Beeld: Getty Images
Hester (44) heeft heus genoten van haar zwangerschappen, tot tien minuutjes na de positieve test. Voor de rest kon het haar allemaal gestolen worden, van babyshowers tot bevalling. Maar nu ze vier kinderen heeft gebaard is ze daar gelukkig voorgoed van af.
De placenta moest er nog uit komen of ik riep het al euforisch tegen mijn vriend: “Ik hoef dit nooit meer te doen. Nooit meer bevallen! Nooit meer zwanger!” Ik zag de verloskundige en verpleegkundigen elkaar verbaasd aankijken; beter had ik kunnen jubelen hoe mooi ik de kletsnatte wurm op mijn borst vond. En dat vond ik natuurlijk ook – de allermooiste – maar dat ik in dit leven mijn taak als zwangere er voorgoed op had zitten, was een welkom extraatje op het feest. Een soort bonus, een kers op de taart.
Ik haat zwanger zijn. There, I said it. Niets in mij snapt die roze wolk waar veel zwangeren op zitten en alle gekkigheden die erbij komen kijken. Neem een zwangerschapsshoot. Dat is zo niet aan mij besteed, Waarom zou ik me halfnaakt of helemaal naakt, hooguit gehuld in een stuk vitrage, hoogzwanger laten vastleggen op camera en dat (de horror!) ook nog eens delen met het grote publiek op social media? Ik vind mezelf in zwangere toestand van de kin tot aan de tenen gekleed aan het publiek tonen in de plaatselijke supermarkt al afschuwelijk. Mensen praten nergens anders meer met je over dan die dikke buik. “Weet je zeker dat het er geen twee zijn”, kreeg ik bij al mijn zwangerschappen ergens in de derde maand steevast te horen. En een maand later volgt dan de vraag wanneer ik ben uitgerekend; dat moest wel snel zijn, gezien mijn omvang. Ja Gerda, ik weet zelf ook wel dat ik je doe denken aan zo’n aangespoelde potvis, ergens op de stranden van Vlieland. Maar dat hoef je me niet nog eens in te wrijven, terwijl ik twee komkommers en een pak sojamelk sta af te rekenen.
Het is voor mij altijd maar heel even leuk, zo’n zwangerschap. Een minuut of tien, direct na de positieve test. Maar dan gaat het meteen al mis. Ik zie overal een dikke streep door komen. De reeds geboekte wintersport bijvoorbeeld; uit veiligheidsoverwegingen is het natuurlijk niet de bedoeling dat je je nog langer van een felrode piste naar beneden stort. Niet een nacht door halen met oud en nieuw en dan lekker scheef en heel vals Happy New Year van Abba mee blèren. Geen prosecco op de boot. Niet meer paardrijden. De hele jaarkalender kan worden leeggeveegd.
“Eerlijk? Ik vind zo’n toeter van een buik gewoon niet mooi”
Hoewel, je krijgt er natuurlijk allemaal ‘leuke nieuwe uitjes’ bij. Iedere zoveel weken naar de verloskundige, bijvoorbeeld. Of je nou wil of niet, je gaat na die eerste maanden toch van afspraak naar afspraak leven. Alles draait om die almaar groeiende buik. En ik ben er heel eerlijk in; ik vind zo’n toeter gewoon echt niet mooi. Als ik zwanger in de spiegel kijk en alleen mijn gezicht zie, denk ik er toch die enorme buik bij. Ik zou mezelf niet direct als ’s lands meest sexy vrouw willen bestempelen, maar dat laatste beetje frivoliteit is tijdens een zwangerschap echt volledig verdwenen. Dan heb ik het appeal van een volledig volgepropt huishoudbeurstrekkarretje. Voor mijn gevoel dan. Ik loop ook niet als ik zwanger ben, ik waggel. Waar ik normaal gesproken het leven in de zesde versnelling leef, ga ik nu nog net niet terug in de tijd, zo sloom ben ik. Om in onze slaapkamer te komen, moet je twee trappen op. Dat doe ik als ik zwanger ben alleen in de avond weer, want het voelt qua inspanning net als de beklimming van een middelgrote berg in de Andes (denk ik). Als ik er overdag achter kom dat ik iets vergeten ben, sokken bijvoorbeeld, dan laat ik het zo. Dan maar met blote voeten mijn schoenen in, ook als het buiten vriest. Ik kan het gewoon niet opbrengen ze te halen.
