Beeld: Pexels
Soms is het maar beter dat je van tevoren niet weet wat het ouderschap precies inhoudt. Als je moeder wordt krijg je automatisch een portie schuldgevoel erbij waar je u tegen zegt. Femke (29) is moeder van een peuter (3) en een baby (4 maanden) en deelt haar ervaring.
Femke: “Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van ons tweede kindje, voelde ik vooral blijdschap. Mijn man en ik hadden altijd al gedroomd van een groot gezin, en dit leek de volgende mooie stap. Ons eerste kind, Lynn, was op dat moment een heerlijk vrolijke peuter. Ik zag haar al helemaal in haar rol als grote zus, spelend met haar kleine broertje of zusje. Maar wat ik niet had verwacht, was hoe intens het schuldgevoel zou zijn dat mij na de geboorte van onze jongste overviel.
Tijdens de zwangerschap probeerde ik Lynn zo veel mogelijk bij alles te betrekken. We lazen boekjes over baby’s, ze mocht voelen hoe mijn buik bewoog en we spraken vaak over hoe leuk het zou zijn om een baby in huis te hebben. Ze leek enthousiast en dat stelde me gerust. Ik dacht dat ik me goed had voorbereid.
Maar toen onze jongste, Noah, werd geboren, veranderde alles. Hij had mijn volledige aandacht nodig – dag en nacht. Voeden, troosten, eindeloze gebroken nachten… Ik wist dat een pasgeboren baby veel tijd kost, maar wat ik niet had voorzien, was hoe weinig tijd en vooral hoe weinig energie ik nog over had voor Lynn.
Ze keek me soms aan met haar grote ogen, zoekend naar de mama die altijd ruimte voor haar had, maar die nu constant met een baby in de armen liep. En telkens wanneer ze vroeg of ik met haar wilde spelen en ik moest zeggen: ‘Ik moet nu even Noah voeden’, voelde het alsof ik haar in de steek liet. Een keer zei ze letterlijk: ‘Ik wil ook een beetje aandacht, mama’, toen brak mijn hart en barstte ik in huilen uit.
Ik besef nu: het is een constante strijd tussen liefde voor beide kinderen en het gevoel tekort te schieten. Ik houd zielsveel van Noah, maar ik mis de onbezorgde tijd met Lynn. Ze is plotseling zo groot in vergelijking met haar broertje, maar in werkelijkheid is ze nog maar drie. Mijn kleine meisje heeft nog steeds haar mama nodig.
Er zijn momenten waarop ik ’s avonds in bed lig en de tranen over mijn wangen rollen als ik denk aan Lynn. Heb ik haar tekortgedaan door nog een kindje te krijgen? Voelt ze zich minder geliefd? Ik had nooit gedacht dat ik zó veel schuldgevoel zou ervaren tegenover mijn oudste.
Langzaam maar zeker begin ik te begrijpen dat dit een fase is. Dat het normaal is om even te moeten zoeken naar een nieuwe balans. Ik probeer nu bewust kleine momenten voor Lynn vrij te maken, al is het maar tien minuten per dag waarin we samen een boekje lezen of een kopje thee drinken zonder afleiding.
Ik zie haar opleven door die kleine beetjes aandacht. En toen ik vorige week uit de douche stapte en haar zag zitten naast Noah, zachtjes zingend terwijl ze hem zijn speentje gaf, wist ik dat het goed zou komen.”
Ook Heather schreef over onverwachts schuldgevoel bij een tweede kindje. Lees hier hoe zij er mee om is gegaan.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Rijn (35) worstelt met een dilemma. Zijn vriendin wil haar zestienjarige puber huur laten betalen om haar verantwoordelijkheidsgevoel te vergroten, maar Rijn vindt dit veel te ver gaan. Een felle ruzie zet hun hele gezin op scherp. Hoe kan hij dit nog oplossen?
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
