‘Ik hou van mijn kinderen, maar ik heb graag tijd voor mezelf’

Franke van Hoeven

14 december, 2021 - 08:02

Leestijd: 10 minuten

Judith, gezegend met vier kinderen, vertelde me eens: “Ik hou van mijn kinderen tot in het oneindige, maar ik heb graag tijd voor mezelf. Eens in de twee maanden boek ik een nachtje in een hotel, alleen. Ik zoek een hotel uit dat makkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer en ik kies altijd voor een stad. Ik zorg ervoor dat ik overdag altijd iets leuks kan bekijken. Daarna ga ik in mijn eentje uit eten, heerlijk. Eenmaal terug in het hotel verwen ik mezelf met kaasjes, whisky, snoep, soms een jointje. Ook kan ik wel vijf keer douchen, heel uitgebreid, want daar heb ik thuis weinig tijd voor. Die uitstapjes zijn heerlijk, al was het maar om rustig te kunnen poepen. Dat is echt mijn spa-moment. De volgende dag ga ik helemaal opgeladen weer naar huis.”
 

Even zónder kinderen

Judith is mijn lichtend voorbeeld. Want toegegeven: in tijd doorbrengen zónder kinderen was ik de eerste jaren van het moederschap helemaal niet goed. Zeker toen Puk (9) en Olle (7) nog baby waren, durfde ik ze niet zomaar bij iemand achter te laten. Van het idee alleen al kreeg ik visioenen van oppasmeiden die mijn baby van de trap zouden laten stuiteren. Alleen de opa’s en oma’s durfde ik aan. En dan uitsluitend bij extreem hoge nood, omdat ik het egoïstisch vond om tijd voor mezelf op te eisen en me daar schuldig over voelde. Pas als ik mezelf stond onder te kotsen van de buikgriep en de rest van het gezin ook niet meer in staat was voor zichzelf of elkaar te zorgen, belde ik een van de oma’s.

“In tijd doorbrengen zónder kinderen was ik de eerste jaren helemaal niet goed.”

Dat veranderde langzaam toen de kinderen begonnen met praten en niet meer onbezonnen dreumesdingen deden, zoals rücksichtslos de straat oversteken. Zonde, want ik weet nu heel goed wat de voordelen zijn: tijd voor jezelf zorgt ervoor dat je uit de sleur komt en de routine doorbreekt. Je dringt stress terug en rust ervan uit, waardoor je je ook weer beter kunt ontspannen. Je krijgt er energie van en maakt betere keuzes. Je leven raakt daardoor meer in balans. Kortom, zeer de moeite waard om de kinderen af en toe gedag te zwaaien.
 

Een dagje vrij

De eerste voorzichtige stappen die ik maakte met kwalitatieve me-time waren wat uren overdag. Sinds de kinderen beiden op de basisschool zitten, neem ik elke maand één werkdag vrij. Even naar de Ikea voor wat rommeltjes, een boek lezen in de tuin bij lekker weer, uitgebreid koffie leuten met een vriendin: dat soort dingen zijn een perfecte invulling van die dag. Alleen al dat ik even een paar uur niets hoef te zeggen of een eindeloze stoet vragen moet beantwoorden vind ik heerlijk.

“Ik vind het alleen al fijn dat ik geen eindeloze stoet vragen krijg.”

Mijn vriendin Anne, moeder van twee dochters van 11en 9, heeft dat alleen zijn overdag ook ontdekt: “Alles gaat veel sneller en makkelijker als de kinderen er niet zijn. Even een winkel in, bloemen halen op de markt, terrasje pakken: het gaat allemaal zoveel efficiënter.” Ook iets doen waar ze gek op is maar wat niet door iedereen bij haar thuis wordt gewaardeerd doet ze dan graag: “Ik vind het heel chill om lekker foute muziek te draaien als ik alleen ben. Mijn muziek, waar niemand last van heeft.”
 

