‘Ik ging een paar dagen zonder man en peuter op vakantie om tijd voor mezelf te hebben’

Redactie Kek Mama

22 juli, 2022 - 10:15

Leestijd: 8 minuten

Wat een prachtig uitzicht. De zon schittert boven mijn hoofd in de wolkeloze hemel en in het meertje voor me reflecteert een Oostenrijks bergmassief. Mijn grote teen steek ik behoedzaam in het koude water. “Mama, mama, máma”, hoor ik. Mijn voelsprieten schieten omhoog, met een ruk draai ik m’n hoofd om en ik ben meteen alert. Zo’n twee lange seconden later realiseer ik me dat het niet mijn eigen driejarige druktemaker is die daar staat te krijsen om haar mama. Die van mij is thuis, ver weg in Nederland. Ik voel opluchting en dáár voel ik me dan meteen weer een beetje schuldig over. Belachelijk natuurlijk. Dat weet ik gerust wel. Maar ja, zet dat gevoel maar eens uit… Ik probeer het goed te praten voor mezelf. Ik heb hier me-time, daar heb ik recht op. Ik ben geen slechte moeder als ik mijn kind niet meteen mis. En ik mag er best een paar dagen tussenuit knijpen zonder me daarover schuldig te voelen.

Uitgeblust

De reden dat ik hier nu sta? Tussen de bergen, bij een idyllisch bergmeertje met een grote teen die er bijna afvriest? Simpel; het gedrag van mijn peuter die zichzelf bijna kleuter mag noemen. Het is niet zo dat ik er altijd al van droom er in m’n uppie vandoor te gaan. Dat ik net als die man uit de film Into the wild de noordelijkste sneeuwvlaktes wil bedwingen. Een loner ben ik niet bepaald. Ik heb juist graag mensen om me heen, durf mezelf best een sociaal type te noemen en voer zo af en toe – als de omstandigheden het toelaten – het hoogste woord. Maar als moeder ben ik een beetje uitgeblust.

Mama-obsessie

Mijn kleine aapje kan ik daar natuurlijk niet de schuld van geven, dat snap ik ook wel. Zij doet gewoon zoals zoveel peuters doen, dat wat in de boekjes geschreven staat en wat ze op het consultatiebureau als normaal gedrag bestempelen. Het komt erop neer dat ze nogal een mama-obsessie (bij ons thuis ook wel een mamamamamáma-obsessie genoemd) heeft. Papa is best een leuke kerel hoor, maar alles, en dan ook echt álles moet met of door mama gedaan worden. Ik dus, voor de duidelijkheid. In bad, in bed en uit bed uiteraard. Maar ook boekje lezen, broodje maken en balletje gooien. En als ze het allemaal nou gewoon eens vriendelijk zou vragen… Helaas, ze is behoorlijk dwingend. “Nééééhééé, mámááá”, klinkt het regelmatig op volume tien door ons huis wanneer papa – aanhoudend als hij is – een poging waagt mij te ontzien. Ook ’s nachts. Als haar knuffel zoek is, haar dekentje los ligt, ze moet plassen of bang is van een monster, dan ben ik de pineut. Kijk, voor mijn vriend is het natuurlijk niet leuk dat ze altijd naar mij toe rent als ze getroost wil worden, ongeacht de situatie. Dat begrijp ik ook wel. Ze wil dan pertinent alleen van mama een troostknuffel, terwijl hij haar ook weleens in zijn armen wil houden. Maar hij zal ook niet ontkennen dat het hem eigenlijk wel goed uitkomt als ons meisje vanuit haar bed brullend eist dat ík haar begeleid bij haar zoveelste bezoekje aan de wc, zodat hij z’n favoriete Netflix-serie verder kan bingen.

Tijd voor mezelf

Dat ik langzaam maar zeker lichtelijk krankjorum word en steeds geïrriteerder reageer, merk vooral ik. Dochterlief gaat er in elk geval niet minder om jengelen of aan m’n benen hangen. En daarom sta ik nu dus hier, in de Oostenrijkse Alpen, tijd voor mezelf te hebben. Tijd voor Elly, tijd voor me, myself and I. Even niet mama zijn, geen krijsende peuter om me heen, een moment helemaal alleen. Ik heb me er de afgelopen tijd wel een voorstelling van gemaakt. Dan zag ik mezelf liggen in de warme zon in een bloemrijke alpenweide, met zo’n strohalm in m’n mond, voeten in een kabbelend beekje en alleen het geluid van klingelende koeienbellen en zoemende bijen om me heen. Maar ook lekker wandelend op mijn eigen tempo, zonder aanhoudende discussie met een dwingende peuter die al na vijf stappen beweert moe te zijn en getild wil worden. En even helemaal niet denkend aan thuis. Maar dát lukt niet helemaal.

