Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (10) en Róman (8). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Wat als het misgaat? Wat als ik het niet kan?
Ik zit in de springhel. Zo’n grote hal vol stuiterende kinderen die op trampolines de engste capriolen uithalen. Het is heet in de kantine. Af en toe zie ik een pluk haar boven de menigte uitstijgen, eraan vast zit een kind. Een kind van mij. Dolgelukkig. “Woehoe!” schreeuwt het door de ruimte. Uit de boxen beukt Nederlandse rap. En ik probeer heel hard niet te denken aan koters die hier met gebroken benen uit naar buiten worden gedragen. Wat als het misgaat? Wat als ik het niet kan?
Ik heb mezelf die vragen vaak gesteld voor ik stopte met de pil. Ik wilde heel graag kinderen, maar twijfelde toch. Ik, die zo gehecht was aan lome zondagmiddagen lezen, aan kroegbezoek tot uitbaters me naar buiten moesten vegen (“Nou opzouten, moppie”), aan reizen op de bonnefooi. Wat als ik helemaal geen leuke moeder zou blijken? Had ik eenmaal zo’n wurm uitgepoept, dan kon ik het nooit meer terug stoppen. Dan was ik verantwoordelijk. Wat als het misgaat? Wat als ik het niet kan?
Lees ook
Roos: ‘Mijn moeder is overleden, maar toch denk ik soms ineens dat ik haar zie’ >
Het is meer dan tien jaar later. Er is van alles misgegaan. Ik ben mijn geduld vaak verloren. En mijn verstand. En o ja, ook nog mijn moeder. Die ging dood voor ze mijn kinderen groot zag worden. Misser kon het niet. Missen doe ik dagelijks.
Maar er ging ook zo veel goed. Als ik blader door al mijn jaren Kek Mama-columns zie ik ze groeien, die jongens van mij. En ik zie mezelf die met ze meegroeide. Van pruthapjes tot eerste zwemles, van dramatische driftaanval tot grote verliefdheid. En nooit, werkelijk nooit dacht ik: had ik die kinderen maar teruggestopt, waren ze er maar niet geweest.
Nu schrijf ik hier, in een donkere jumpgrot waar ik geheel vrijwillig zit, mijn laatste stukje voor Kek. Ik heb behoefte aan nieuwe impulsen, andere wegen. Grappig genoeg zonder dat ik pieker: wat als het misgaat? Waarschijnlijk omdat ik heb geleerd dat die gedachte me totaal niet helpt. Liever denk ik aan de woorden van dichteres Erin Hanson: “What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?” Bezweet stuift Róman op me af. Hij gooit zijn armen om mijn nek en roept: “Mam! Ik kan eindelijk de backflip. Ik kan het, ik kan het!”
Ik lach. En fluister: “Ja. Ik kan het ook.”
Deze column staat in Kek Mama 01-2020.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.