Lekker onvoorspelbaar

Niet alleen tijd voor jezelf, ook tijd voor elkaar is in de loop der moederjaren vanzelf weer teruggekeerd. Ik noem het zelf graag: op avontuur met mijn man – voor zover wij dat als veertigplussers kunnen beleven uiteraard, want met onze stramme, vermoeide lijven zijn wij allang niet meer de bohemienne types die we ooit dachten te zijn. En dat maakt helemaal niet uit, zolang we zelf soms maar de illusie hebben dat er nog een heleboel (rebels) leven in ons zit.

Zo waren we kortgeleden naar een concert van Bløf. De avond verliep totaal anders dan gepland, en juist daar kikker ik dan enorm van op. Geen rust, reinheid en volkomen voorspelbaarheid, maar spanning en avontuur. Bij het concert kwamen we vrienden tegen, met wie we na afloop in een pannenkoekenrestaurant annex wijnbar terechtkwamen. Daar zat een grote groep gezellige mensen bij wie we aanschoven. We voerden gesprekken met onbekenden, bestelden nog een wijn en klonken op het leven. Dat soort avonden, niet wetend waar ik terecht ga komen en wie ik zal ontmoeten, daar kan ik tijden op teren.

“Geen rust, reinheid en volkomen voorspelbaarheid, maar spanning en avontuur.”

Anne vindt het juist fijn om op dat soort momenten uitgebreid met haar man te praten over de dingen waarover ze niet kan praten als de kinderen erbij zijn. “Uitgebreid roddelen over familieleden bijvoorbeeld.” Ook belangrijk: “Om ons seksleven weer even op te spicen. Het is fijn om daar écht de tijd voor te hebben zonder dat er de hele tijd kinderen in- en uitlopen of nog tot laat in de avond wakker zijn.”
 

Lees ook
In je uppie op vakantie: deze moeders doen het >
 

De deur uit

De overtreffende trap van qualitytime, of dat nou in je eentje, met je geliefde of vriendinnen is, is natuurlijk een paar dagen weg. De eerste keer dat mijn man en ik samen naar Antwerpen gingen, aten we – dom dom dom – een maaltijd met veel vlees en groenten in een bourgondisch restaurant. Het was heel fijn een behoorlijke maaltijd te kunnen eten, in alle rust, maar hij sloeg in als een bom. De disco? Dikke doei! We lagen om 22 uur gestekt in ons bed.

Gelukkig werden we ook hier in de loop der tijd vanzelf beter in. Manlief is net terug van een weekendje Portugal met vrienden. Hij heeft gesurft, gefietst, lekker gegeten, lekker gedronken, de stad bekeken, alles erop en eraan. Hij heeft uitgebreid zijn werkperikelen besproken, flauwe grappen gemaakt en drankspelletjes gespeeld.

Zelf wil ik in december een paar dagen naar New York, mijn broer bezoeken die daar woont. Een paar dagen bijpraten, mijn neefjes zien, wandelen en een dagje ‘City’, waar ik de hele dag – ja de hele dag – kan bepalen wat ík wil doen, waarbij ik met niemand rekening hoeft te houden: ik kan niet wachten tot het zover is. Urenlang dralen in vintage boetiekjes en een uur een schilderij bekijken: dat is niet alleen leuk voor mij, maar ook voor mijn gezinsleden die ik dat geweld niet hoef aan te doen. En een dag is net genoeg om het niet ongezellig te gaan vinden.

Opladen

Een paar dagen tijd voor jezelf, maar dan op regelmatige basis: het is iets wat gescheiden stellen vaker meemaken. Zeker nu de zorg voor de kinderen zoveel eerlijker wordt verdeeld dan vroeger. Toen mijn ouders gingen scheiden, zag ik mijn vader eens in de twee weken in het weekend en soms ook maanden niet – heel uitzonderlijk was dat in die tijd niet. Mijn collega Hanneke, moeder van twee jongens, ziet nu ze alweer een aantal jaren gescheiden is, zeker ook de voordelen in van kinderen die de helft van de tijd bij hun vader wonen.