Get the party started

Het is drie uur ’s nachts als mijn avontuur begint. De straat is in ruste. Ik stap de auto in en draai de sleutel om. De motor start en gelijktijdig komt de radio tot leven. ‘Aardappels met chocola, boontjes met vanillevla, waterijs met kaasfondue, aardbeien met jus’, schalt het iets te hard uit de boxen. Geschrokken draai ik aan de volumeknop. Hoewel Monique Smit normaal gesproken echt op mijn sympathie kan rekenen – ze heeft de jongedame tenslotte al heel wat keren rustig gekregen met haar repertoire – kan ik dit nummer nu even niet aanhoren. Ik scrol in mijn playlist en zie P!nk staan. Perfect. Ik rijd de straat uit terwijl ik keihard Get the party started meezing. Nog 978 kilometer te gaan. Wat een heerlijkheid. Ik voel me net Julia uit Heleen van Royens boek De ontsnapping. Net als zij rijd ik nu zonder kind en partner ver weg van huis, helemaal alleen en met míjn gedachten – niet die van mijn dochter, wat een luxe. Maar het verschil is wel dat het thuisfront precies op de hoogte is van de bestemming van mijn reisje. Bovendien ben ik ook niet van plan het bed in te duiken met twee Duitse dwergen, of met wie dan ook – maar dat terzijde. Wat fijn, denk ik steeds, dat ik me niet druk hoef te maken over of m’n meisje zich nog wel vermaakt en me ook niet in onmogelijke posities hoef te wurmen om een gevallen troetelbeer onder de voorstoel vandaan te vissen.

Moederschap loslaten

Me-time is echt hartstikke leuk, merk ik al op de Duitse autobahn. Ik heb wel wat moeite het moederschap los te laten. Mijn mama-antenne staat duidelijk gewoon aangesloten. Net kan ik mezelf ervan weerhouden keihard ‘echo’ te roepen als ik de tunnel inrijd – een eigenschap die ik me de laatste jaren eigen heb gemaakt en die meestal goed gewaardeerd wordt vanaf de achterbank. Even spiek ik achterom. Nee hoor, ze zit er echt niet. De autostoel is leeg. Het is dus zeker niet zo dat ik haar helemaal uit mijn hoofd zet, nu ik hier op mezelf aangewezen ben. Tijdens het avondeten in het hotel speur ik de kaart af naar het kindermenu. En als ik in de tuin onder mijn balkon een trampoline zie staan, kun je vast ook wel raden aan wie ik denk. Bij iedere hütte check ik de staat van de speeltoestellen nog voordat ik een hap van mijn kaiserschmarrn neem. Steeds voel ik opluchting – als ik me realiseer dat ik nu even lekker m’n eigen gang kan gaan, zonder rekening te houden met m’n dwingelandje. En dan direct daaropvolgend dient zich het bijbehorende schuldgevoel aan. Dat is een beetje jammer.

Lees ook: ‘Zonder man en kinderen op vakantie: ik kan ’t iedereen aanraden’

Heimwee

Maar na een dag of twee verandert er iets. In plaats van ’s avonds in m’n boek te lezen, betrap ik mezelf erop dat ik foto’s van mijn meisje aan het bekijken ben op m’n telefoon. Trots laat ik er de volgende ochtend bij het ontbijt een paar zien aan mijn tafelgenootje. “Wat schattig”, reageert ze enthousiast en ik kan niet anders dan het met haar eens zijn. Ik voel een brok in m’n keel. Ja, ik mis het thuisfront. Echt waar. Wat een fijn gevoel eigenlijk. Na een lange beklimming – waarbij ik vooral veel aan mijn kind denk – zie ik boven op de top dat mijn telefoon vol bereik heeft. Lang leve de nieuwe telefoniewetten die bellen en internetten binnen je bundel in Europa mogelijk maken. Even later sta ik dus te videobellen met m’n liefjes. “Mama, wanneer kom je weer naar huis?” vraagt ze. “Ik mis je heel erg.” Ik vind het ontroerend. Het liefst stap ik nu meteen in de auto, terug naar huis, om haar in m’n armen te sluiten.

Opladen

Ik lees het overal: uit een leeg glas kan je niet schenken en een moeder die goed is voor zichzelf is een veel betere mama voor haar kind. Deze wijsheden geloof ik nu wel. Het is echt zo; de tijd voor mezelf laadt me op. Ik heb het gevoel dat ik er weer tegen kan. Sterker nog, dat ik alles aankan. Dat ik vanaf nu met gemak met de soms onmogelijke eisen van m’n dochter kan omgaan (“Mama, je moet de regen stoppen.”) Ja, ik ben er weer. Een jaar lang, hoop ik. Dan is het namelijk opnieuw tijd voor me-time, want dit bevalt me wel. Dit verhaal stond eerder in Kek Mama. 

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.