Beeld: Shutterstock
De katers waren een minpuntje, maar verder vond Saskia (43, moeder van drie kinderen) haar drinkgedrag niet zorgwekkend – zelfs niet toen ze in een afkickkliniek in Zuid-Afrika belandde. Tot ze een brief van haar man kreeg.
“Bij ons thuis is geen druppel alcohol meer te vinden. Voor ik terugkwam uit de verslavingskliniek heeft mijn man Alexander alle flessen weggegooid. Via Skype gaf ik mijn verstopplekken bloot. Op het balkon, in kasten en lades. Ik had altijd wel een flesje achter de hand.
Ik ben nooit vies geweest van een drankje. Alexander ging lang mee in mijn tempo. Alleen voelt hij aan wanneer het tijd is om te stoppen en naar huis te gaan. Voor mij was het nooit genoeg, zelfs al kon ik niet meer op mijn benen staan. Niet zo chic. Ook op ons trouwfeest zette ik de bloemetjes behoorlijk buiten. Vrij snel daarna kregen we drie kinderen. Het lukte mij niet de verantwoordelijkheden te nemen die bij het leven als moeder horen. Het liefst feestte ik vrolijk verder.
Op kinderfeestjes werd er bij ons altijd stevig geborreld. Maar als het de avond daarvoor al uit de hand was gelopen, was zo’n partijtje een hele opgave voor me. Alexander regelde alles voor ons gezin en werd steeds bozer op mij. Ik vond dat hij zich niet zo druk moest maken. Achteraf weet ik dat mijn gedrag echt nergens op sloeg. In mijn beleving viel het allemaal wel mee. Ik dronk niet ’s ochtends en ging gewoon naar mijn werk. Meestal. Als mijn kater niet te erg was. Ik kon ook best een dag zonder drank. En doordeweeks dronk ik niet. Maar ik liet het weekend wel op woensdag al beginnen. Thuis hield Alexander de boel draaiende, samen met de au pair.
Er waren genoeg signalen dat het niet goed met me ging, maar daar deed ik op dat moment niets mee. Ik was zo met mezelf bezig dat ik tienminutengesprekken op school vergat. Op de crèche verzandde ik een keer in een discussie met de leidsters. Zij vonden dat ik naar drank rook en weigerden mijn eigen kind mee te geven. Alexander was mijn gedrag – heel terecht – spuugzat en dreigde bij me weg te gaan.
Mijn katers waren vreselijk. Ik heb zo vaak in de spiegel gekeken en tegen mezelf gezegd dat ik ermee moest kappen. Dat probeerde ik wel, maar het lukte me niet. Als ik al ergens bij was, was dat altijd op halve kracht. Voor de zwemles van een van de kinderen ben ik weleens naar McDonald’s gegaan. Stond ik daar op zaterdagochtend om negen uur een vette hap weg te werken in de hoop dat ik daarna de chloorlucht wat beter trok.
Laatst vertelde een moeder me eerlijk dat ze me altijd zo’n raar mens vond omdat ik altijd met een mega zonnebril op mijn neus langs het voetbalveld stond. Ook als het pijpenstelen regende. En maar klagen: over het achterlijke tijdstip waarop die kinderen moesten spelen en over hoe brak ik me voelde. Ik vond het dapper dat ze me dat vertelde. Nu raakt het me, toen stond ik daar totaal niet voor open.
Een vriendin heeft me er weleens op gewezen dat ik wat zachter en warmer voor de kinderen moest zijn. Hoe dan? Ik wist het niet. Diep vanbinnen wist ik dat ik ze pijn deed. Aan spullen kwamen ze niets te tekort, maar even kletsen met een kopje thee? Emotionele betrokkenheid, aandacht geven, ik wist niet hoe ik dat moest aanpakken. En dan greep ik weer naar de fles.
