Beeld: Shutterstock
Suzette (40) en haar vriend Yvo verruilden de drukte van de stad voor de rust van het Twentse platteland. Voor hun drie kinderen is dat niet altijd makkelijk.
‘Onze boerderij is als uit een kinderboek; met schattige schuurtjes in een groen paradijs. De tractor die het land klaar legt voor het nieuwe seizoen, vogels die fluiten, en het avondeten dat erop wacht geplukt te worden. De kipjes scharrelen over het erf en binnenkort komt er ook een pup. Want onze drie kinderen, Jippe (11), Raaf (9) en Yage (4), kunnen best een lief speelmaatje gebruiken. Het is hier heel mooi, en er is genoeg te doen, maar het kan soms ook best eenzaam zijn. Raaf zegt regelmatig: ‘Ik mis de mensen een beetje’.
‘In de stad waren ze nooit alleen. We woonden in Arnhem, in een woonproject waarbij we een hofje, kantine en werkruimtes deelden met andere gezinnen. Kinderen liepen in en uit of hingen rond op het hofje. In hun beleving de ideale speelwereld. Maar mijn vriend Yvo en ik wilden het anders, we wilden meer. Wonen en werken op een mooie plek. Eigen baas zijn en het verschil kunnen maken. Ik werkte als webdesigner en docent. Yvo vond een baan bij een bio-dynamische tuinderij en vond het geweldig. Daarmee ontstond het idee voor een eigen biologische tuinderij.’
Lees ook
‘We kochten een bouwval in Frankrijk’ >
‘We onderzochten de mogelijkheden. Keken naar locaties en ontmoetten gezinnen met dezelfde plannen. Op de website van Landgilde vonden we een oproep voor de overname van een bio-dynamische boerderij in Twente. Na lang nadenken, veel praten en logeerweekends op de desbetreffende boerderij namen we de stap: we verruilden de drukke stad voor het stille platteland. In de zomer van 2016 zijn we verhuisd en een maand later startten we met Tuinderij Bietenrood. Met een klein startkapitaal van onze ouders begonnen we met de boerderijwinkel, het land en de kassen, en we hebben sindsdien onze werkzaamheden uitgebreid. Wekelijks voorzien we veel gezinnen in een krat biologische groenten en we staan met een kraam op de zaterdagmarkt in Enschede. De tuinderij is ook een plek waar mensen graag zijn, voor een praatje, hun boodschappen, of om te helpen met verschillende werkzaamheden. Fijn om zo onze plek te kunnen delen met anderen. En: zo maken we nieuwe vrienden.’
‘Als ouder is het lastig te zien dat de kinderen de overgang moeilijk vinden. School en vriendjes zijn bijvoorbeeld verder weg. Maar ik zie dat ze zich steeds beter vermaken op de boerderij. Het wordt ook steeds meer hun plek. Nieuwe vriendjes komen spelen, ze struinen over de tuinderij en genieten van de ruimte. Ik hoop voor mezelf ook dat ik me thuis ga voelen op het rustige platteland. Aan de omgeving en mensen zal het niet liggen. De drukte en diversiteit van de stad mis ik, net als vrienden en fijne plekken. Maar we hebben hier veel waar we dankbaar voor zijn, en we werken er hard aan om er echt onze plek van te maken. Dat harde werk ontgaat de kinderen niet. Ze zien dat je je dromen niet waarmaakt door te blijven dromen, maar dat je toch echt aan de bak moet. Yvo en ik volgen ons hart en hopelijk is dat een voorbeeld voor de kinderen.’
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
