Beeld: Getty Images
Gender disappointment: het is een taboe, maar het komt wel regelmatig voor. Soms heb je al van jongs af aan een bepaald beeld van je gezin in je hoofd, soms heb je gewoon voorkeur voor een geslacht. Het overkwam Cynthia, die gewoon eigenlijk haar gezin altijd voor zich zag met een zoon en een dochter.
Cynthia (36): “Het flapte eruit voor ik er erg in had: ‘Néé, hè. Ik wil helemaal niet nog een jongen!’ De verloskundige keek me niets minder dan verbijsterd aan. Ook mijn man keek lichtelijk geschrokken. Achteraf was het ook bijzonder onsubtiel om het zo te zeggen, maar het was wel wat ik op dat moment voelde. Ik was echt in shock dat we weer een jongen kregen.
Al vanaf het eerste moment dat kinderen ter sprake kwamen, was het voor mij duidelijk: twee kinderen is echt genoeg. Mijn man denkt er net zo over. Dus in dat moment wist ik ook meteen: het zou echt bij twee jongens blijven. Ik zou een jongensmoeder zijn. Ik heb er de hele zwangerschap over gedaan om aan dat idee te wennen.
Een jongen en een meisje, zo zag ik het altijd voor me. Als ik het voor het zeggen mocht hebben, zou ik bij voorkeur eerst een jongen krijgen en dan een meisje. Een grote broer als bodyguard voor wanneer ze uit zou gaan, ik zag het al helemaal voor me. Toen het bij de eerste zwangerschap een jongen bleek te zijn, was ik in mijn nopjes. Dit ging helemaal volgens plan.
Maar drie jaar en een miskraam later, kwam daar ineens het vonnis dat mijn hele toekomstbeeld overhoop gooide. Er kwam geen meisje. Dat was echt een bittere pil voor me. Mijn man heeft zelf een broer, dus hij zag direct de voordelen van twee jongens. Hij had dan ook niet zo’n voorkeur, zoals ik. Ook mijn schoonmoeder zei me hoe leuk het was, dat ik dankbaar moest zijn voor een gezond kindje, zeker na mijn miskraam. En ze was zeker niet de enige die dit zei, als ik open was over mijn gender disappointment.
Dat hielp niet bepaald. Ik voelde me al schuldig genoeg dat ik zo moest wennen aan het geslacht van deze baby. Aan het feit dat ik nooit een dochter zou krijgen. Natuurlijk voelde ik mij daar rot over tegenover onze ongeboren baby. We deden er ook een eeuwigheid over om een naam te verzinnen, net als voor onze eerste zoon. Terwijl ik voor een meisje zo tien namen op het lijstje heb staan.
Nu onze Bink er is, ben ik natuurlijk hartstikke dol op hem. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Ik ben inmiddels aan het idee gewend, de teleurstelling verdween snel toen hij eenmaal geboren was. Je bent hoe dan ook wel verliefd op zo’n hummeltje. En als ik onze twee zoons bij elkaar zie, ben ik gewoon een supertrotse jongensmama. Ook al is het niet hoe ik het aanvankelijk bedacht had.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
