam. “Verhuizen als je zeven maanden zwanger bent, dát moet je dus niet doen. En ik maar denken dat ik geen last had van hormonen. Het was verschrikkelijk. Toen Kelvin thuiskwam, trof hij me huilend tussen enorme stapels dozen. Ik kon het niet overzien en al helemaal niet relativeren. Hij gelukkig wel. Kelvin is meestal de rust zelve, maar ik heb af en toe wat meer temperament.”
Eenmaal in het nieuwe huis voelde ze zich weer topfit, tot aan de bevalling. Ze slenterde een dag voor Bowie werd geboren nietsvermoedend door de Jordaan, was ervan overtuigd dat ze nog zeker twee weken in haar buik zou zitten. Maar die nacht begonnen de weeën. Na twee uur had Ellen door dat het menens was. Daar dacht de verloskundige aan de telefoon toch anders over, die vond dat ze nog veel te fit klonk. “Dat is mijn topsportmentaliteit: pijn uitschakelen en focussen. Ik wist zeker dat de bevalling was begonnen. Dus toen er een wee kwam, ben ik heel overdreven gaan puffen en kreunen, zodat ze langs zou komen. Tussen de weeën door ging ik als een malle opruimen en spullen inpakken. Hoe werken je hersenen dan hè? Alsof de verloskundige het erg vindt dat het wasrek in de gang staat. De weeën kwamen al snel om de twee minuten. Fijn, dan zit ik al op een centimeter of acht, dacht ik. Had ik me daar toch even op verkeken. Toen de verloskundige zei dat ik twee centimeter ontsluiting had, viel de eerste krachtterm van die nacht.”
Met een tas vol leuke items, speciaal aangeschaft voor de bevalling, vertrokken Ellen en Kelvin naar het ziekenhuis. “Vervolgens liep ik alleen maar in mijn nakie oerkreten uit te stoten. Ik was alle schaamte voorbij, het is mooi hoe dat werkt. Ik had geen zwangerschapscursus gedaan omdat ik open de bevalling in wilde gaan, zonder overvoerd te zijn met informatie. Klinkt misschien gek, maar dat past bij mij. Maar toen me werd verteld dat ik mocht gaan persen, had ik dus geen idee hoe dat moest. De verloskundige zag de paniek in mijn ogen en loodste me erdoorheen. Het was hard werken. De laatste wee was de beste, want daar was Bowie. Ik pakte haar aan en riep: ‘Ik wil er wel tien’.”
Dit artikel staat in Kek Mama 09-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
