Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (10) en Róman (8). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het gaat natuurlijk niet lang meer duren, maar de jongens denken nog steeds dat hun moeder alles kan. Laatst wilde ik een jurk pakken, ik opende de deur van onze kledingkast en pardoes had ik het metershoge zware geval in mijn handen. “Mam!” riep Miró. “Jij bent echt té sterk!” Ik probeerde hem te vertellen dat er iets mis wat met de scharnieren, maar hij schudde zijn hoofd. “Jij kent gewoon je eigen krachten niet.”
Nu ken ik die wel, maar mijn zwaktes ook. Hoewel. Daar vergis ik me soms in. Zo ging ik eens tijdens een vakantie kijken naar mensen die aan een trapeze hingen. Of ik het ook wilde proberen, vroeg één van de circusartiesten. Sure! Ik beklom de eindeloze ladder naar boven tot ik op een klein plateautje stond. De trapeze werd naar me toe geslingerd. Ik hield mijn handen in de lucht, en toen… niets. Geen sprong. Geen beweging überhaupt. Plotseling wist ik het. Ik barst van de hoogtevrees. Dat was ik in mijn enthousiasme even vergeten.
Lees ook
11x kindvriendelijke wintersportgebieden >
Vorig jaar waren we op wintersportvakantie in Zweden. Nu kun je daar skiën, op een slee achter honden glijden, sneeuwballen gooien. Maar je kunt er ook sneeuwscooteren. “Wat tof!” riep ik nog toen we op een sneeuwvlakte luisterden naar de instructies van een vriendelijke kabouterachtige jongen met baard. Daar was het gas. Daar de rem. En racen maar. “Joe!” highfivede ik.
Tot ik op het gevaarte zat, alle anderen een dot gas gaven en schaterend door de bossen scheurden en ik me plotseling realiseerde: “Shit. Ik ben doodsbang op alles wat een motor heeft.” Van een gemotoriseerde step krijg ik al de kriebels. Ik ben er gewoon niet handig in. “Kom op, Roos, niet zeiken,” siste ik. Hoe moeilijk kon het wezen? Ik haalde diep adem en gaf gas.
Als een bejaarde die voor het eerst een scootmobiel berijdt. Traag en schokkerig ging ik vooruit. De roedel wachtte me op. Ik naderde ze, het ging best goed, maar toen ik netjes naast ze wilde stoppen wist ik opeens niet meer wat gas en rem was en stoof ik vooruit om de scooter pal in die van de kabouter te parkeren. Het moge duidelijk zijn: deze motormuis was de running gag van de vakantie. Maar in één ding had Miró wel gelijk. Ik ken mijn krachten niet. En komende winter blijf ik lekker binnen.
Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2019.
Meer Kek Mama? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg elke week de beste artikelen in je mailbox >
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.
