Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
‘Iedere moeder zou deze bacterie moeten kennen’
Beeld: Shutterstock
Angela (30), getrouwd met Koen (32) en moeder van Quint (6), Yulan (3) en Viyèn (11 maanden), was nog maar zes dagen bevallen, toen haar jongste dochter doodziek in het ziekenhuis belandde. Ze bleek tijdens de bevalling besmet met de vaak voorkomende, maar bij veel vrouwen nog onbekende GBS-bacterie.
Lees verder onder de advertentie
Angela: “Ik had wat steken in mijn onderbuik, tijdens mijn tweede zwangerschap, van Yulan. Vast een blaasontsteking, dacht de huisarts, en zette mijn urine op kweek. Een paar dagen later kreeg ik een belletje. Er was geen blaasontsteking gevonden, wél Groep B Streptokokken (GBS). Eén op de vijf vrouwen draagt die bacterie bij zich, doorgaans zonder daar iets van te merken. Maar voor mijn nog ongeboren kind kon het levensgevaarlijk zijn, vertelde de huisarts. Zodra ik weeën zou krijgen, moest ik naar het ziekenhuis, zodat ik daar aan een infuus met antibiotica kon. Op die manier zou Yulan voldoende beschermd zijn tegen de bacterie, die baby’s tijdens de bevalling, en vaak bij langdurig gebroken vliezen, kunnen oplopen.”
Lees verder onder de advertentie
Geen standaard test
De risico’s van GBS voor pasgeboren baby’s zijn niet mals. Hersenvliesontsteking, longontsteking, bloedvergiftiging en soms zelfs blijvende hersenschade met doofheid, blindheid of een ontwikkelingsachterstand, kunnen allemaal gevolgen zijn van een GBS-besmetting tijdens de bevalling, vertelt Angela. “De kans dat een besmette moeder de bacterie tijdens de geboorte overdraagt aan haar kind, is vijftig procent. En van alle baby’s van wie de moeder drager is, wordt gemiddeld één op de honderd zonder behandeling ziek.”
Lees verder onder de advertentie
Meestal kunnen de klachten dan alsnog verholpen worden door antibiotica, waardoor ernstige gevolgen uitblijven. “Maar lang niet iedere moeder weet dat ze GBS heeft”, zegt Angela. Ongelooflijk dat er in Nederland niet standaard op getest wordt, tijdens de zwangerschap, vindt ze. Ze stuurde een brief naar de Gezondheidsraad om de gevaren van bacterie aan te kaarten en aan te dringen op een standaardtest tijdens de zwangerschap, maar tot nu toe ontving ze nog geen inhoudelijke reactie. “Terwijl in België iedere zwangere al jaren standaard getest wordt.”
Meteen aan de antibiotica
Doordat Angela goed geïnformeerd haar bevalling in ging, kwam zoon Yulan kerngezond ter wereld. “Toen bij negenendertig weken mijn vliezen braken, werd ik meteen in het ziekenhuis aan de antibiotica gelegd. Al snel na zijn geboorte bleek dat hij geen ziekteverschijnselen had. Het grote genieten kon beginnen.”
Lees verder onder de advertentie
Toen Angela twee jaar later voor de derde keer zwanger raakte, was ze dan ook totaal onbezorgd. “Ik zag de gevaren niet; de vorige keer was het ondanks de GBS toch ook goed gegaan?” Na zevenendertig weken kreeg ze – eigenlijk ten overvloede – opnieuw een urinetest en de melding dat ze naar het ziekenhuis moest voor antibiotica zodra de bevalling zich zou aandienen.
Lees ook:
‘Longontsteking bij kinderen: de symptomen en behandeling’ >
Lees verder onder de advertentie
Te snel voor het infuus
Opnieuw na negenendertig weken braken haar vliezen. “Maar eenmaal in het ziekenhuis, kwamen mijn weeën al om de drie minuten”, vertelt Angela. “‘Ik moet antibiotica hebben’, zei ik tegen de artsen. Maar die dachten dat er nog wel tijd was.”
Lees verder onder de advertentie
Die was er niet. Net toen ze het infuus wilden prikken, kreeg Angela persweeën. “Ik had niet eens tijd om bang te zijn. Dan moest het maar zonder antibiotica, dacht ik. Twee uur nadat mijn vliezen braken, was Viyèn er al.” Angela en Viyèn moesten vierentwintig uur blijven ter observatie, maar toen Viyèn geen symptomen vertoonde van GBS-besmetting (koorts, kreunen, sufheid), mochten ze naar huis.
Bergafwaarts
“Op de vijfde ochtend thuis vond ik Viyèn wat warm. Bang voor tóch een besmetting, belde ik de verloskundige. Binnen tien minuten stond ze op de stoep, en stuurde ons door naar de EHBO.” Vanaf daar ging het heel snel bergafwaarts met Angela’s dochter. “Symptomen van GBS treden dus niet altijd binnen vierentwintig uur na de bevalling op, wat veel artsen denken. Viyèn werd slap, kreunde, en huilde bij elke aanraking. De artsen namen bloed, urine en keelslijm af, en legden haar op de medium care, waar mijn man Koen en ik niet bij haar mochten blijven slapen.
Nadat Koen had bedongen dat we werden overgebracht naar een ziekenhuis waar dat wel kon, ging het al snel beter met Viyèn. Na paracetamol en de eerste antibiotica knapte ze al op. Na een dag kwam de uitslag van de kweken: 99,9% GBS-positief. Ik wist dat ik het kon verwachten, maar toch sloeg het nieuws in als een bom. Je zes dagen oude baby zó ziek zien, en wat zouden de gevolgen zijn op lange termijn?”
Geen klachten
Na zeven dagen ziekenhuis mocht Viyèn naar huis en kon het gezin ‘opnieuw’ beginnen. “Inmiddels is Viyèn elf maanden, en van enig gevolg van de GBS lijkt geen sprake. Achteraf denk ik wel dat mijn oudste zoon, Quint, ook een GBS-besmetting heeft doorgemaakt na zijn geboorte. Ook hij kreeg na een paar dagen koorts, maar toen de huisarts hem een zetpil gaf, knapte hij snel op. Wel heeft hij vaak longontstekingen, óók een mogelijk gevolg van GBS.”
Iedere aanstaande moeder zou deze bacterie moeten kennen, vindt Angela. “Je hoeft geen klachten te hebben, als je drager bent. Tijdens de zwangerschap van Viyèn voelde ik me prima. Laat bij de geringste twijfel gewoon je urine onderzoeken. Want GBS is, zowel bij moeder als kind, vaak prima te behandelen.”
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van fijne aanbiedingen.
