Wie geld wil verdienen, moet werken. Wie werkt, mist tijd met de kinderen. De balans vinden tussen werk en je kinderen kan knap lastig zijn. Hoe jullie daarin staan? Wij vroegen het met een stelling op social media.
Lees verder onder de advertentie
Een greep uit jullie reacties.
Voel jij je weleens schuldig omdat je werkt?
Wietske: “Dit is echt zo persoonlijk. Natuurlijk voel je je schuldig als je veel werkt en eveneens kun je je schuldig voelen als je niet werkt. Als we nou accepteren dat we allemaal ons best doen om wordt het zoveel makkelijker.”
Marissa: “Daarom minder werken. Dan maar met wat minder, je bent niet voor niets moeder geworden.”
Sophie: “Ik werk 30 uur, ideaal. Ik kan ze altijd op school afzetten en ophalen als de bel gaat. Zo heb ik elke dag quality time en moeten ze nooit naar de opvang. Zou het niet anders willen!”
Jamie-Elyne: “Absoluut. Gelukkig begin ik binnenkort bij mijn nieuwe baan waardoor ik veel meer tijd met mijn dochtertje heb. Helaas financieel niet de mogelijkheid minder te werken gezien ik alleenstaande moeder ben.”
Kelly: “Ik voel me zeker niet schuldig. Ze heeft het ontzettend naar haar zin bij opa en oma en de opvang, waar ze super veel leert. Ik kan mezelf uitdagen en ontwikkelen waardoor ik een gezelligere moeder ben.”
Esther: “Ik voelde me ook altijd doodongelukkig als ik ging werken en mijn kindjes achter moest laten. Ik ben toch gestopt met werken, financieel zwaarder maar geen moment spijt van gehad. Ze zijn maar zo kort klein! En ze vinden het heerlijk dat ik er altijd ben. We kunnen niet ieder jaar op vakantie, maar dat is een keuze die we hebben gemaakt.”
Samantha: “Dat doe je toch zelf? Ik bedoel, alle luxe die wij willen: een groot huis, vakanties, etc. daar vragen de kids niet om. Die willen gewoon ouders die er voor hen zijn.”
Fenna: “Ik voel me absoluut niet schuldig. De beste ouder is een gelukkige ouder.”
Charlotte: “Zelf zou ik iedere dag thuiszitten met de kids dodelijk saai vinden en me juist schuldig voelen over het niet benutten van mijn capaciteiten. Vrijheid en financiële redzaamheid vind ik te belangrijk.”
Wiesje: “Ik heb niet de illusie dat al het goede wat mijn kind mag ontvangen om een mooi en gelukkig mens te worden, van mij af moet komen. Sterker nog: it takes a village to raise a child. Ik ben er voor hem als het nodig is en dat kan prima naast een baan.”
Claudia: “Ik heb mij weleens schuldig gevoeld, ja. Maar dat was voornamelijk omdat andere mensen er iets van vonden.”
Karin: “Neehoor, ik laat mijn jongens graag zien dat je moet werken voor je geld. En dat niks in het leven aan komt waaien.”
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.