Hanneke: “Vooral omdat ik tijd voor mezelf heb. Het maakt dan niet uit hoe laat ik eet en of dat met het bord op schoot is of toch aan tafel. Het voelt al sinds dag één alsof ik weer af en toe een dag terug mag naar mijn oude leven en dat vind ik fijn. Ik laad op van die twee verschillende levens. Mijn verkering heeft hetzelfde schema als ik, dus we hebben de luxe dat we op kinderloze weekenden samen weg kunnen. Ik ruim, als de kinderen naar hun vader zijn, ook altijd hun speelgoed helemaal op. Mijn huis is dan echt van mij. En als ze er weer zijn, is het van ons. Ik mis de kinderen wel, maar ik laad er ook enorm van op.”

“Ik mis de kinderen wel, maar ik laad er ook enorm van op.”

Dat begrijp ik maar al te goed. Met een druk gezin is het soms moeilijk aan die me-time toe te komen; het gaat niet vanzelf. Zelfs niet de tien minuten per dag die ik nodig heb om op te laden, want dat is het eerste wat erbij inschiet als de to-do-lijst indrukwekkend lang wordt. Met alle dingen die er moeten gebeuren op een dag… Zie dan maar eens standvastig trouw blijven aan je favoriete tijdschrift doorbladeren in een warm bad of ongestoord een sessie yoga nidra afdraaien op Spotify. Maar al is het maar drie minuten uit het raam staren met een kopje thee: ik doe er alles aan om er tijd voor vrij te maken.
 

Even iemand anders zijn

Voor de langere momenten heb ik inmiddels een bucketlist in mijn agenda, want ik heb door schade en schande geleerd dat een ‘leeg moment’ anders op kan gaan in blinde paniek. Dat overkwam me vroeger weleens. Dan was ik overweldigd door het feit dat ik van alles kon ondernemen, dat ik last van keuzestress kreeg en ‘dichtklapte’. In mijn eentje naar de film? Een nieuwe jurk kopen? Gewoon de hele dag netflixen? Daar raakte ik verlamd van, zodat ik dan toch maar gewoon weer een wasje ging draaien. Daarom heb ik nu een pagina met daarop een ‘boodschappenlijstje’ leuke dingen die ik nog wil doen. Die ene expositie in het museum, dat nieuwe lunchtentje, een stoffenwinkel waar ik nog niet geweest ben.

En ik merk dat mijn kinderen er ook van opknappen. Dat het heerlijk is dat ze vreselijk verwend worden door opa en oma. Dat ze met de oppas naar een film hebben gekeken waar ze eigenlijk net te jong voor zijn. Dat ze even iemand anders kunnen zijn dan ‘de kinderen van’. Bovendien maakt gemis het weerzien extra zoet.

“Mijn coach zei: ‘Dat schuldgevoel kan ook gewoon mee naar de sauna.'”

“Het fijne als mijn kinderen niet bij me zijn is ook dat ze dan weer terugkomen. Want gek genoeg, hoe leuk ik het ook heb, ik mis ze dan ook vreselijk”, vindt Anne. Ja, die kinderen vreselijk missen: het hoort erbij, net als die eerder genoemde schuldgevoelens. Maar zoals een mama coach me ooit geruststelde: “Heb je last van schuldgevoelens? Neem die gewoon mee naar de sauna. En elke keer dat je naar de sauna gaat, met je schuldgevoelens onder je arm, worden die schuldgevoelens minder.” Bovendien leerde ik: tijd alleen is hartstikke leuk, maar je kinderen weer in je armen sluiten als je ze hebt gemist of schuldgevoel hebt ervaren, is misschien nog wel het leukst van alles.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 15-2021.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >