Beeld: Shutterstock
Toen de zoon van Saskia (44) zei dat hij bij zijn vader in Amerika wilde gaan wonen, gunde ze hem die kans. Maar toen het eenmaal zover was dacht ze: ik lijk wel gek.
Saskia: “Het was een woensdag in mei, met een clubje familie en vrienden stonden we op Schiphol. Toen Beau samen met zijn vader richting de gate liep, voelde het alsof mijn arm werd afgerukt. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Geloof dat ik zelfs heb staan schreeuwen. Ik kon me niet beheersen, al had ik me nog zo voorgenomen dat wel te doen. Het lukte me niet.
Toen Beau drie jaar was, gingen zijn vader en ik uit elkaar. Een jaar of drie later vertrok mijn ex voor zijn nieuwe liefde naar Amerika. Jarenlang leefde Beau in twee werelden: in Nederland bij mij en zijn zus Charlotte, die vier jaar ouder is dan hij. In de vakantie gingen zij geregeld samen naar hun vader. Dan zat ik op Schiphol achter het glas te wachten tot hun vliegtuig was opgestegen.
Na een paar vakanties daar, begon het bij Beau te kriebelen. Hij was benieuwd of hij bij zijn vader zou kunnen gaan wonen. Toen al merkte ik dat hij met een loyaliteitsprobleem zat, want hij wilde wel kijken hoe het leven daar voor hem zou zijn, maar wilde eigenlijk ook niet weg bij mij. Hij was pas een jaar of tien, maar toch heb ik hem vrijgelaten in zijn keuze. ‘Zeg jij maar wat je wilt, ik sta achter je.’ Op het moment dat ik dat zei, probeerde ik me in te leven in mijn kind. Ik schakelde mijn gevoel uit, onbewust.
Het besluit om daadwerkelijk te emigreren hebben we niet van de ene dag op de andere genomen. Dat proces heeft zeker een jaar geduurd. Beau en ik konden er samen goed over praten, gelukkig. Hij vertelde me hoe hij zijn leven in Amerika voor zich zag. Eigenlijk zoals in Nederland, met school, vrienden, sporten en natuurlijk zijn vader. Dat die bij Bill Gates in de straat woont en prachtige auto’s op de oprit heeft staan, trok hem ook wel aan. Hij wilde zijn droom achterna en in het grote Amerika gaan wonen.
Charlotte en ik bleven samen achter in Nederland, daar zat hij wel mee. Hij liet het niet merken, maar ik voelde het wel. Samen met zijn vader hebben we de knoop doorgehakt. Toen Beau en ik hem via Skype vertelden dat het echt door zou gaan, was hij hartstikke blij. Hij heeft er alles aan gedaan om het zo leuk mogelijk te maken voor Beau: er werd een kamer verbouwd, meubels gekocht en een school geregeld.
Ik handelde op verstand. Ik wist dat ik hem zou gaan missen, maar ik gunde hem deze stap. Als het met hem goed gaat, gaat het met mij ook goed, waar ook ter wereld. Zo redeneerde ik. Heel nuchter en praktisch. Pas toen het moment van vertrek dichterbij kwam, zakte de beslissing dieper mijn onderbuik in. En voelde ik wat het met mij zou doen als ik hem zou uitzwaaien. Ik bleef achter, met zijn zus. En dat maakte me dan toch ook verdrietig.
Lees ook
‘De dag dat mijn vriend in een rolstoel terechtkwam’ >
De dag dat hij vertrok was ronduit afschuwelijk. Zijn vader had die nacht in een hotel op Schiphol geslapen en zou met hem terugvliegen. Ik was samen met Charlotte, haar beste vriendin en de beste vriend van Beau. Mijn ex-schoonouders kwamen ook, mijn eigen ouders konden het niet aan. Op mijn verzoek waren mijn vriendinnen er niet bij, ik wilde het klein houden.
Ik zie ons nog zitten, in de lobby van dat hotel, met drie immense koffers om ons heen. Met pijn en moeite kreeg ik mijn thee weggewerkt. Ik voelde me misselijk van ellende. Met een steen in mijn maag zijn we met z’n allen naar de vertrekhal gegaan. En toen kwam het moment dat we echt afscheid moesten nemen. Iedereen was in tranen. Het deed zo’n pijn, ik vond het zo heftig om hem te laten gaan. Het was voor niemand leuk, niet voor Beau, niet voor Charlotte.
Met mijn armen om hem heen spookten allerlei vragen door mijn hoofd. Waarom sta ik dit toe? Waarom laat ik hem gaan? Waar ben ik in dit verhaal? Waarom heb ik niet gezegd dat hij bij mij in Nederland moest blijven? Beau was pas elf jaar. En daar, in die vertrekhal, besefte ik dat ik hem niet los kon laten. Alles in me schreeuwde dat ik hem bij me wilde houden, maar toch liet ik hem gaan. De tranen stroomden over mijn wangen toen ik hem van me weg zag lopen. Die dag heb ik niet gewacht tot het vliegtuig weg was. Samen met Charlotte en haar vriendin ben ik naar Bergen aan Zee gereden. Met mijn blote voeten in de branding kwam ik een beetje tot rust. Al golfde het verdriet telkens opnieuw over me heen.
In huis was het ineens een stuk stiller, Beau bracht altijd zo veel reuring. Toch had ik geen spijt, ik gunde Beau dit leven. Maar ik merkte wel dat ik mezelf compleet had weggecijferd. Kennelijk doe je dat als moeder.
Destijds was de communicatie tussen zijn vader en mij niet zo goed. We hadden bijvoorbeeld geen concrete afspraken gemaakt over de vakanties. Ik kon niet uitkijken naar het moment dat ik Beau weer zou zien. In het begin verliep het contact wat stroef, ook omdat Beau nog geen eigen telefoon had. Ik wilde alles weten: wat hij deed, hoe hij zich daar voelde. In het begin ging het allemaal fantastisch. Dat zag ik ook wel toen ik na een paar maanden op bezoek ging. Hij had leuke vrienden, sportte veel, op school ging het goed.
Maar na een maand of zeven kreeg Beau heimwee, hij miste mij en zijn zus. ‘Dat is logisch, hou vol’, vertelde ik hem. Maar het was niet vol te houden. Elke ochtend als hij naar de schoolbus liep, belde hij me huilend op. Mijn hart brak, ik wilde mijn kind troosten, mijn armen om hem heen slaan. Ik vond het zo moeilijk om hem zo te horen. Aan de ene kant is de wereld klein geworden door mobiele telefoons en Skype. Maar als je je kind aan de andere kant van de wereld zo overstuur hoort, voelt dat echt heel ver weg.
Beau durfde zijn vader niet te vertellen hoe hij zich voelde. Weer zat hij met een loyaliteitsprobleem. En als ik er voorzichtig wat over zei als ik mijn ex sprak, was het allemaal niet waar. Volgens zijn vader was Beau helemaal niet ongelukkig.
Toch werd de heimwee Beau te veel. Na een jaar was hij weer thuis. Ik vond het sneu en verdrietig voor hem dat het zo was gelopen, maar wat was ik blij toen ik weer op Schiphol stond, dit keer in de aankomsthal, met tranen van geluk.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
