‘Hoe leuk ik mijn kinderen ook vind, ik ben dolblij dat ik vier dagen per week kan werken’

Jorinde Benner

25 september, 2018 - 10:57

Leestijd: 8 minuten

LAURA (33): “Financieel is het niet nodig dat ik werk; mijn man verdient meer dan genoeg. Maar merkkleding is duur en ik wil dat mijn dochters van zes en acht er tiptop uitzien. Ook wil ik twee keer per jaar op vakantie. Buiten de deur lunchen op woensdagmiddag. Mijn nagels laten doen. Dat je daarvoor niet op de zak van je man teert, lijkt mij logisch. En ook dat beide partners bijdragen aan het huishouden. Zelfs al tipt mijn aandeel in ons inkomen bij lange na niet aan het zijne; ik neem wel de zorg voor de kinderen grotendeels op me, en dat betaalt nu eenmaal niks.”
 

‘Hij kan mooi voor onze kinderen zorgen’

ESTELLE (35): “Als ik niet werk, kan ik mijn huwelijk wel opdoeken. Mijn man is gedeeltelijk afgekeurd, en werkt slechts twee dagen. Naast zijn salaris krijgt hij een riante schadevergoeding, dus voor het geld hoef ik geen baan. Maar nu hij toch zoveel thuis is, kan hij mooi voor onze drie kinderen zorgen en kan ik lekker vier dagen per week werken. Zo hebben we amper opvang nodig en blijft onze relatie wel zo gezellig; als we langer dan twee dagen op elkaars lip zaten, zouden de borden door de keuken vliegen.”
 

‘Zij naar de opvang, ik naar mijn werk’

ZOLA (33): “Ik moet drie dagen per week het huis uit, anders laat ik mijn dochter helemaal nooit los. Ze is drie en heeft een aangeboren afwijking. De eerste jaren woonden we bijna in het ziekenhuis, ik week nooit van haar zijde. Nu gaat het goed, en kan ze dankzij medicatie zonder problemen leven als ieder ander kind. Mijn man werkt in de horeca en is in de weekends amper thuis. Dan ben ik dus ook fulltime met haar samen. Ik vind het belangrijk dat ze niet te eenkennig wordt, zelfstandig leert zijn. Zij naar de opvang, ik naar mijn werk, dat is voor ons allebei heel gezond.”
 

Wat je kunt bereiken door hard te werken

AMBER (39): “Mijn ouders vonden het maar onzin, dat ik na de mavo de havo wilde doen en ook nog doorstroomde naar het vwo. Ik studeerde psychologie en plakte daar nog een master seksuologie aan vast. Om het te betalen, werkte ik in de avonduren. Ik was 28 toen ik eindelijk klaar was. Mijn vriendinnen begonnen aan kinderen, ik aan mijn eerste baan.

Toen ik vijf jaar geleden zwanger raakte, heb ik geen seconde overwogen minder te gaan werken. Ik heb keihard gewerkt om dit allemaal te bereiken, dat schuif ik niet aan de kant omdat ik opeens moeder ben. Gelukkig vindt mijn vriend het fijn twee dagen per week thuis te zijn. Dankzij één dag oppas van mijn moeder, hoeft onze dochter slechts twee dagen naar de buitenschoolse opvang.

Ik voel me absoluut niet schuldig: ik breng haar elke ochtend naar school en ’s avonds ben ik thuis voor het eten. Ik vind het belangrijk mijn dochter te laten zien wat je kunt bereiken door hard te werken – ook als je moeder bent.”
 

Lees ook
Deze moeders werken fulltime: ‘Mijn kinderen hebben het prima naar hun zin op de crèche’ >
 

‘Ik snakte naar mijn werk’

ROOS (37): “Ik legde mijn zoontje van tien weken in de armen van de crècheleidster, stiftte mijn lippen in de auto, en reed naar mijn werk. Vechtend tegen mijn tranen. Tíen weken: wie heeft bedacht dat je dan al een moeder van haar kind kan scheiden? Een halfjaar lang reed ik drie dagen per week met tegenzin naar mijn werk. Dit doe ik volgende keer echt anders, besloot ik.

Toen zoon twee werd geboren, plakte ik mijn ouderschapsverlof in één keer achter mijn zwangerschapsverlof en bleef bijna een jaar lang thuis. Nou, dat was ook geen succes. Ik rende de hele dag achter een dwarse dreumes aan. Voeden, slaapjes, driftbuien sussen, speeltuintjes aflopen, fruithapjes – ik vloog na drie maanden tegen de muren op. Ik snakte naar mijn werk en intellectuele uitdaging.