Na de eerste slok voelde ik me altijd ontspannen. Het was een kwestie van verdoven, mezelf uitzetten. Lang hield ik het bij wijn en bier. Tot ik daar niet meer zoveel van voelde en overging op gin en ander sterk spul. Diep vanbinnen was ik ongelukkig, maar naar de buitenwereld deed ik mezelf voor als de vrouw die het allemaal fantastisch voor elkaar had. Onbewust zocht ik altijd naar momenten om legitiem te kunnen drinken. Een verslaafde kan goed manipuleren, bedriegen en liegen. Ik ook.
Soms plande ik wel vier afspraken op een avond. Van de ene borrel naar het volgende feestje. Steeds met mensen die elkaar onderling niet kenden. Als iemand dacht dat ik naar huis ging, fietste ik vrolijk door naar de volgende kroeg. Als ik daar nu aan terugdenk voel ik me schuldig en schaam ik me voor mijn gedrag. Als moeder doe je dit niet. Maar dat zeg ik nu. Destijds vond ik dat ik het volste recht had mijn eigen leven te leven.
Tot een avond in december waarop het helemaal misging. Alexander had het kerstdiner georganiseerd voor de klas van onze oudste, die toen in groep acht zat. Een geweldige avond, maar ik wilde alleen maar weg. Ik was rebels, ging de stad in. Daar kreeg ik later op de avond ruzie met een goede vriendin. Zij had een taxi voor me geregeld omdat ik amper nog op mijn benen kon staan. Ik weigerde in te stappen, had het prima naar mijn zin. Ik duwde haar weg en banjerde boos naar mijn fiets. Die wist ik feilloos te vinden, tot ieders verbazing. Mijn vriendinnen stonden met open mond te kijken hoe ik tussen de taxi’s door naar het Vondelpark slingerde. Daar ben ik keihard onderuitgegaan. Van die nacht herinner ik me flarden. Na ongeveer drie kwartier ben ik gevonden door een man, die 112 heeft gebeld. Ik moest eigenlijk naar het ziekenhuis, maar vertikte in de ambulance te stappen. Dus werd Alexander gebeld.
De volgende dag stond een van die meiden voor de deur en die liet zich niet afwimpelen. ‘Je moet hulp gaan zoeken en ik ga met je mee’, zei ze. Een paar dagen later zaten we samen bij de huisarts. Ik deed dat meer om haar een plezier te doen dan omdat ik echt inzag hoe ernstig ik eraan toe was. Toen ik mijn gedrag doodleuk bagatelliseerde, nam zij het gesprek volledig over. Ze benadrukte dat het zo niet langer door kon gaan. Om echt te kunnen resetten, moest ik weg uit Amsterdam. Heel langzaam zag ik wel in dat er iets moest veranderen, wilde ik mijn huwelijk, de band met mijn kinderen en mijn vriendschappen redden.
Na een verplichte tiendaagse detox vertrok ik voor twee maanden naar een verslavingskliniek in Zuid-Afrika. De kinderen had ik verteld dat ik vanbinnen pijn had die je aan de buitenkant niet kon zien. Om daaraan te kunnen werken, ging ik weg. Voor ik vertrok, heb ik ze alle drie een persoonlijk boekje gegeven met foto’s en teksten. Zelf ging ik met een brief van mijn behandelaar aan boord. Daarin stond dat ze mij geen drank mochten aanbieden. En uitgerekend ik zat naast een dame die de hele vlucht wijn zat te drinken.
Lees ook
Moeder Carien drinkt teveel: ‘Elke avond lig ik laveloos op de bank’ >
De eerste weken in de verslavingskliniek had ik last van misplaatste arrogantie. Ik plaatste mezelf boven de groep. Nog steeds vond ik mezelf geen alcoholist, ik moest alleen even mijn stopknop ontdekken. Een brief van Alexander was het keerpunt in mijn behandeling. Zo’n schadebrief is onderdeel van de therapie, daarin schrijft een naaste wat de gevolgen van verslaving voor hem zijn. Iemand uit je groep leest ’m voor. Bij de man die dat voor mij deed – ook een vader van drie kinderen – stroomden de tranen al snel over de wangen, zo schrijnend vond hij het. Bij mij kwam het niet binnen. Tot hij fel zei dat ik hem nog maar eens goed moest lezen. ‘Hoe denk jij ooit nog wijn te kunnen drinken? Je maakt alles kapot.’
