Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
Ik ben vandaag hulpmoeder, iets wat ik graag doe. Ana kon bijna niet slapen van de spanning, wetende dat ik haar, Jesse en drie klasgenoten morgen naar de geitenboerderij zal rijden. Ik weet niet of ik met mijn inzet als hulpmoeder, luizenmoeder en klassenhulp mijn schuldgevoel afkoop dat inherent is aan het moederschap: maak ik genoeg tijd voor ze vrij? Werk ik niet te veel? En dus ben ik, als de lijst wordt opgehangen dat ze hulpmoeders zoeken, er als een van de eersten bij. Zo ook vandaag.
Jesse, Ana Sofia, Pleun en Tycho zitten gespannen in de auto. Ik ben ook gespannen, want ik ben vergeten mijn telefoon op te laden, ik ben nog nooit op de geitenboerderij geweest en ik heb het richtingsgevoel van een stoeptegel. Ik heb bovendien de koelbox voor de hele klas bij me, dus als ik de weg kwijtraak hebben 28 kinderen niets te eten en drinken. Ik geloof dat ik de spanning van een liveshow met één miljoen kijkers minder vind dan de spanning van het klassenuitje van mijn tweeling.
Lees ook
Memo gemist: ‘Ik vergat mijn dochter op te halen van school’ >
De kinderen zingen uit volle borst het lied dat ze al weken hebben geleerd: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker.” Haastig zoek ik naar de andere hulpouders in hun auto’s, maar ik zie niemand meer vertrekken van het schoolplein. Ik moet dit doen op gevoel.
Ik kan dit, zeg ik tegen mezelf, al is het mekkerlied best afleidend. Het laatste wat ik over de route hoorde: ‘Vertrek in zuidoostelijke richting.’ Alleen een padvinder weet wat te doen met deze info. Het zweet breekt me uit. Via een landweg kom ik aan bij een open vlakte waar ik niets maar dan ook niets herken. De sfeer in de auto slaat om want de kinderen hebben mijn paniek door. “Komen we er ooit?” vraag Jesse. “Tuuuuurlijk”, zeg ik met de grootse glimlach die ik kan faken.
Er komt een trekker mijn kant op gereden en ik rol mijn raam in paniek naar beneden. “Meneer, ik ben op zoek naar de geitenboerderij…” De man trekt een blij hoofd en zegt: “Rechtdoor, tweede straat linksaf.” Ik bedank hem opgelucht. Achterin klinkt weer een vrolijk gezang: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker!”
Deze column staat in Kek Mama 12-2021.
Lees ook
Nicolette staat huilend op de luchthaven: ‘Waarom doe ik dit ook alweer zo graag?’ >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