Aan feestjes heb ik geen behoefte tijdens de negen maanden durende exercitie. Kom bij mij niet aan met een babyshower, het past gewoon niet bij me. Als er een feest is wil ik meedoen, en niet met een alcoholvrij bubbeltje doodmoe en dik in een stoel de tijd uitzitten, zoals die ene keer dat ik er wél ingeluisd ben. Het glazuur springt me van de tanden als ik die gelikte insta-plaatjes met roze of blauw gedekte tafels vol mierzoete hapjes zie – en dan alle vriendinnen, zussen, moeders en schoonmoeders in dezelfde kleur gestyled. De zwangere vrouw in het midden, met een beetje pech behangen met een plastic sjerp met ‘mommy to be’ erop.
“Als er een feest is wil ik meedoen, en niet met een alcoholvrij bubbeltje doodmoe en dik in een stoel de tijd uitzitten”
Wat wordt daar gevierd? Dat je nog een paar maanden door moet met alle lichamelijke ongemakken van dien? Dat je geen druppel mag drinken, maar aan de andere kant toch iedere avond direct na het eten op de bank in een coma belandt? Dat je het liefst de hele dag door alles eet wat los- en vastzit en jezelf blijft wijsmaken dat de kilo’s die eraan vliegen echt alleen op conto van de baby komen? Dat je vriend zegt dat ie je écht nog hartstikke mooi vindt, maar dat jullie ondertussen al maanden geen seks meer hebben gehad? Hou toch op. Ik opteer eerder voor een rituele ingetogen herdenking van het leven dat ooit was.
Lees ook – Moeders eerlijk over lichaam na zwangerschap: ‘Durfde geen strakke kleding te dragen’ >
“Ik voelde me op en top vrouw en ik blaakte tot de zevende maand van de energie”, vertelt Nikki (33, moeder van Evi van één) me. Ze deed aan zwangerschapsyoga en jogde zelfs een paar keer in de week. Evi is Nikki’s eerste en ze heeft lang op deze zwangerschap moeten wachten.
Ik vraag haar voorzichtig of ze het zichzelf niet heeft aangepraat, dat het allemaal zo leuk was. Want als je er zo op hebt gehoopt, dan mag je alleen maar dankbaar zijn. Ze denkt van niet. “Ik voelde me écht heel goed. Mijn huid en haar straalden als nooit tevoren. En ik heb extreem goed voor mezelf gezorgd; ik ging bijtijds naar bed, at alleen maar gezond en ik bewoog veel, waardoor ik fit bleef.”
In Nikki’s vriendenkring zijn er heel veel vrouwen die er net zo over denken. Het is zo nu en dan lichamelijk wel zwaar, maar vooral een wonder van de natuur waar ze zielsgelukkig mee zijn.
Het is een trend, dat bijna euforische denken en praten over het aanstaand moederschap. Struin social media maar eens af en je vindt louter prachtige plaatjes met handen op dikke buiken, stukgestylde kinderkamertjes en beelden van superromantische babymoons; de laatste vakantie samen. In dit maakbare leven moet alles vooral Instagrammable zijn. Tja, dat is mijn aanhoudend negatieve geneuzel over de never-ending-dracht natuurlijk niet.
“Ik had door dat geromantiseer om me heen een fantastische tijd verwacht tijdens de zwangerschap”
Wat Elle (31) betreft mag het allemaal wel wat eerlijker. “Ik had door dat geromantiseer om me heen een fantastische tijd verwacht. Een week na mijn positieve test hing ik zo’n twintig keer per dag boven de toiletpot; weg roze wolk. Ik was knetteremotioneel, voor mijn vriend een absolute heks en ik moest niet aan afspreken met vriendinnen denken. Ik leefde maandenlang een soort kluizenaarsbestaan; corona kwam mij wat dat betreft prima uit. Nu Job ruim een jaar is begin ik weer een klein beetje op mezelf te lijken. We wilden graag een groot gezin, maar daar ben ik toch wel een beetje van teruggekomen.”
