Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
‘Ik vier én betreur de mijlpalen van mijn kind’
Beeld: Unsplash
Als je kind voor het eerst gaat staan of zindelijk wordt, ben je zo trots als een pauw. Maar die mijlpalen hebben ook een verdrietige kant, vindt blogger Jennifer Douglas.
Lees verder onder de advertentie
‘Als ik wist dat iets de laatste keer zou zijn, zou ik er meer van genieten’, schrijft ze op Scary Mommy.
Lees verder onder de advertentie
De eerste keer
De zoon van Jennifer was een lastige baby. Hij sliep slecht, huilde veel en voor Jennifer was het eerste jaar een kwestie van overleven. ‘Ik wist niet hoe ik hem gelukkig moest maken’, vertelt ze. ‘Maar op de dag dat ik er helemaal klaar mee was, glimlachte mijn zoon. Mijn hart explodeerde. Het was zijn allereerste lach.’ Daarna vierde ze nog meer mijlpalen: ‘De eerste keer dat hij omrolde, dat hij rechtop ging zitten en toen zijn eerste tandjes doorkwamen. Zijn eerste vaste voedsel, de eerste keer kruipen en stappen.’
Lees verder onder de advertentie
Lees ook:
Katy zegt nooit meer ‘ik ben trots op jou’ tegen haar kinderen >
Het einde
Jennifer was apetrots op haar zoon. Maar onlangs realiseerde ze zich dat het vieren van die mijlpalen tegelijkertijd ook een einde betekende. ‘De eerste keer kruipen betekende ook dat mijn zoon niet meer zoveel vastgehouden wilde worden’, legt ze uit. ‘Vroeger kon ik hem geen minuut neerleggen of hij zette het op ’n schreeuwen. Nu wilde hij alleen nog maar kruipen en was de draagdoek overbodig.’ Jennifer zou willen dat ze meer had stilgestaan bij die bijzondere momenten. ‘Als ik had geweten dat het de laatste keer was geweest dat ik de doek gebruikte, had ik er meer van genoten. Hij is mijn laatste kind en ik wil die dierbare momenten zo lang mogelijk vasthouden.’
Lees verder onder de advertentie
Schommelen
Maar wanneer doe je iets voor het laatst? Dat is niet te voorspellen. ‘Mijn zoon is geen baby meer, maar een kleine jongen. De tijd gaat te snel voorbij’, zegt Jennifer. ‘Ik vier al zijn mijlpalen, want ik ben zo trots op hem. Maar er is één ritueel dat ik nog niet kan loslaten: samen in de schommelstoel zitten voordat ik hem naar bed breng. Hij is bijna te groot voor mijn schoot, maar vindt het nog heerlijk om te knuffelen en schommelen. Ik weet dat er een dag komt dat hij me niet meer nodig heeft voordat hij gaat slapen. Daar zal ik verdrietig om zijn, maar ik zal het begrijpen. Maar tot die tijd, wil ik er elke keer van genieten.”
Lees verder onder de advertentie
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
