O, die moeders met oudere kinderen; ooit kreeg Tara Altebrando een punthoofd van hun schijnbare zorgeloosheid, terwijl ze zichzelf drie slagen in de rondte ploeterde. Maar nu is ze er zelf één – gelukkig.
Lees verder onder de advertentie
Tara keek ze na met een mix van schamperheid en jaloezie, de moeders van oudere kinderen, schrijft ze in een blog. Die met elkaar stonden te lachen zonder op hun rondrennende kinderen te hoeven letten. Die lachend naast de speeltuin stonden maar nooit erin, omdat hun kinderen zichzelf wel redden. Die vooruit liepen en wel geloofden dat de kinderen ergens achteraan, ver weg, wel volgden – zonder een ramvolle luiertas aan hun schouder.
Lees verder onder de advertentie
Dat ze daadwerkelijk conversaties hadden met hun kinderen, zonder driftbuien; Tara kon het niet uitstaan. Omdat ze zelf zo snakte naar die periode, schrijft ze. Waarin zij óók weer gewoon een persoon kon zijn, in plaats van alleen een moeder. En nu ze bijna vijftig is, met twee kinderen van negen en twaalf, ís ze opeens in de periode beland. ‘En kijk ík naar vrouwen die vieze luiers verschonen in het toilet en snotneuzen afvegen. Waarbij ik denk: jákkes.’
Tara realiseert zich dat zíj nu de moeder is naar wie ze ooit met afgunst keek. En ze geniet ervan. Want haar kinderen zijn lekker alleen thuis, terwijl ze plast in de wc waar die ene moeder haar baby verschoont. Ze gaat uit eten met haar man zonder een babysit in te moeten huren. Ze leest zomaar uren, op een zondagmiddag.
Lees verder onder de advertentie
‘Houden van de fase waarin je je bevindt, is voor veel moeders een overlevingsmechanisme’, schrijft ze. ‘Dat werkt voor veel vrouwen, maar voor mij is het overduidelijk: de fase met grote kinderen past me veel beter dan die met kleine.’ Heel soms floept een vriendin in een vergelijkbare situatie het er nog weleens uit, hoe leuk het was, die kleine kinderen. ‘Nee dat was het niet’, schatert Tara dan. ‘En dát is dus waarover we zo hard lachen náást die speeltuin.’
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.