Beeld: privé
Amany (33) vluchtte eind 2015 met Belal (10) en Tasnim (9) van Syrië naar Nederland. Haar man was twee maanden eerder al gevlucht. Ahmed (3) is hier geboren. Amany werkt als verpleegkundige in een psychiatrische kliniek.
“Een van de moeilijkste momenten van mijn vlucht was bij de grens met Turkije. Ik wist dat de politie daar op ons kon schieten. Mijn zoontje van vier liep naast me, mijn dochter van tweeënhalf droeg ik en onze spullen zaten in een tas op mijn rug. Voordat we overstaken, pakte ik Belal bij zijn schouders en zei: ‘Hou je van papa? Wil je papa weer zien? Dan moet je nu rennen. Je houdt mijn hand vast, en je rent. Wat je ook hoort of ziet, je blijft rennen.’ Nog steeds heeft hij het er weleens over dat ik dat tegen hem zei. Voor hem was het zo simpel: als je rent, zie je papa weer. Hij dacht niet na over de kogels. Want terwijl we renden, werden we beschoten. Maar we hebben het gered.
Mijn man was al eerder naar Nederland gevlucht, omdat hij werd opgeroepen om in Syrië in het leger te dienen. De oorlog was op dat moment al jaren bezig. Eerst waren we nog maar met zijn drieën, maar toen werd ik per ongeluk zwanger van de tweede. Het lukte me niet om de zwangerschap af te breken, er was geen goed ziekenhuis in de buurt. En dus beviel ik met hulp van een vriendin.
“Die honger van toen en dat je je kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben, dat vergeet ik nooit meer”
De situatie werd daardoor nog moeilijker voor ons. Ons dorp was omsingeld door IS, er werd niets doorgelaten. Als er echt geen eten meer was, kookten we gras. Die honger van toen en dat je je kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben, dat vergeet ik nooit meer.
Nadat we de grens met Turkije waren overgestoken, vluchtten we naar Griekenland met een rubberbootje. Ik wist dat veel mensen bij deze oversteek verdronken. Eerst dacht ik alleen maar aan de dood, maar toen ik instapte, zei ik tegen mezelf: we gaan het redden. Ik moest positief blijven.
“‘We gaan varen, leuk!’ zei ik tegen hen. ‘De zee op, met een bootje!’ Vanbinnen ging ik kapot.”
Ik liet mijn kinderen niet merken hoe gevaarlijk het was of dat ik eigenlijk bang was en dat er mensen dood konden gaan. ‘We gaan varen, leuk!’ zei ik tegen hen. ‘De zee op, met een bootje!’ Vanbinnen ging ik kapot. Na anderhalf uur kwamen we aan land. Toen wist ik: nu zijn we veilig. We zijn er nog niet, maar het allergrootste gevaar is weg.
Lees ook – Steffi helpt vluchtelingen op Lesbos: ‘Ik zal constant hun verhalen vertellen’ >
Vanuit Griekenland trokken we via Macedonië, Servië, Slowakije, Oostenrijk en Duitsland naar Nederland. Die eerste weken hier waren moeilijk. Ik ben heel actief, maar we moesten wachten. Ik voelde me pas rustiger toen we een verblijfsvergunning en een eigen huis kregen. De kinderen gingen naar school, mijn man en ik leerden Nederlands. Mooi, dacht ik, nu kan ik doelen gaan stellen. In Syrië was ik verpleegkundige, dat is mijn droombaan, dus dat wilde ik in Nederland weer zijn. Maar ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Via Facebook kwam ik in contact met andere vluchtelingen en zo hielpen we elkaar met elke stap. Mijn kinderen waren in die tijd mijn motivatie. Ik wil geen moeder zijn die thuis op de bank zit. Ik haalde mijn rijbewijs, liep stages en haalde mijn medische examens. Ondertussen was ik zwanger van mijn derde, maar ik ging door. Deze week kreeg ik eindelijk mijn BIG-registratienummer binnen, de Nederlandse vlag hangt hier nog aan de gevel. Dat is me gewoon gelukt, ik ben zo blij, zó blij!
In het begin vond ik het moeilijk om me hier aan te passen. Ik miste mijn land, mijn familie en ik vond zelfs de bomen hier lelijk. Maar nu is alles mooi en zie ik dat alles een ziel heeft. Ik denk niet dat ik terug wil, ik zou het hier te veel missen; mijn werk, mijn collega’s, mijn superlieve buren.
“Eerst vond ik zelfs de bomen hier lelijk, maar nu is alles mooi”
Vluchten heeft me veranderd, het heeft me sterk gemaakt. Als ik denk aan alles wat ik heb meegemaakt en dan nu, kijk: ik lach gewoon. En ik heb alles. Ik heb echt alles.”
Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Bertrie Wierenga en Dorian Bindels zijn onlangs ouders geworden van een dochter en zitten samen op een knalroze wolk. De kersverse papa is apetrots op zijn prachtige gezin en gaat op dit moment ‘zwevend door het leven’.
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
