Beeld: Shutterstock
Linda (34), getrouwd en moeder van Lara (5) en Senna (3) kijkt met verbazing toe hoe haar vriendinnen naast een sociaal en gezinsleven, ook een carrière proberen hoog te houden.
“Er zijn vrouwen die hun leven lang al droomden van kinderen. Of van een huwelijk en een rijtjeshuis. Ik niet. Opgevoed door mijn moeder alleen, wist ik niet beter dan dat je het zelf moet zien te rooien in het leven. Dat je moet studeren en financieel onafhankelijk moet zijn. Dus rondde ik braaf een hbo-opleiding af waarvan ik niet heel gelukkig werd, maar die wel perspectief bood op een goede baan, en stippelde mijn toekomst in gedachte uit in een luxe stadsappartement. Kinderen kwamen niet in mijn plaatje voor – net als die man trouwens: tot mijn zesentwintigste bleef ik single.
Maar toen kwam ik Willem-Jan tegen op een feestje bij vrienden, en veranderde alles. Mijn leven bestond tot toen uit een vijftigurige werkweek die ik uitvoerde op de automatische piloot, en zoveel mogelijk feesten om aan die sleur te ontvluchten. Wat ik overhield na het betalen van mijn hypotheek, maakte ik op met vriendinnen, aan minstens drie keer per week uit eten, reisjes en kleding. Een yuppenbestaan, waarin ik een grote leegte bleef voelen die ik niet kon benoemen, en die niet te vullen was met al het moois wat ik beleefde.
Willem-Jan was zijn wilde haren wel kwijt. Hij had het goed voor elkaar als consultant, en werkte nooit over. ‘Dan heb je je zaken niet goed onder controle’, zegt hij altijd – iets wat ik enorm bewonder in zijn functie. Ik viel voor de rust die hij over zich had. Samen genoten we nog steeds volop, maar niet meer op mijn gebruikelijke standje hyper.
Drie jaar later werd ik zwanger, heel gewenst. De rust die ik voelde met Willem-Jan, veranderde mijn kijk op het leven. Opeens leek het heerlijk, zo’n kneuterig gezinnetje. Stabiliteit. Rust. Ook mijn vriendinnen trouwden en kregen kinderen, maar met één groot verschil: ze denderden net zo hard door in hun carrière en sociale leven als ze daarvoor hadden gedaan. En ik: ik zegde mijn baan op.
De dag dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, voelde ik naast mijn allesoverheersende blijdschap, namelijk ook weerstand. Tegen mijn jachtige bestaan. Het heilige moeten. Tegen het nooit eens echt ergens tijd voor hebben, en tijdens het ene reisje of exclusieve diner, alweer bezig zijn met het volgende. Ik wilde het allemaal niet meer. Hallo, ik was een mens aan het bouwen, en dat was het enige wat telde.
Willem-Jan begreep mijn gevoel. Hij komt uit een heel ander nest: zijn moeder was altijd thuis voor de kinderen, terwijl zijn vader werkte. Financieel zaten we er warmpjes bij. Bovendien: als ik thuis zou blijven, hadden we ook geen kinderopvangkosten. ‘Blijf dichtbij jezelf’, drukte hij me op het hart. ‘Als jij bij onze dochter wilt blijven, vind ik je fantastisch, maar als je later toch besluit weer te werken, ook.’
Lees ook:
Mama verdient de kost, papa blijft thuis >
Inmiddels is onze jongste drie, en heb ik nooit meer aan een carrière gedacht. Mijn vriendinnen zie ik stukken minder. Ze hebben nooit tijd, en met zulke verschillende levens groei je toch een beetje uit elkaar. Jammer, maar het is niet anders. Nu ga ik dagjes naar de dierentuin met moeders van school en de buurvrouwen. Ik ben lang niet de enige thuisblijfmoeder.
Over een paar maanden gaat Senna naar de basisschool, en heb ik in theorie dus zeeën van tijd over. Toch ben ik niet van plan te gaan werken. Het huis moet aan kant, de boodschappen gedaan, en wanneer mijn kinderen uit school komen, wil ik de energie hebben om er echt voor ze te zijn. Ik zie ze genoeg, moeders die oververhit naar voetbaltraining crossen terwijl ze op hun smartphones nog wat zakelijke mail wegwerken, en ik hun hoofd al bij de vergadering van de volgende dag zitten. Vaders idem dito.
Ik respecteer die keuze ook, en in veel gezinnen is dat dubbele inkomen simpelweg keihard nodig. Maar zo lang wij ons de luxe kunnen permitteren dat ik er altijd ben, maak ik er gebruik van. ‘En jóuw ambities dan?’, vragen werkende vriendinnen weleens. ‘Die heb ik nog steeds’, antwoord ik dan. Want míjn doel is twee kinderen een fantastische jeugd te geven en ze klaar te stomen voor de maatschappij. Wat ook best kan naast een betaalde baan, maar dat is nooit mijn ambitie geweest. Werk stond voor mij synoniem aan overleven.
Mijn moeder ziet het met lede ogen aan, hoe ik haar basisregel in de opvoeding in de wind sla. Maar mijn leven is nu eenmaal niet vergelijkbaar met het hare, toen ze mijn zus en mij opvoedde. Ik mag dan financieel afhankelijk lijken, andersom is mijn man qua opvoeding van onze kinderen net zo afhankelijk van mij. Voor mij is het een simpel rekensommetje. En op mijn moeders vraag hoe het dan moet als Willem-Jan en ik ooit uit elkaar gaan, zeg ik steevast dat de hardwerkende carrièrevrouw ook morgen arbeidsongeschikt kan raken. Je kunt niet in de toekomst kijken, ik maak er dus het liefst hier en nu het mooiste van met mijn kinderen.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Bertrie Wierenga en Dorian Bindels zijn onlangs ouders geworden van een dochter en zitten samen op een knalroze wolk. De kersverse papa is apetrots op zijn prachtige gezin en gaat op dit moment ‘zwevend door het leven’.
In de wintermaanden kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje of een warme slaapzak.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Elke moeder weet: zodra het stil is, moet je heel rap bij je kinderen gaan kijken, want dan gebeurt er van alles waar jij niet blij van wordt. Dat wist Claudia ergens ook heus wel, maar toch lag ze te lekker op de bank. Dat heeft ze geweten.