Het zwanger zijn wordt afgesloten met een geboorte. Ook daarover schuwt men een verknipt beeld niet. Ik volg een Instagramaccount waarop vrijwel dagelijks een bevalling tot in detail getoond wordt en van de honderden die ik daar inmiddels vrijwillig op heb bekeken (don’t ask) heb ik er geen een gezien waarbij de vrouw in kwestie de partner de hel in verwenst, het halve ziekenhuis bij elkaar schreeuwt of roept dat ze het NOOIT meer doet, die hele hel doorstaan. Het zijn heel serene filmpjes, vaak met een rustgevend muziekje eronder van vrouwen die in bad een baby baren; man er gezellig bij – andere kinderen indien aanwezig ook in hetzelfde bad. Het lijkt op die manier allemaal zo eenvoudig en zelfs leuk, maar het is zo niet de werkelijkheid.
“Het lijkt allemaal zo eenvoudig en zelfs leuk, maar het is zo niet de werkelijkheid”
Bij mijn laatste bevalling werd een minuut na het breken van de vliezen door de gynaecoloog een klysma voorgesteld, alsof het een koekje bij de koffie was. Mijn vriend stelde voor dan even de ziekenhuiskamer te verlaten. “Nee, blijf. No shame vandaag”, heb ik gereageerd. Het was óf dat óf onder het toeziend oog van je partner en wat verpleegkundigen vlak voor de geboorte op bed een drol draaien. Allebei niet te doen. Zo overleefde ik die dag een beetje. No shame als mantra tegen mezelf hummen, terwijl ik me natuurlijk onder de streep gewoon kapotschaamde voor hoe ik erbij lag en voor wat ik allemaal uitkraamde. Echt, ik had nog zoveel lavalampen en brandertjes met etherische oliën om mijn bed kunnen zetten; het zou er niet mooier van zijn geworden – voor mij dan.
Vier kinderen heb ik. En ik heb drie miskramen gehad voor ik zwanger raakte van onze laatste dochter Frenkie. Na zoveel verdriet hoor je de godin van de vruchtbaarheid op je blote knietjes te danken dat het je toch nog gegund is. “Dit wilde je toch”, werd me venijnig toegebeten door een kennis, toen ik mijn beklag deed over mijn kwalen. In totaal ben ik dus zeven keer zwanger geweest; toch wel een prestatie voor iemand die er een hartgrondige hekel aan heeft. Waarom begon ik er dan iedere keer opnieuw weer aan? Die baby’s natuurlijk. Hoe slopend ik het gebrek aan nachtrust ook vind; je zult me er zelden negatief over horen. Voor die eerste lach doe ik het. Voor die dikke beentjes en die van die handjes waar elastiekjes om de polsjes lijken te zitten. Voor die babygeur. Voor die lieve geluidjes, dat gekir vanuit de kinderwagen. Je zult mij niet horen zeggen dat die babytijd me niet snel genoeg kan gaan. Ik zuig er ieder moment van op, ook omdat ik dat weer als mezelf kan doen. Ik ren de trappen weer op als ik mijn sokken vergeten ben. Ik spring even in de auto om een vergeten boodschap te halen, waarbij ik dan routineus de baby in de Maxi-Cosi meeneem. Ik maak flesjes warm op een terras in Oostenrijk of aan de bakrand van de manege waar mijn andere dochter op een paard zit. Ik rock dat prille moederschap als een malle.
“Wat mij betreft mag een embryo ook in een weckfles uitgroeien tot baby”
Ieder zijn ding, ieder zijn kwaliteit. De mijne zit ’m duidelijk niet in het zwanger zijn en ik weet zeker dat er meer vrouwen zijn die er net als ik het liefst een andere oplossing voor zouden zien. Wat mij betreft mag een embryo ook in een weckfles op mijn nachtkastje uitgroeien tot een voldragen baby, bijvoorbeeld. Maar voor zover ik begrepen heb wordt aan dat concept door de medische wetenschap nog niet heel hard gewerkt. Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022. Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
