Bron: Getty
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Elsa: “Ik weet dat het not done is om de oppas via de babyfoon in de gaten te houden. Maar toch deed ik het en gelukkig maar, want ze bleek heel andere prioriteiten te hebben dan voor mijn dochter zorgen.
Toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer moest werken, stortte mijn wereld in. Ik wilde zo graag bij mijn dochter blijven. Maar helaas, er moest geld verdiend worden, en dus moest ik eraan geloven. Al tijdens mijn zwangerschap had ik haar ingeschreven bij een geweldige gastouder, dus ik twijfelde er niet aan dat mijn kleine meisje het naar haar zin zou hebben. Maar een week voordat ik weer fulltime naar werk zou vertrekken, kreeg ik slecht nieuws: de gastouder stopte er wegens omstandigheden mee. Ineens zat ik zonder opvang.
Mijn vriend en ik werken beiden in de zorg, waarbij we op locatie aanwezig moeten zijn. Thuiswerken is geen optie. Last-minute afzeggen ook niet, want er rekenen mensen op ons. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er best wat paniek ontstond. We hebben geen groot vangnet van familie, dus we zaten met de handen in het haar. Alsof het zo had moeten zijn, zag ik bij de supermarkt een kaartje op het prikbord: ‘Oppas nodig? Met 20+ jaar ervaring zorg ik met liefde voor je kind’. Thuis appte ik naar het telefoonnummer op het briefje en kreeg direct antwoord. Voor ik het wist stond er een kennismaking gepland.
De volgende dag stond er een kleine vrouw met een vriendelijk gezicht voor de deur. Ze was in de 50 en had zelf twee volwassen kinderen en ook kleinkinderen. Ik vond het een prettig idee dat ze wat ouder was en ook zelf moeder; aan ervaring ontbrak het niet. Ze richtte haar aandacht direct op mijn dochter en kietelde aan haar voetjes. Dit was een vrouw die echt van kinderen hield, tenminste, zo kwam het over. Ook mijn vriend was over haar te spreken. We spraken af dat ze drie dagen per week op mijn dochter zou passen.
Mijn moeder vond het geen goed idee. ‘Maar jullie kennen die vrouw helemaal niet?’ zei ze voorzichtig. We hadden inderdaad geen proefdagen gedraaid, daar hadden we geen tijd meer voor. En nee, we hadden ook geen ervaringen van anderen gehoord over deze oppas. Maar het voelde goed. Mijn moeder begon over een bureau dat een oppas kon regelen voor gezinnen. Deze mensen waren overal op gecontroleerd en hadden goede reviews. Maar ik bleef bij mijn keuze. Daarbij kostte dit een stuk minder.
Een week later vertrok ik met een gerust hart voor het eerst weer naar werk. Maar gedurende de dag kreeg ik opeens twijfels. De woorden van mijn moeder bleven door mijn hoofd spoken. Ik appte de oppas met de vraag hoe het ging, maar kreeg geen gehoor. Ik verstopte me een uurtje later in het toilet en probeerde haar te bellen. Weer geen gehoor. Ik besloot via de camera van de babyfoon, die ik op mijn telefoon had zitten, te kijken of ze in de kamer van mijn dochter waren. Ik zag mijn dochter hard huilend in haar bedje liggen. Ze krijste de longen uit haar lijf en spartelde alle kanten op. De oppas was nergens te bekennen. Toen ik tien minuten later weer keek, lag ze er nog steeds. Nog net zo overstuur. Na een aantal keer bellen, kreeg ik haar te pakken. Toen ik vroeg hoe het ging, vertelde ze doodleuk dat mijn dochter heerlijk lag te slapen.
Ik had er geen fijn gevoel bij, want ze loog erover. Maar mijn vriend vond dat ik overdreef. Volgens hem kon het best dat ze het niet had gehoord en aan een kwartiertje huilen zou onze dochter heus niks overhouden. Ik besloot het nog een kans te geven, maar zette wel een tweede babyfoon in de woonkamer. Een beetje verstopt achter de plant. Oh, wat voelde ik me er slecht over dat ik haar zat te bespieden. Maar anders kon ik niet met een gerust gevoel naar werk.
Ieder uur spiekte ik even op de camera’s, maar alles zag er rustig uit. Tot een uur of vier… Ik wist niet wat ik zag! Het gebeurde gewoon weer. Mijn dochter huilend in haar bed en de oppas nergens te bekennen. Op de tweede camera zag ik haar in de woonkamer zitten, maar tot mijn grote verbazing was ze niet alleen. Samen met een andere dame zat ze op de bank, heerlijk kletsend en lachend. Toen ik belde om te vragen hoe het ging, kreeg ik weer te horen dat alles goed was. Ze hing op en ging door met haar theekransje, terwijl mijn dochter nog steeds lag te huilen.
Twee weken lang hield ik haar in de gaten. Waarom ik haar niet direct de deur wees? Geen idee. Ik wilde er denk ik achterkomen waar ze mee bezig was. Iedere dag kwamen er mensen over de vloer waar ze gezellige afspraakjes mee had. Behalve het feit dat ze niet deed waar ze voor betaald werd, zaten er ook telkens vreemde mensen in mijn huis, bij mijn dochter. De ene keer liet ze haar in bed huilen, de andere keer zag ik mijn kind bij een onbekende vrouw op schoot zitten. Toen ze op een dag zelf de deur uit ging en mijn dochter bij een vreemde achterliet, was de maat vol. Ik ben woedend naar huis gestormd, waar ik haar met alles confronteerde.
Echte antwoorden heb ik nooit gekregen. Zij vond het helemaal niet vreemd om haar vriendinnen bij mij thuis uit te nodigen, want wat moest ze anders de hele dag doen met een baby? Ze dreigde me nog aan te klagen omdat ik haar in de gaten hield via de babyfoon. Ze is met de noorderzon vertrokken en heeft nooit meer wat van zich laten horen. En jullie snappen dat ik daar geen enkel probleem mee heb.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
