Floortje samen met haar zusje Eefje en Eefjes’ zoon, fotocredits: @liefhuisjehaarlem
Floortje, 38, woont samen met haar man in Haarlem, werkt in het onderwijs en maakt prachtige familieportretten. Jarenlang droomde ze van haar eigen gezinnetje, maar die droom leek maar niet uit te komen.
“Toen we rond mijn dertigste ons huisje kochten, was het plaatje bijna compleet. Ik had een enorme kinderwens, dus stopte met de pil en verwachtte dat alles vanzelf zou komen. Maar in plaats van een baby, kreeg ik een hoop stress en verdriet. Na een jaar zonder menstruatie besloot ik me te laten onderzoeken, en toen bleek er een goedaardige tumor op mijn hormoonproducerende klieren te drukken. Gelukkig geen drama, maar het was wel even schrikken. Na de operatie kwam mijn menstruatie nog steeds niet op gang, dus begonnen we aan een vruchtbaarheidstraject.
Lees ook – ‘Na jarenlang proberen bleek onze ivf-poging eindelijk geslaagd’
Na 13 ovulatie-inducties, zes IUI’s en vijf jaar van hormonen en hoop, moesten we overstappen op IVF. Met drie vergoedingen in Nederland en een hoge dosis spuiten, hadden we tijdens de tweede poging nul rijpe eicellen. Mijn kinderwens was zo groot dat ik vastbesloten was om niet op te geven. Het moeilijkste moment was toen mijn jongere zusje zwanger raakte terwijl ik nog midden in mijn IVF-traject zat. Iedereen vond dat ik blij moest zijn voor haar, en dat was ik ook, maar ik kon het gewoon niet opbrengen om alles over de kleine te horen. Laat staan om naar haar babyshower te gaan.
Soms was ik echt een heks, vooral tegen mijn partner. Toen hij op vakantie wilde, zei ik: ‘We blijven hier, ik moet spuiten!’ Mijn man heeft veel moeten inleveren, maar ik voelde dat er geen andere optie was. Als onze relatie hierdoor kapot zou gaan, dan was dat maar zo. We bleven communiceren, ook over mijn plannen een traject in Spanje te starten.
“Als onze relatie hierdoor kapot zou gaan, dan was dat maar zo”
In Spanje zijn ze een stuk verder, en hoopten we dat de zon en zee wat druk van de ketel zouden halen. We vlogen elke zes weken naar Alicante voor doktersbezoeken, en daar werd alles grondig onderzocht: mijn hormonen, de kwaliteit van mijn eicellen, en het zaad van mijn partner. We ontdekten dat mijn eicellen uit elkaar brokkelden zodra deze ook maar werden aangestipt. Ook was de kwaliteit van mijn partner zijn zaad wisselend. Het traject duurde anderhalf jaar, maar tevergeefs.
Toen de behandelingen in Spanje ook maar niet leken te lukken, kwam mijn zusje met een verrassend aanbod: ze stelde voor om eicellen te doneren. Ik was in de wolken van blijdschap, maar het proces was allesbehalve eenvoudig. We moesten door een serie gesprekken met psychologen om alle mogelijke vragen en scenario’s door te nemen. Wat als mijn zusje’s eicellen een meisje opleverden, terwijl zij altijd een meisje wilde? Wat als het kind zich later afvroeg waarom hij bij ons was opgegroeid en niet bij zijn ‘echte’ moeder?
Gelukkig stonden we allemaal stevig in onze schoenen en kregen we groen licht. De eicellen werden gedoneerd en bevrucht. Het leverde een zoveel betere opbrengst op, wat een wereld van verschil!
Ik had misschien wel tachtig zwangerschapstesten gedaan en elke keer die dreigende donderwolk boven mijn hoofd. Maar deze keer, toen ik op het testje keek, zag ik een positieve uitslag! Ik was compleet flabbergasted en checkte voor de zekerheid of dit geen coronatest was. Huilend belde ik mijn man op – eindelijk waren al die twijfels over of ik ooit moeder zou worden voorbij.
Op de echo zag ik een baby en vroeg ik automatisch me af: ‘Lijkt dit op mijn zus?’ Het voelde eerst nog vreemd, maar mijn zus is zo relaxed en nuchter. Toen ze me vroeg: ‘Voelt het nog steeds als iets dat in míj groeit?’ antwoordde ik eerlijk: ‘Nee, totaal niet.’
Toen onze zoon werd geboren, voelde Siep echt helemaal van ons. Hoewel we aanvankelijk dachten dat ons kindje blond zou zijn, werd hij geboren met een donker kroesje. Het kindje groeit toch in jou!
Ja, de eicellen zijn van mijn zus, en ik ben enorm trots dat zij ons dit gezin heeft gegeven. We houden het niet geheim voor onze zoon. We vertellen hem over Eefje, zijn tante, en noemen haar ook af en toe ‘de donor’. Ik heb zelfs een prentenboek gemaakt over ons avontuur, zodat Siep het op jonge leeftijd kan leren kennen.
“Hoewel we aanvankelijk dachten dat ons kindje blond zou zijn, werd hij geboren met een donker kroesje”
In de afgelopen jaren hebben we 13 ovulatie-inducties, 6 IUI’s en 2 IVF-behandelingen in Nederland doorlopen, plus 4 ICSI-behandelingen in Spanje, voordat we besloten een totaal ander pad in te slaan. Na bijna 8 jaar van ups en downs voel ik me echt veranderd. Wat ik geleerd heb? Doe vooral wat je blij maakt! De behandelingen in Nederland waren niet bepaald gezellig, dus we zijn dolblij dat we de sprongetje naar Spanje hebben gewaagd. Tussen de afspraken door even op het strand liggen was een verademing.
Het is een lange rit geweest, met veel momenten waarop je denkt: ‘Dit gaat nooit lukken’. Maar na een paar dagen van twijfel besef je weer: we gaan ervoor! Hoe moeilijk het ook is, geef nooit op. We leven in een tijd waarin er zoveel mogelijk is; grijp die kansen met beide handen. Vertrouwen en doorzetten zijn de sleutel tot het realiseren van je dromen.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
