Beeld: Unsplash
Het kan de beste overkomen: ineens bungel je financieel aan een draadje. Kun je geen rekening meer betalen of nog erger: zwerf je met je kind van huis naar huis.
Soraya (34), moeder van drie (10, 2 en 6 maanden), fulltime mantelzorger voor haar oma.
“Mijn zus wil dit weekend met me uit, cocktails drinken. Hartstikke lief, maar ik heb niets leuks om aan te trekken. Ik heb in geen jaren iets voor mezelf gekocht. Vroeger, toen ik nog werkte, was ik altijd goed gekleed. Nu kom ik niet verder dan een pet en mijn joggingpak.
Mijn oma heeft mijn leven lang voor mij gezorgd, omdat mijn eigen moeder heel jong was toen ze mij kreeg. Toen er zestien jaar geleden Alzheimer bij haar werd vastgesteld, twijfelde ik geen moment: ze mocht bij mij wonen. In die tijd was mijn oma nog redelijk goed, ik kon gewoon blijven werken. Als ik haar een bordje eten gaf, at ze dat netjes op. Maar het ging steeds slechter. Ik had echt geen benul waar ik aan begon toen ik haar in huis nam.
Na een paar jaar kon de dagopvang haar niet meer aan en moest ze thuisblijven. Eerst probeerde ik het met thuiszorg te regelen, maar mijn oma weigerde mee te werken. Ze was net een puber, heel tegendraads. ‘Ik wil niet dat vreemde mensen mij baden!’ Er zat niets anders op, ik gaf mijn baan op om fulltime voor haar te zorgen. Sinds die tijd komen we rond van een persoonsgebonden budget en haar AOW.
De vader van mijn kinderen woont in het buitenland. Het is de bedoeling dat wij bij hem gaan wonen, maar zolang ik voor mijn oma zorg, staan die plannen in de koelkast. Hij ondersteunt ons financieel, maar een vetpot is het niet. Ik heb vijftig euro per week voor boodschappen, waardoor ik een ware koopjesjager ben geworden. Ik lees de reclamekrantjes van begin tot eind.
Lees ook
Bankrekening: dochter Yael (3) heeft 24 uur per dag zorg nodig >
Door de zorg voor mijn oma heb ik weinig tijd voor mijn kinderen. Zij zien er tiptop verzorgd uit, ik koop nooit iets voor mezelf. Een leuke broek laat ik liggen, want wie weet kunnen we het geld volgende week beter gebruiken. Soms zeggen mensen: breng je oma naar een tehuis, maar dat is geen optie. Ik hou van haar, zij is mijn levenspartner. En ik heb beloofd tot haar dood voor haar te zorgen.
De situatie verandert steeds. Nu heeft ze weer een wond die intensieve zorg vereist. Ik vecht voor haar tot het einde. Hoe mijn leven daarna zal zijn, geen idee. Zodra het pgb en de AOW wegvallen, sta ik met lege handen. En ik heb wel drie kinderen te onderhouden. Ik zal moeten solliciteren, maar heb zo lang thuisgezeten: voor de buitenwereld ben ik niemand meer.”
Dit verhaal is onderdeel van een interviewserie in Kek Mama magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
