Ze sprak het nooit uit, maar Lynsey Hanney had regelmatig haar twijfels over de manier waarop haar vriendin dienst kinderen opvoedde. Pas nu ze zelf moeder is, realiseert ze zich dat ze fout zat.
Lees verder onder de advertentie
Hoewel Lynsey het niet liet merken, schrok ze toen de kinderen van haar vriendin een keer muesli voorgeschoteld kregen als avondeten. ‘Ik dacht: waarom geeft ze haar kinderen geen groenten? En als ze dat niet wilden, waarom dwong ze hen dan niet gewoon om iets gezonds te eten?’
Ook verbaasde het haar dat de kinderen klakkeloos voor het scherm werden gezet. ‘Mijn vriendin gaf de iPads, zodat ze een paar minuten rust had. Dat vond ik vreemd en nogal makkelijk. Wat weerhield de kinderen om zich te vermaken met een doodnormaal boek of een puzzel?’
Lees verder onder de advertentie
Voedselgevecht
Al die keren dat Lynsey vraagtekens zette bij de opvoeding die haar vriendin hanteerde, zei ze er niets van. ‘Ik had er een mening over, maar maakte het niet bespreekbaar’, zegt ze op haar blog. ‘Terwijl ik me nu realiseer dat dat fout was.’
Nu Lynsey zelf kinderen heeft, herkent ze dit soort situaties namelijk als geen ander. ‘Ik weet nu dat mijn vriendin soms te uitgeput is om het zoveelste voedselgevecht aan te gaan bij het avondeten. Of dat ze zich zo in het nauw gedreven voelt bij een driftbui van haar peuter in de supermarkt, dat ze dat mannetje beloont met chocola in ruil voor stilte. Dat is niet vreselijk, weet ik nu, maar menselijk.’
Lees verder onder de advertentie
Rots in de branding
Hoewel Lynsey zich schaamt dat ze haar vriendin op sommige momenten niet te hulp schoot, legt ze uit dat het pure onwetendheid was. ‘Ik had zelf nog geen kinderen en bijvoorbeeld geen idee dat hormonen van een kersverse moeder zo verwoestend kunnen zijn. Maar ook niet hoe wanhopig je je soms als moeder kunt voelen. Ik had – onterecht – kritiek op haar.’
Lynsey bedankt haar vriendin niet alleen voor hun bijzondere vriendschap, maar legt ook uit welke les zij dankzij haar heeft geleerd. ‘Zij is nu mijn rots in de branding, omdat zij begrijpt wat ik doormaak. En in ruil daarvoor zal ik voortaan hetzelfde doen voor iedere nieuwe ouder die in mijn leven komt: ik zal hem of haar helpen en ondersteunen. In plaats van oordelen, zuchten of opzij kijken, zoals ik vroeger deed.’
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag