Annie Sklaver-Orenstein was in verwachting van baby nummer twee toen haar mentor vroeg of bij Facebook wilde werken. Hoewel de timing nogal ongelukkig was, had het voor Annie bijna niet beter kunnen uitpakken.
‘Februari 2018 was niet mijn beste maand’, schrijft Annie. ‘Terwijl ik 32 weken zwanger was, struikelde ik terwijl ik een druk kruispunt in Manhattan overstak. Instinctief probeerde ik mijn val te breken en mijn buik te beschermen met mijn armen. Maar toen mijn rechterpols de grond raakte, hoorde ik het breken. De baby was oké, maar ik niet.’
Thuis kwam ineens het besef: over een paar weken moesten het gezin het appartement uit vanwege een rattenprobleem, Annie was hoogzwanger en haar arm zat in het gips. ‘Als ik terugdenk aan dit moment, draait mijn maag nog steeds om.’
Een week later kreeg ze een bijzonder bericht van haar mentor: of ze interesse had in een functie binnen haar team bij Facebook. ‘Tot mijn eigen verbazing dacht ik: waarom niet? Ik moest herstellen, verhuizen en een baby ter wereld brengen. Maar ik deed iets wat ik nooit eerder had gedaan in mijn professionele leven: ik zei ja, wetende dat het me niet zou uitmaken of ik de baan zou krijgen of niet.’
Ze ging door het hele sollicitatieproces zonder er echt bij stil te staan. Ze had simpelweg geen ruimte om vragen af te wegen en over ieder antwoord te twijfelen. ‘Ik kon die houding aannemen omdat ik al een baan had en geen nieuwe nodig had, maar het besef dat mijn leven ook doorgaat zonder de goedkeuring van een sollicitatiecommissie, is het grootste cadeau dat ik mezelf kon geven.’
Natuurlijk kon ze tijdens het solliciteren niet om haar zwangerschap heen. Vanuit haar potentiële werkgever kreeg ze alle begrip: ze zouden haar door het proces loodsen vóór haar bevalling. Dat maakte het proces niet per se makkelijker. Na een vijf (!) uur durend gesprek was de commissie er nog niet over uit en vroegen ze om nog een telefonisch gesprek. ‘Tijdens dat laatste telefoontje begonnen de weeën.’
Annie liet aan de telefoon niets merken. Zes uur later was haar dochter geboren.
Lees ook
‘Waarom kinderen krijgen juist wél goed is voor je carrière’ >
‘Ik FaceTimede mijn mentor vanuit het ziekenhuis met een kleine baby in mijn armen. Ik had voor de bevalling nog niks getekend. Mijn plan was niet gegaan in de volgorde die ik wilde. Voor het eerst in mijn leven kon het me oprecht niet schelen. Ik wist precies wat ik wilde, wat mijn gezin nodig had en Facebook kon het me geven of niet. Ik had mijn gezondheid en de gezondheid van een prachtige pasgeboren baby en niemand kon dat nog veranderen.’
Ze onderhandelde na de bevalling fanatieker dan ooit en vocht voor een betaald zwangerschapsverlof. Dat verlof konden ze haar niet geven, maar wel een bonus en de afspraak om vijf maanden na de bevalling te starten met haar nieuwe klus. ‘Het was niet perfect, maar ik kon wel vijf maanden fulltime bij mijn baby zijn zonder in de schulden te raken. Het is eigenlijk een schande dat iets wat zo simpel en zo menselijk is, wordt gezien als een gift in deze maatschappij.’
Inmiddels heeft Annie een nieuwe baan. Ze was tijdens die sollicitatie niet zwanger, niet geblesseerd en niet middenin een verhuizing, maar begreep haar eigenwaarde beter dan ooit. ‘Ik hoorde de onbevreesde stem van een vrouw die zich hard maakte voor wat ze verdient, en dit keer herkende ik haar kracht.’
Bron: Motherly
Meer inspirerende verhalen? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
