Wie geld wil verdienen, moet werken. Wie werkt, mist tijd met de kinderen. De balans vinden tussen werk en je kinderen kan knap lastig zijn. Hoe jullie daarin staan? Wij vroegen het met een stelling op social media.
Lees verder onder de advertentie
Een greep uit jullie reacties.
Voel jij je weleens schuldig omdat je werkt?
Wietske: “Dit is echt zo persoonlijk. Natuurlijk voel je je schuldig als je veel werkt en eveneens kun je je schuldig voelen als je niet werkt. Als we nou accepteren dat we allemaal ons best doen om wordt het zoveel makkelijker.”
Marissa: “Daarom minder werken. Dan maar met wat minder, je bent niet voor niets moeder geworden.”
Sophie: “Ik werk 30 uur, ideaal. Ik kan ze altijd op school afzetten en ophalen als de bel gaat. Zo heb ik elke dag quality time en moeten ze nooit naar de opvang. Zou het niet anders willen!”
Jamie-Elyne: “Absoluut. Gelukkig begin ik binnenkort bij mijn nieuwe baan waardoor ik veel meer tijd met mijn dochtertje heb. Helaas financieel niet de mogelijkheid minder te werken gezien ik alleenstaande moeder ben.”
Kelly: “Ik voel me zeker niet schuldig. Ze heeft het ontzettend naar haar zin bij opa en oma en de opvang, waar ze super veel leert. Ik kan mezelf uitdagen en ontwikkelen waardoor ik een gezelligere moeder ben.”
Esther: “Ik voelde me ook altijd doodongelukkig als ik ging werken en mijn kindjes achter moest laten. Ik ben toch gestopt met werken, financieel zwaarder maar geen moment spijt van gehad. Ze zijn maar zo kort klein! En ze vinden het heerlijk dat ik er altijd ben. We kunnen niet ieder jaar op vakantie, maar dat is een keuze die we hebben gemaakt.”
Samantha: “Dat doe je toch zelf? Ik bedoel, alle luxe die wij willen: een groot huis, vakanties, etc. daar vragen de kids niet om. Die willen gewoon ouders die er voor hen zijn.”
Fenna: “Ik voel me absoluut niet schuldig. De beste ouder is een gelukkige ouder.”
Charlotte: “Zelf zou ik iedere dag thuiszitten met de kids dodelijk saai vinden en me juist schuldig voelen over het niet benutten van mijn capaciteiten. Vrijheid en financiële redzaamheid vind ik te belangrijk.”
Wiesje: “Ik heb niet de illusie dat al het goede wat mijn kind mag ontvangen om een mooi en gelukkig mens te worden, van mij af moet komen. Sterker nog: it takes a village to raise a child. Ik ben er voor hem als het nodig is en dat kan prima naast een baan.”
Claudia: “Ik heb mij weleens schuldig gevoeld, ja. Maar dat was voornamelijk omdat andere mensen er iets van vonden.”
Karin: “Neehoor, ik laat mijn jongens graag zien dat je moet werken voor je geld. En dat niks in het leven aan komt waaien.”
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?