Vicky (35) en Léon (38) leidden een financieel zorgeloos leven, met twee fulltime banen en een huurwoning. Maar toen hun zonen (5 en 7) ter wereld kwamen en hun vaste lasten stegen, werd geld steeds vaker de oorzaak van irritaties in hun relatie. “Hij smeet met geld, terwijl ik bezuinigde om rond te komen.”
Vicky: “Léon was een bon vivant toen ik hem ontmoette. Achterin de twintig, had net zijn eigen softwarebedrijf gestart, en het leven lachte hem toe. Ik werkte al een paar jaar als vestigingsmanager van een uitzendbureau. Mooie kleding, auto van de zaak; heel comfortabel. Binnen drie maanden woonden we samen, en we genoten van alles wat het leven te bieden had. Met een gezamenlijk netto maandinkomen van ruim zesduizend euro en nul verantwoordelijkheden, hoefden we niets te laten. We kochten wat we leuk vonden, gingen vier keer per jaar op reis, minstens drie keer per week uit eten en liepen alle festivals en concerten af. Sparen deden we niet echt. Waarom zouden we? Voor het onderhoud aan onze huurwoning werd gezorgd, en onze pensioenen waren geregeld. Ik begreep niet hoe anderen zich altijd maar zorgen maakten over ‘de toekomst’.
Maar toen raakte ik – overigens heel gewenst – zwanger. Ook onze baby mocht het aan niks ontbreken. Dus kochten we de nieuwste kinderwagen, bespaarden niet op meubels voor de babykamer, en boekten een ‘babymoon’ naar Curaçao. Het leven kon alleen maar mooier worden.
Wat we níet hadden voorzien, was dat met de komst van onze oudste zoon, ik minder moest gaan werken. Een weloverwogen keus, want Léon verdiende meer dan ik. Wanneer hij gas zou terugnemen op zijn werk, zou dat ons kapitalen kosten. We regelden ook twee dagen kinderopvang. Daar bestaat natuurlijk kinderopvangtoeslag voor, maar die is inkomensafhankelijk. Met onze verdiensten kwamen we daar dus nauwelijks voor in aanmerking. Met de kosten van onze zoon, en de daling van mijn inkomen, gingen we er al snel een dikke vijftienhonderd euro per maand op achteruit – ik weet het: voor veel mensen een volledig maandinkomen.
Onze tweede zoon werd geboren, we kochten een huis, en waar onze kosten alleen maar toenamen, moesten we óók nog een spaarpot aanleggen voor onvoorziene kosten. Want wat als het dak ging lekken? De riolering klapte? Of de fundering zou verzakken?
Léon maakte zich nergens zorgen over, want zíjn inkomen was onveranderd. Wat hij niet zag, doordat we geen gezamenlijke rekening hadden, was dat ík ondertussen mijn volledige netto inkomen kwijt was aan ons gezin. De boodschappen waren twee keer zo duur geworden, onze hulp in de huishouding moest vaker komen. Ik had steeds meer onvoorziene kosten als cadeautjes voor juffen van de kinderopvang, verjaardagen van vriendjes, de eigen bijdrage aan orthopedagogische ondersteuning van onze oudste zoon die op school niet helemaal lekker meekwam. Ik hield geen cent voor mezelf meer over. Hij smeet met geld, terwijl ik moest bezuinigen om rond te komen.
We besloten een gezamenlijke rekening in het leven te roepen waar we ieder maandelijks en naar rato een vast bedrag op stortten, en waarvan we alle kinderkosten plus de woonlasten en verzekeringen zouden betalen. Hoe hoog dat bedrag – alles bij elkaar opgeteld – werkelijk was, had geen van ons beiden voorzien. Elke maand kwamen we geld tekort. Er was voldoende inkomen om bij te storten, maar dat we ons uitgavepatroon moesten aanpassen, stond als een paal boven water.
Lees ook:
‘Ik check bijna elke dag mijn saldo’ >
Léon zette zijn riante levensstijl desondanks onverminderd voort – en dan met name voor zichzelf. Nieuwe schoenen, een nieuwe iPad, de zoveelste avond naar een luxe bar met vrienden; hij gaf er zonder nadenken honderden euro’s per maand aan uit. Ondertussen wilde ik weleens op vakantie met de kinderen, iets wat nu, met z’n vieren, twee keer zo duur was als vroeger. Bovendien had ík geen enkele financiële ruimte om iets voor mezelf te doen. Een avond naar de sauna bijvoorbeeld, of een keer een nieuwe jurk kopen.
Het herzien van ons uitgavepatroon was onbespreekbaar met Léon. Na de nodige ruzies, vertrokken we vorige zomer toch drie weken naar een Franse camping. Hij schrok zich rot van wat het kostte. Toen pas stond hij ervoor open om eens kritisch naar onze geldzaken te kijken. Bij thuiskomst zijn we meteen een avond gaan zitten en hebben onze inkomsten en uitgaven tot op de laatste cent in kaart gebracht. We schrokken van hoe hoog ons inkomen eigenlijk nog steeds was, maar nog veel erger van hoe hoog onze kosten waren.
Sinds we ons bewuster zijn van onze financiële situatie, zijn de ruzies over geld zo goed als verleden tijd. Wel merk ik dat Léon het even slikken vindt, dat onze riante levensstijl van vroeger evengoed tot het verleden behoort: de kinderen worden voorlopig alleen maar duurder. We verkeren natuurlijk nog steeds in een luxe positie als het gaat om ons inkomen. Het is een opluchting dat we daar nu allebei een realistisch, helder en bovenal hetzélfde beeld van hebben.”
Vicky en Léon zijn niet de enigen die geen realistisch beeld hadden van hun geldzaken. Veel stellen blijken niet goed op de hoogte van hun financiële situatie. Hoeveel pensioen ze hebben opgebouwd bijvoorbeeld, en of dat wel voldoende is voor later. En of hun verzekeringen wel up-to-date zijn. Hoe goed ben jíj eigenlijk met geld? Doe de Goed met Geld-test van Aegon en krijg meteen handige tips.
Zelf kijken? Doe alvast de Goed Met Geld Test.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
