Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
Geëmigreerd naar Canada: ‘In Nederland werd ik depressief in de winter’
Beeld: Sherina Shantelle Photography en privé
Sharifa Samora (37) runt een fashion- en lifestyle-blog en is getrouwd met Eduard (57). Met hun kinderen Liora (7), Boaz (6) en Levi (3) wonen ze in Montreal, Canada.
Lees verder onder de advertentie
“Familie en vrienden in Nederland zijn in shock dat ik de Canadese winters zo fantastisch vind. Snap ik, want in Amsterdam was ik in die maanden altijd licht depressief. Ik kan niet tegen regen, vond het niks dat het zo vroeg donker werd en voelde de kou tot in m’n botten. Maar hier in Montreal zijn de winters zoals op een ansichtkaart: zonnig, een strakblauwe lucht en metershoge sneeuw. Overdag vriest het gemiddeld twintig graden, maar het is een ander soort kou. Droger. Daardoor loop ik bij min vijf nog gerust met een open jas.
Lees verder onder de advertentie
“Hier in Montreal zijn de winters zoals op een ansichtkaart: zonnig, een strakblauwe lucht en metershoge sneeuw”
Vanwege mijn afkomst – mijn ouders komen uit Suriname – heb ik me in Amsterdam-Zuid nooit helemaal thuis gevoeld. Mijn man en ik hadden allebei de wens om in het buitenland te wonen en dat het Montreal is geworden komt vooral omdat het zo’n multiculturele stad is. Jong, oud, wit, zwart: iedereen leeft hier met elkaar en als je anders bent, word je juist gewaardeerd. Je hoeft het hier niet te maken als advocaat op de Zuidas, maar bewandelt je eigen pad.
Lees ook – Verhuisd naar Oostenrijk: ‘Zelfs zwanger ging ik nog offpiste skiën’ >
Lees verder onder de advertentie
Frisse buitenlucht
We wonen hier nu vier jaar in een huis in de stad. Daarnaast hebben we op een uur rijden een cottage in de bergen waar we ieder weekend naartoe gaan. ’s Winters krijgen onze kinderen er skiles en schaatsen we op het meer. Ook wandel ik graag op sneeuwschoenen; van die brede rackets die je vastklikt onder je schoenen. Niets voelt fijner dan die frisse, gezonde buitenlucht. Zelfs bij min vijftien trek ik erop uit – goed ingepakt, dat wel. Het eerste jaar vergat ik een muts en kwam ik thuis met knallende koppijn. Sindsdien draag ik altijd een hoofdband die mijn voorhoofd en oren bedekt. Verder heb ik een stuk of acht winterjassen, waaronder een aantal dat behoort tot de categorie heavy gear: dat je eerst de jas ziet, en dan mij. Ze vallen bijna allemaal over de knie, zodat ook mijn kont warm blijft. En verder laagjes: de Canadezen zweren erbij. Boaz klaagt weleens dat hij het desondanks toch nog koud heeft.
“Eén voordeel: we hebben nooit discussies dat de kinderen zonder jas naar buiten willen”
Lees verder onder de advertentie
Eén voordeel: we hebben nooit discussies dat de kinderen zonder jas naar buiten willen. Wel sta ik ’s ochtends een kwartier eerder op om ze allemaal in die kleding te hijsen, want iedereen moet toch op tijd op school komen. Ha, wat dat betreft blijf ik Nederlands. Net als dat ik samen met mijn dochter appeltaarten en oliebollen bak. Ondertussen houden de jongens dan sneeuwbalgevechten en hakt Eduard hout voor de haard. Meer winters wordt het niet.”
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