Mijn man werd gek van me, hij vond me niet te harden. Toen onze jongste negen maanden was, bracht ik hem fluitend naar de crèche. Inmiddels zijn mijn zonen twee en bijna vier, en ik mis ze nooit wanneer ik werk. Op de twee dagen dat ik bij ze ben, geniet ik daar met volle teugen van en verlang ik ook niet naar mijn werk – al beantwoord ik tijdens de fruithap en middagslaapjes echt weleens wat werkmail.”
 

‘Na een volle week is mijn repertoire wel op’

ARBARA (36): “Ik vind mijn kinderen de geweldigste wezens op aarde, maar als ik met ze op vakantie ben, heb ik geen idee wat ik drie weken lang met ze aanmoet. Mijn man werkt fulltime, ik vier dagen per week. Op mijn vrije maandag doe ik heus weleens spelletjes na schooltijd, bak een keer een cake, of we kijken gezellig naar een film. Dat vind ik leuk, één dag per week. Maar na een volle week op elkaars lip aan de Franse Rivièra is mijn repertoire wel op – en dan móeten we nog twee weken. Gelukkig zijn ze zes en zeven, oud genoeg om vriendjes te maken. Kom ik ook eens aan een boek toe, of aan mijn echtgenoot. Dit zeven dagen per week, zonder werk om uit te blazen – ik moet er niet aan denken.”
 

De rest van de tijd een leukere moeder

CHRISTY (37): “Toen ik na mijn scheiding ging werken, wist ik niet hoe ik het moest bolwerken. Mijn kinderen waren vier en zes en moesten voor het eerst in hun leven naar de opvang. Ik voelde me dubbel schuldig; eerst deed ik ze een scheiding aan en dan moesten ze me ook nog vier dagen per week missen.

Nu zijn we twee jaar verder en zou ik nooit meer anders willen. Op woensdagen werk ik thuis en word ik na een uur al krankjorum van de ruzies die ik moet sussen, de tien keer ‘mamaaa’ per kwartier en de ballet- en kickbokslessen waar ik op onmogelijke tijden heen moet crossen. In de weekends dat ze bij me zijn, gaat het niet anders. Dat was tijdens mijn huwelijk natuurlijk ook al zo, maar toen was er een man die me dingen uit handen kon nemen. Hoe gezellig mijn kinderen en ik het ook hebben, ik ben dolblij dat ik vier dagen per week achter mijn bureau kan zitten. Ben ik de rest van de tijd een stuk leukere moeder.”
 

‘Onze zoons weten niet beter’

MEI-LIN (37): “Mijn man groeide op in Singapore. Hij woonde bij zijn grootouders omdat zijn ouders moesten werken, en bleef daar toen zijn ouders naar Nederland vertrokken om een restaurant op te zetten. Hij was zes toen hij naar ons land kwam. Binnen zijn familie vond iedereen het doodnormaal dat zijn ouders zo hard werkten. En voor ons is het ook logisch dat wij net zo hard meewerken in het restaurant. Zes dagen per week.

Onze zoons weten niet beter dan dat ze vijf dagen naar de opvang gaan en hun ouders zelden tegelijkertijd thuis zijn. Als baby nam ik ze weleens mee naar het werk, dan sliepen ze in een campingbedje achter in de zaak. Toen ze gingen lopen werd dat onhoudbaar. Mijn kinderen vinden het leuk op de buitenschoolse opvang. Ze doen er spelletjes, zo veel aandacht zouden ze van mij nooit krijgen.”
 

‘Mannen kunnen toch ook prima zorgen?’

MARION (40): “It takes a village to raise a child. Dat is zo waar. Ik heb drie zoons van vijf, zes en dertien die de ene week bij hun vader wonen en de andere week bij mij. Zelf werk ik fulltime in het autobedrijf van mijn familie. In mijn zorgweken wandelen de jongens na schooltijd rond op de zaak, spelen bij vriendjes, of gaan naar oma. Onze naschoolse opvang werkt met een strippenkaart, daar kunnen de jongste twee altijd terecht. Ik vind het goed voor de kinderen dat ze door zo veel mensen worden opgevangen.

Bovendien zit er een limiet aan de hoeveelheid Minecraft en Enzo Knol die ik kan verdragen. Om nog maar te zwijgen over Rapper Boef, Ronnie Flex en Famke Louise die mijn puber hele dagen uit de speakers laat schallen. Ik begrijp sowieso niet waarom zo veel vrouwen minder werken wanneer ze kinderen krijgen; mannen kunnen toch ook prima zorgen?”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 03-2018 en is al een keer eerder gepubliceerd.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >