Blogger Karen Johnson heeft jarenlang tegen haar kinderen geschreeuwd als ze boos was. Nu ze hierop terugkijkt, heeft ze daar spijt van.
Lees verder onder de advertentie
‘Het heeft de band met mijn kinderen beïnvloed’, schrijft ze.
Tandpasta op de muur
‘Ik wist niet dat mijn kinderen mij tot het uiterste konden drijven’, vervolgt Karen. ‘Dat ik met deuren zou gaan smijten en tegen ze zou gaan schreeuwen tot mijn keel pijn ging doen.’ Er hoefde maar iets te gebeuren – van tandpasta op de badkamermuren tot kinderen die hun speelgoed niet opruimden – of de blogger zette het op een brullen. Tot ze merkte dat haar jongste hier moeilijk mee kon omgaan.
Karen legt uit: ‘Hij kreeg zijn rapport en dat was niet goed. Ook luisterde hij schijnbaar slecht, maar dat vond ik niet eens het ergste: hij durfde mij niet over zijn slechte cijfers te vertellen. Dus toen ik het rapport pakte, sloeg hij doodsangsten uit – vreselijk om te zien. Ik wil dat mijn kinderen respect hebben en dat ze goed opgevoed worden, maar bang zijn voor mij? Dat vind ik niet normaal.
Lees verder onder de advertentie
Op het moment dat haar zoontje huilend zijn excuses aanbood, wist ze dat ze moest stoppen met schreeuwen naar haar kinderen. ‘Ik heb ze een voor een apart genomen en mijn excuses aangeboden. Ik vertelde waarom ik soms zo boos werd, maar dat het prima is om fouten te maken. En ook dat ik ze altijd zal vergeven.’
‘Vertrouwen’
Aan het eind van haar column deelt Karen nog een passage uit een artikel dat ze tegenkwam. ‘Wanneer je schreeuwt horen kinderen je wel, maar luisteren ze niet. Het enige wat ze doen, is uit angst stoppen waar ze mee bezig zijn. Maar de informatie die jij over wil brengen, nemen ze niet in zich op. Door te schreeuwen worden kinderen bang. En hoewel sommigen misschien denken dat dat een ‘goed’ ding is, ‘want dan luisteren ze en zien ze dat jij autoriteit hebt’, zorgt het juist voor een deuk in jullie relatie. En welke ouder wil nou niet dat je kind je vertrouwt?’
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.