Beeld: Unsplash
Jessica Sinay (38) had tijdens haar zwangerschappen last van HG, oftewel extreme misselijkheid.
‘Minimaal dertig keer per dag was ik aan het spugen. Ik blééf maar overgeven. Zelfs een slok water kwam er meteen weer uit. Vla, crackers, en alle andere goedbedoelde adviezen: niets hielp, ik hield het gewoon niet binnen. In drie dagen viel ik zeven kilo af. Mijn huisarts wuifde mijn klachten weg, volgens haar was het allemaal doodnormaal. Pas na mijn aandringen verwees zij me door naar het ziekenhuis, waar ik uiteindelijk de diagnose HG kreeg: Hyperemesis Gravidarum, oftewel extreme misselijkheid. Daar had ik nog nooit van gehoord. Omdat ik uitgedroogd was, lag ik 13 dagen aan een infuus. Huilend kroop ik over de grond richting wc, als ik wéér moest overgeven. Een verpleegster zag dat en zei: ‘Ach, stel je niet aan.’ Ik moest zelfs mijn eigen braaksel opruimen. Ronduit traumatiserend. Gelukkig stopte de misselijkheid toen ik 22 weken zwanger was.’
‘Het is het onbegrip dat zoveel pijn doet. ‘Joh, iedere zwangere vrouw is misselijk, dat hoort er nu eenmaal bij.’ De keren dat ik die opmerking naar mijn hoofd kreeg, zijn niet meer te tellen. En tijdens mijn eerste zwangerschap, in 2005, dacht ik ook dat ik me aanstelde, zelfs nadat ik de diagnose had gekregen. Toen ik in 2014 weer zwanger werd, hoopte ik dat het deze keer beter zou gaan. Maar weer was ik hartstikke misselijk en gaf ik zeker dertig keer per dag over. Alles was een mogelijke trigger. Daglicht kon ik niet verdragen, dus de rolluiken moesten dicht. De geur van mijn man en dochter stond me tegen, dus ik bleef bij hen uit de buurt. Als mijn man ging koken, bleef ik boven met alle deuren hermetisch dicht, zodat ik niets kon ruiken. Elke beweging maakte me misselijk, zelfs als ik me omdraaide in bed. Gelukkig had ik inmiddels een nieuwe huisarts die me wél serieus nam. In drie weken tijd werd ik vier keer opgenomen wegens uitdroging, steeds moest ik aan een infuus. De bloedvaten in mijn slokdarm waren zo aangetast door het maagzuur van het overgeven, dat er vaak bloed meekwam bij het spugen. Het was vreselijk.’
‘Er was ietsje meer begrip tijdens deze zwangerschap, maar toch merkte ik dat veel mensen, zelfs in het medische circuit, dachten dat ik een aansteller was. Een gynaecologe opperde zelfs dat ik maar een afspraak met de psycholoog moest maken: ‘Het zit tussen je oren, misschien wil je dit kind gewoon niet.’ Werkelijk ongelooflijk. Tijdens mijn zwangerschap heb ik amper kunnen werken. Mijn collega’s – allemaal mannen – waren lief voor me en stuurden bloemen. Ik lag veel op bed, waardoor mijn spieren verslapten. Om mijn kracht te behouden dwong ik mezelf dan om de vaatwasser uit te ruimen of om een blokje om te gaan. Hoewel ik dan weer van mensen die mij op straat zagen te horen kreeg: ‘Oooh, dus het valt wel mee nu?’ Het leek wel of ik het nooit goed kon doen.’
‘Er zijn vrouwen met HG die aan abortus denken, zo gek worden ze van het spugen en de misselijkheid. Ik snap dat, die gedachtes heb ik ook gehad. Dat ik tegen mijn man zei: ‘We stoppen met deze zwangerschap, ik trek het niet meer.’ Ook zei ik een keer tegen mijn baby in de buik; ‘Ga maar, het is goed zo.’ Natuurlijk meende ik dat niet. Want je wilt het kind wel, maar gewoon de ziekte niet. In eerste instantie kreeg ik medicijnen tegen de misselijkheid die niet aansloegen. Daarna werd er zwaarder geschut ingezet: ik kreeg medicatie die ook kankerpatiënten krijgen tegen de misselijkheid na chemokuren. Dit hielp gelukkig wel, en weer was ik na 22 weken van de misselijkheid af. Daarmee prees ik mezelf gelukkig, want ik wist dat er ook vrouwen zijn die er de hele zwangerschap last van blijven houden.’
Lees ook: Zwangere Bibi Breijman over extreme misselijkheid: ‘Alsof je vergiftigd bent’
‘Ondertussen was ik lid geworden van een HG-praatgroep op Facebook. Ook na mijn laatste zwangerschap bleef ik hierbij betrokken, om andere vrouwen te helpen en tips te geven. Ik vond het fijn om met lotgenoten te praten. Vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten, die het snappen als je een rotdag hebt, die niet zeggen dat je je moet ‘vermannen.’ Je sleept elkaar de dag door. Vorig jaar werd ik bestuurslid van Stichting ZEHG (Zwangerschapsmisselijkheid en Hyperemesis Gravidarum). Ik wil vooral helpen om meer bekendheid en begrip voor HG te krijgen. Vrouwen die hieraan lijden stellen zich écht niet aan en het zit niet tussen hun oren. Daarom geef ik lezingen, ook aan artsen en gynaecologen. Ik wil anderen helpen om een zorgeloze zwangerschap te hebben. Te vaak wordt er gezegd dat er ‘helaas niets aan te doen is’, terwijl de tweede soort medicatie bij mij wel goed hielp. Alleen weten lang niet alle artsen dat ze die medicijnen ook kunnen voorschrijven bij HG. En dat is hartstikke zonde. Medisch en psychisch is het voor mij te zwaar om nog een keer zwanger te raken. Dus mijn man en ik hebben de keuze gemaakt om geen gezinsuitbreiding meer te hebben. Daar heb ik het moeilijk mee gehad, maar de kans op herhaling is zo’n 80-90 procent. Dus ik heb een knop omgezet: ik heb gevochten voor deze twee kinderen, en nu is het klaar. Mijn kinderen waren deze ellende dubbel en dwars waard.’
Zo’n 80 procent van de zwangere vrouwen heeft in meer of mindere mate last van misselijkheid. Als zwangerschapsmisselijkheid extreme vormen aanneemt, noemen we het Hyperemesis Gravidarum. De misselijkheid blijft dan vaak onophoudelijk aanwezig en zorgt voor veel en vaak overgeven. Zowel Engelse als Amerikaanse cijfers geven aan dat HG voorkomt in 0,5% tot 2% van de zwangerschappen, maar verwacht wordt dat het werkelijke aantal hoger ligt. In deze aantallen worden namelijk alleen vrouwen meegenomen die medische hulp hebben gezocht. Uitgaande van de geboortecijfers van het CBS gaat het in Nederland dan om ongeveer 2000 tot 4000 vrouwen per jaar die HG hebben in de zwangerschap. De oorzaak is nog onduidelijk. Meer info op ZEHG.nl Dit verhaal stond eerder in Kek Mama. Meer persoonlijke verhalen? Volg ons op Facebook en Instagram.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
