Beeld: Shutterstock
De schoonmoeder van Nancy (35) koopt met gemak een voor een godsvermogen cadeaus voor de verjaardag van haar kleinkinderen. ‘Zij moet altijd het mooiste en duurste geven. Als we haar erop aanspreken begint ze jammerlijk te klagen.’ Tsja, wat doe je dan?
Nancy (35): “Met buikpijn zie ik de vierde verjaardag van onze dochter Linn tegemoet. Ik weet nu al dat mijn schoonmoeder volledig zal doorslaan en Linn overlaadt met cadeaus. Hoe goed bedoeld ook, ik baal daarvan. Niet alleen vinden mijn man Stef en ik dat je kinderen niet materieel moeten verwennen en willen we onze dochter de waarde van geld bijbrengen, het is ook gênant tegenover mijn ouders. Die zijn lang niet zo vermogend als mijn schoonmoeder en komen straks met een door mij voorgesteld klein doosje lego aanzetten.
Maar mijn schoonmoeder gaat voorbij aan welk verlanglijstje dan ook, koopt voor een godsvermogen de hele Baby Born-familie op en rust niet voordat ze zeker tien grote dozen bij zich heeft. Vaste prik. Sinds Linns komst is elke verjaardag, elk kerst- of sinterklaasfeest aanleiding voor haar om los te gaan met cadeaus. Ze ‘wint’ het van iedereen. Zij moet altijd het mooiste en duurste geven.
Eigenlijk begon dat al tijdens mijn zwangerschap. Mijn ouders schonken ons een luxe babyfoon met camera. Toen mijn schoonmoeder dat hoorde, wilde ze dat per se overtreffen. Ze stond erop de kinderwagen te geven, plus de Maxi-Cosi. Op zich lief, maar ik vond het veel te gek en onaardig naar mijn ouders toe. Omdat Stef en ik geen zin hadden in bonje, hebben we dat toen toegelaten. Maar het werd het startsein voor een jarenlange opboksshow. Na de geboorte van Linn kwamen mijn ouders met een schattig jurkje en een beertje. Mijn schoonmoeder gaf triomfantelijk een geboortemand vol pakjes plus een monsterlijk grote beer.
Nu ben ik ruim zeven maanden zwanger van onze tweede, een zoon. Mijn schoonmoeder riep na de geslachtsecho direct dat ze ons weer een kinderwagen gaf. Ze vond de oude, met roze kap, niks voor een jongen. Daar heeft ze natuurlijk gelijk in, maar nieuwe bekleding had ook gekund. Voor ik het wist werd er een nieuwe bezorgd. Wederom heel gul, maar het voelde toch alsof ik ’m door mijn strot kreeg geduwd. Ze heeft niet eens gevráágd of we grijs met zwart als kleurschakering mooi vonden.
Niet alleen met cadeaus, ook met aandacht is ze extreem. Zowel mijn moeder als schoonmoeder passen allebei een dag op Linn. Diep in mijn hart zou ik Linn liever een dag extra naar de crèche brengen dan dat mijn schoonmoeder oppast. Op maandag, als mijn moeder bij ons komt, verloopt de dag precies zoals wij graag zien, met onze regels. Is mijn schoonmoeder er, dan voedt ze Linn naar eigen goeddunken op. Zij vindt het ‘zielig’ dat Linn water of thee moet drinken van ons en geeft haar onbeperkt sapjes, broodjes chocopasta en snoep. Natuurlijk mogen oma’s verwennen en mag Linn van ons best eens een spekkie, maar dit zijn pure suikerbommen.
Was het mijn eigen moeder, dan had ik haar kunnen aanspreken dat het echt niet de bedoeling is dat onze dochter drie boterhammen met zoet eet. Andersom ligt het allemaal erg gevoelig. Mijn schoonvader is vijf jaar geleden overleden. Sindsdien staat mijn schoonmoeder er alleen voor. Wanneer het haar uitkomt buit ze dat volkomen uit. Als we voorzichtig zeggen dat twintig kerstcadeaus best overdreven is voor een peuter, begint ze jammerlijk te klagen: ‘Laat me toch mijn kleindochter verwennen, ze is het enige geluk dat ik nog heb!’ Mijn man is vatbaar voor dat soort krokodillentranen.
Als ik mopper over zijn moeder geeft Stef mij gelijk, maar vergoelijkt hij haar gedrag vanwege het gemis om zijn vader. Hij is blij dat ze gelukkig wordt van haar kleinkind.
Op mij komt het claimerig over. De laatste tijd wil ze ook dat Linn elke maand een weekend komt logeren. Onder het mom van ‘dan hebben jullie qualitytime samen’. Dat is voor een keer heerlijk, maar ik wil zelf ook tijd met mijn gezin doorbrengen. Alleen, zodra ik dat zeg speelt zij die eenzaamheidskaart. ‘Jullie hebben elkaar, ik niemand.’ Uit medelijden zegt Stef dan een logeerpartij toe, geheel tegen mijn wens. Het klinkt hard, maar ons kind is geen medicijn tegen liefdesverdriet.
Ik heb werkelijk geen idee hoe ik het drammerige gedrag van mijn schoonmoeder kan veranderen zonder te kwetsen en op tenen te trappen. Ik hoop dat als onze zoon straks geboren is, ze wat indamt. Twee kleinkinderen overladen met cadeaus wordt een kostbare grap. Maar ik vrees het ergste.”
Meepraten? Dat kan via onze Facebookpagina!
Dit artikels stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
