Eigen beeld
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Heather (33).
Hoeveelste kindje: eerste
Welk termijn: 40+2
Duur van de bevalling: 3,5 uur
Waar: ziekenhuis
“Nee, mijn tactiek was: hoe minder ik weet, hoe minder ik me er druk om kan maken. Ik heb dus geen verhalen gelezen, geen filmpjes gekeken, geen ervaringen van anderen gevraagd en geen bevallingscursus gevolgd. Ik wilde het totaal op me af laten komen. Mijn bevalplan bestond uit slechts een paar regels: dat mijn vriend de navelstreng mocht doorknippen en de baby mocht aankleden, dat ik borstvoeding wilde geven en dat ik geen pijnbestrijding wilde hebben.”
“Het was vrijdag. Ik werd wakker met lichte ongesteldheidskrampjes in mijn onderbuik. Oefenweeën waren bij de verloskundige weleens ter sprake gekomen, dus dat zou het zomaar kunnen zijn, dacht ik. Gedurende de dag nam de sterkte heel langzaam toe, maar het deed nog geen pijn. In de middag appte ik mijn moeder dat ik misschien wel oefenweeën had, maar ook dat het dus nog dagen kon duren voordat de bevalling echt zou beginnen. Echte weeën konden het immers niet zijn, want die zouden pijn moeten doen, dacht ik. Mijn vriend werkte thuis, omdat we midden in de coronapandemie zaten. Hij was dus rustig aan het werk en ik heb van alles in huis gedaan. Rond 14.30 uur waren de krampen heel regelmatig. Maar nog steeds niet pijnlijk genoeg om te vermoeden dat het weeën konden zijn.
Mijn vriend was er minder zeker van, dus we besloten de krampen te timen. Ik downloadde snel zo’n app en kreeg meteen de melding: ‘Het is tijd om naar het ziekenhuis te gaan!’ Dat leek ons wat overdreven, dus we belden de verloskundige. Ze zou langskomen om mijn ontsluiting te checken. Als de wiedeweerga hebben mijn vriend en ik samen de klossen nog onder het bed gezet.
Om 15:15 uur was de verloskundige er om mijn ontsluiting te checken. Ik wil niemand bang maken, maar dat was het meest pijnlijke wat ik ooit heb ervaren. Ik kreeg lichte paniek: als dit al zo’n pijn deed, wat stond me dan nog te wachten? De verloskundige legde uit dat mijn baarmoeder erg ver naar achteren lag, waardoor ze eraan moest trekken. Klinkt net zo hels als dat het was. Toen ze klaar was, bleef ze even stil. Vol verwachting keek ik haar aan. Zou er al iets gaande zijn? Of had ik haar voor niks laten komen? er was zeker al iets gaande: zes centimeter! Dat had ze niet verwacht, omdat ik er nog zo relaxt bij lag, vertelde ze. Ik snapte er niks van, want als iemand een lage pijngrens heeft, ben ik het wel.
We mochten ons klaarmaken om richting het ziekenhuis te gaan. Toen de verloskundige die woorden uitsprak, zag ik mijn vriend wit wegtrekken. Opeens kwam die bevalling en dus voor het eerst vader worden wel héél erg dichtbij. En dat nadat ik de hele dag had geroepen dat het vast nog dagen zou duren voordat het zover was. We hebben de laatste spulletjes ingepakt en reden achter de verloskundige aan naar het ziekenhuis. In de auto namen de krampen ineens toe. Vanaf dat moment durfde ik van weeën te spreken, want ik moest ze echt wegpuffen. In het ziekenhuis werd ik met een rolstoel naar de kamer gereden, waar we om 16.30 uur introkken. We waren met een klein clubje: de verloskundige, de kraamhulp, mijn vriend en ik.
De pijn was heftig en de kraamhulp stelde voor dat ik onder de douche ging staan. Dat deed ik, want warm water over mijn lichaam leek me heel fijn. Maar ik vond het verschrikkelijk. Na drie minuten kroop ik naakt over de vloer het badkamertje uit, terwijl ik smeekte om een ruggenprik. Jep, de meid die geen pijnbestrijding wilde, smeekte na dertig minuten weeën al om een ruggenprik. De verloskundige stelde voor om eerst mijn ontsluiting weer te checken. Het was inmiddels 17:15 uur en ik zat nog steeds op zes centimeter. Ze stelde voor om mijn vliezen te breken. Het zou dan sneller vorderen, maar ze waarschuwde wel: de weeën zouden nog heftiger worden. Ik stemde toe. Met een lange breinaald prikte ze mijn vliezen door. Er kwam een golf aan warm water uit.
Ze had niet gelogen: ik kwam in een enorme weeënstorm. Mijn vriend kon niet veel doen. Toen de verloskundige voorstelde of hij mijn schouders niet even kon masseren, zei mijn blik al genoeg. Het laatste wat ik op dat moment wilde was iemand die aan me zat. Ik wilde volledig met rust gelaten worden door alles en iedereen. Na een half uur kronkelend door de kamer te hebben gekropen, smeekte ik weer om een ruggenprik. De verloskundige vermoedde dat mijn ontsluiting al te ver was, dus wilde nog een keer checken. Het was nu 17:45 uur en ik bleek op acht centimeter te zitten, dus die ruggenprik kon ik op mijn buik schrijven. Ik kon wel huilen van ellende. Wat als ik dit nog twee uur moest doen? Ik begon me af te vragen of je dood kon gaan van pijn. Tegelijkertijd bleek toen dat mijn zoontje in het vruchtwater had gepoept. Ik werd aan apparatuur gelegd, zodat ze zijn hartje konden monitoren en er werd een gynaecoloog ingelicht. Ik was vanaf dat moment namelijk medisch.
