Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Hannah (34) is getrouwd met Just (37). Samen hebben ze een dochter: Mare (2).
“Het was crisis thuis. Het eerste jaar met een baby was Just en mij niet in de koude kleren gaan zitten, en we waren elkaar volkomen uit het oog verloren. Just vluchtte in sporten, ik in mijn telefoon. Ik wist niet waarin anders; verzin maar eens een uitje met een eindelijk slapende baby boven.
We vroegen ons net af of er nog wel genoeg grond was om ons huwelijk op voort te bouwen, en namen voorzichtig al het woord ‘scheiden’ in de mond, toen Hein in mijn scherm sprong. Een oud-klasgenoot van de middelbare school, en na zijn scheiding vers op Facebook. Voor ik het wist zaten we elke avond te appen.
Alle tijd die ik eigenlijk in Just zou moeten stoppen, ging naar Hein. Niet mijn keuze, praatte ik het goed; Just was elke avond de hort op. De interesse die Hein in me toonde vond ik vleiend. Niet dat hij mijn type was, maar hij gaf me precies wat ik op dat moment nodig had: aandacht, en het gevoel weer aantrekkelijk te zijn, na een jaar ploeteren met overtollige zwangerschapskilo’s, borstvoeding en slaapgebrek.
Just en ik legden een paar weken later de zoveelste ruzie bij, toen Hein me appte of ik wat met hem wilde drinken. Van Just kon ik op dat moment niks meer verdragen, en hij niet van mij. Hoe wild hij met Mare speelde, hoe erg ik de keuken liet verslonzen, hoe hij nooit reageerde wanneer ik iets zei en ik alleen maar op mijn telefoon zat – we spraken alleen nog maar op foetertoon met elkaar. In een recalcitrante bui appte ik: ‘Graag. Morgen?’ Just sportte maar eens een avond niet, besloot ik.
Lees ook:
‘Moet ik trouwen tegen mijn zin?’ >
Ik vloog bijna de deur uit, toen mijn schoonmoeder arriveerde – want dát had Just wel weten te regelen, om zijn sportavond niet te missen. Ik voelde me compleet ontaard, dat ik mijn kind bij haar achterliet om met een andere man af te spreken. Maar na één wijntje was ik het al vergeten, en nog twee wijntjes en eindeloze lachbuien later, zat ik opeens vreselijk intens te zoenen.
Het voelde zo vertrouwd met Hein. De herinneringen die we deelden, de tijd en aandacht die hij in me stak… Ik zei ja voordat ik erover had nagedacht, toen hij vroeg of we bij hem thuis verder zouden borrelen.
Dat ik seks had met een ander tijdens een relatiecrisis die onoplosbaar leek, is natuurlijk geen excuus. Ik moet er niet aan denken dat Just hetzelfde deed. Maar gek genoeg voelde ik me daarna als herboren. Opeens keek ik met andere ogen naar mijn eigen man. Wat had ik in hemelsnaam op het spel gezet? Misschien stuurde ik er onbewust op aan, maar precies op dat moment zei Just dat hij doodsbang was om me kwijt te raken. Dat we aan ons huwelijk moesten werken. We besloten tot relatietherapie.
Eén van de eerste vragen die de therapeut stelde, was of er anderen in het spel waren. ‘Goddank niet’, verzuchtte Just, ‘dan zou het meteen klaar zijn tussen ons.’ Toen durfde ik niks meer te zeggen. Inmiddels zijn we maanden verder, en het gaat fantastisch. De relatietherapie verplicht ons tijd aan elkaar te besteden, en Just sport ook minder. In mijn achterhoofd blijft nu alleen dat stemmetje aanwezig, dat zegt: ‘Jíj weet wat je hebt uitgespookt.’ Niet dat ik Hein nog zie, ook voor hem was de seks iets eenmaligs. Wat niet weet, wat niet deert. Als ik alsnog eerlijk ben, help ik misschien ons huwelijk om zeep terwijl we eindelijk weer gelukkig zijn. Moet ik nu leven met mijn leugen, of zal ik mijn slippertje opbiechten?”
Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