Ik trok me terug op mijn kamer, met brief en al. Laat ik me nu eens openstellen voor de behandeling, bedacht ik. Vanaf dat moment volgde ik het Spartaanse ritme van de kliniek met een ander gevoel. Niet om mijn stopknop te vinden, maar om de onderliggende problemen van mijn verslaving te onderzoeken.
Ik leefde volgens een strak ritme. Vroeg naar bed, vroeg op, de ene therapie na de andere. Daarin werd ik geconfronteerd met diverse traumatische ervaringen uit mijn verleden. Ervaringen die ik niet heb verwerkt, maar waar ik voor op de vlucht sloeg door te drinken. Wat er is gebeurd wil ik niet kwijt. Een stukje daarvan heb ik alleen Alexander verteld.
Toen ik naar huis mocht, vond ik dat doodeng. Bang om de structuur van de kliniek los te laten, het veilige leven daar. Ik vloog mijn gezin tegemoet, en daar was het me allemaal om te doen. Ik heb de kinderen bij thuiskomst eerlijk verteld waarom ik in Zuid-Afrika was, maar dat wisten ze allang. Ik schaamde me kapot. Door de drank heb ik hun eerste jaren echt gemist. En zij mij. Daar kan ik nog lang over rouwen, maar ik wil vooruitkijken. Ik ben dankbaar dat zij nog een heel leven voor zich hebben, waar ik onderdeel van uitmaak. Alexander en ik hebben elkaar echt weer moeten vinden. In plaats van sorry te zeggen, heb ik hem laten zien dat ik er nu echt ben, dat ik mijn verantwoordelijkheden pak en mijn leven heb veranderd. We hebben eindeloos gepraat, wandelend met de hond. Ik vind het bewonderenswaardig dat hij niet is gaan oordelen. Hij wilde net zo graag als ik dat ons huwelijk het zou redden.
Tot op de dag van vandaag heb ik geen druppel meer gedronken. Soms ben ik bang dat het misgaat. Niet omdat ik zelf een wijntje bestel. Maar laatst nog, tijdens een etentje met vrienden schonk een ober mijn glas vol, zonder het te vragen. Op een feestje loop ik altijd meteen naar de bar om een spa rood te halen. En na een uurtje piep ik ertussenuit. Alexander drinkt nog wel, maar niet als ik erbij ben. Vroeger liepen onze kinderverjaardagen uit op extreme borrels. Nu is er weliswaar geen druppel alcohol meer in huis, ook niet voor visite, maar de feestjes zijn nog net zo gezellig. Tegenwoordig vier ik ze niet meer rond borreltijd, maar om twee uur ’s middags.
Mijn drankmaten van vroeger heb ik geblokkeerd in mijn telefoon. Als je actief in een verslaving zit, lijkt het een uitzichtloze situatie. Ik wil anderen laten zien dat er altijd een uitweg is. Dat je de keuze hebt je leven voorgoed te veranderen. Niet alleen door af te kicken, maar ook door ervoor te zorgen dat je niet terugvalt in het gebruik van verdovende middelen. Halverwege dit jaar heb ik mijn eigen bedrijf Happy Sober opgericht, waarbij ik als herstelcoach mijn eigen ervaring kan inzetten om anderen te begeleiden en ondersteunen om hun leven zonder middelen inhoud te geven. Ook geef ik voorlichting over verslaving en gewoonten op middelbare scholen. En op zaterdagochtend sta ik tegenwoordig als trotse moeder langs de lijn.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