De weeënstorm ging door en twintig minuten later begon de persdrang. Dat moment is een beetje een waas. Ik weet nog dat de verloskundige me verzocht om met minder geluid te persen, blijkbaar schreeuwde ik alles bij elkaar. Ook weet ik nog dat er lichte paniek ontstond, omdat tijdens het persen het hartje van mijn zoontje daalde. Ik hoorde ze met elkaar smoezen, maar kreeg het niet echt mee. Ik schijn gevraagd te hebben of alles wel goed ging en gezegd te hebben dat ik me zorgen maakte. De verloskundige liet me weten dat als hij bij de volgende pers niet werd geboren, ze moest knippen. De verdoving werd gezet en ze stond al met de schaar in haar hand. Gelukkig was het niet nodig, want met de volgende pers werd hij geboren. Op dat moment kwam de gynaecoloog de kamer in gelopen. Verrast dat hij er al was, want ze dacht dat de bevalling langer zou duren. Maar mijn zoon lag al in mijn armen.”
“Ik heb de pijn als intens ervaren. Een soort pijn waar je je niet op kunt voorbereiden. De bevalling was kort, maar achteraf bleek dat het vooral een grote, lange weeënstorm was. Doordat ik geen tijd had om tussendoor bij te komen, was het dus heftig. Dat schijnt vaker het nadeel van een snelle bevalling te zijn. Maar, als ik zou mogen kiezen voor een korte, maar heftige bevalling of een bevalling van 48 uur lang, ben ik dankbaar dat ik de eerste optie heb gekregen.”
“Opluchting. Opluchting dat hij gezond ter wereld was gekomen – je raakt toch in paniek als je hoort dat de hartslag daalt. Verder was alles vooral nog een waas en gingen mijn emoties alle kanten op. Ik voelde volgens mij niet zoveel, het was even blanco. Ik zat in ieder geval niet op een instant roze wolk, ik moest echt nog bijkomen van alles. Maar die roze wolk kwam vrij snel daarna wel hoor, toen ik weer op aarde was geland.”
“Eigelijk was het best een prima bevalling. Of misschien zeg ik dat nu, omdat je de intense pijn vergeet. Het was niet speciaal, zoals thuis of in een bad of met lampjes en muziekjes. Het was heel basic, maar daar heb ik geen spijt van gehad. Ik hoor vaak van mensen dat ze alles tot in de puntjes hebben geregeld, maar het vervolgens door omstandigheden anders verloopt. Dan zijn ze enorm teleurgesteld. Dat was bij mij niet mogelijk, omdat ik nul verwachtingen had. Het was voor mij vooral belangrijk dat mijn kind zo snel en gezond mogelijk ter wereld zou komen en de manier waarop maakte me vrij weinig uit. Dus wat dat betreft is het helemaal gelopen zoals ik voor ogen had.”
“Ik weet dat heel veel mensen er anders over denken, maar ik zou zeggen: laat het op je afkomen. Probeer wat minder alle touwtjes in handen te hebben. Dat werkte voor mij heel goed. Maar ik snap dat dat niet voor iedereen geldt. Ik ben blij dat ik niet wist wat me te wachten stond. En ik baal dat ik bij iedere bevalling hierna wél weet wat me te wachten staat.”
Marit kreeg wél een ruggenprik. Maar die verdoofde niet alleen haar, maar ook haar man! Je leest het verhaal hier.
Wil jij jouw bevalverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Zodra je als moeder denkt dat je alles onder controle hebt, gaat het mis. Het overkwam ook de 32-jarige Fien. Ze maakte een gigantische smakkerd met de fiets, haar peuter én haar baby. Maar dat was volgens haar nog niet eens het ergste, want wat er daarna gebeurde zorgde voor nóg meer frustratie.
Sommige kinderen zijn zó aan hun moeder gehecht dat je bijna zou denken dat er een onzichtbaar touwtje tussen hen in zit. Heb jij zo’n moederskindje? Astrologen beweren dat dit te maken kan hebben met het sterrenbeeld van je kind.
Sommige kinderen kunnen een verhaal ophangen dat zó overtuigend is, dat je bijna zelf gaat twijfelen aan wat je weet. Of het nu gaat om de verdwenen koekjes, dat mysterieuze deukje in de auto of waarom de tablet ineens leeg is – hun fantasie kent geen grenzen. Deze kinderen zijn dan ook een ster in […]
Kleine financiële misverstanden kunnen onverwacht grote gevolgen hebben voor persoonlijke relaties. Zo betekende een Tikkie van 7,50 euro het einde van een vriendschap voor Elanor.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Rachel Siwaletti, op Instagram beter bekend als interieur-influencer De Huismuts, deelt verdrietig nieuws: er zit niks anders op dan haar huis te verkopen. “Het is de plek waar we nog zoveel dromen hadden.”
