Beeld: Shutterstock
Julia had nooit gedacht dat ze in deze situatie zou belanden: ze werd zwanger van een getrouwde man. En toen pas kwam het schuldgevoel over hun geheime verhouding.
Julia: “Ik wist vanaf het begin dat Giancarlo getrouwd was. Maar ik had daar toen geen boodschap aan, want ik was niet in hem geïnteresseerd. Ons contact was alleen zakelijk. Voor mijn studie fashion & design had ik stagegelopen bij een Italiaans modehuis. Na mijn afstuderen ben ik teruggegaan naar Italië voor een specialisatie en ik ben er blijven hangen.
Mijn plan was om een eigen modelijn op te zetten. Zo leerde ik twee jaar geleden Giancarlo kennen. Hij wilde investeren in mijn onderneming en hielp me om contacten te leggen in de modewereld. Ik merkte wel dat hij me leuk vond, maar als jonge meid met blond haar en blauwe ogen kreeg ik sowieso veel aandacht van Italiaanse mannen. Ik trok me er dus weinig van aan.
Toch bloeide er tijdens een zakenreis iets op tussen ons. Toen hebben we ook voor het eerst gevreeën. Ik voelde me enorm tot hem aangetrokken. Niet zozeer fysiek – hij is een flink stuk ouder dan ik en geen ‘standaard’ mooie man – maar ik viel voor zijn innerlijk. Giancarlo kan heel zakelijk zijn, maar ook lief, zorgzaam en grappig. We kunnen ook ontzettend met elkaar lachen. Bovendien heeft hij veel charisma, ik vond hem onweerstaanbaar.
Na die zakenreis ontmoetten we elkaar regelmatig in het geheim. Bijna elk weekend waren we samen. We gingen dan winkelen in Rome of Milaan en praatten veel. Wat begon als een avontuurtje, groeide uit tot meer. Als we samen waren, waren we zo gelukkig – het voelde alsof we al ons hele leven bij elkaar waren.
Natuurlijk was het ook dubbel. Ergens voelde ik me schuldig omdat ik iets had met een getrouwde man, maar toch was het niet zozeer een schuldgevoel ten opzichte van zijn vrouw. Giancarlo leefde erg ‘vrij’, waardoor ik het idee kreeg dat hij alleen nog officieel getrouwd was, maar geen echt gezinsleven met haar had. Ze hadden verschillende huizen en leidden allebei hun eigen leven, dus ik dacht: wat niet weet, wat niet deert.
Maar later bleek dat hun band toch heel hecht was. Voor familie doen Italianen alles. Een Italiaanse man zal nooit zijn gezin in de steek laten en ook niet zomaar scheiden van zijn vrouw. Het is niet zozeer dat Giancarlo oneerlijk was tegen mij, maar niet concreet genoeg, denk ik. Ik ging me pas echt schuldig voelen toen ik besefte dat ik van hem hield. Toen wist ik dat ik fout zat.
We hadden een jaar een verhouding toen we besloten er een punt achter te zetten. Onze gevoelens waren te heftig en te serieus geworden. Tot overmaat van ramp ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik was ik in shock, ik wilde nog helemaal geen kind. Toch hield ik direct van het mensje in mijn buik, omdat het van Giancarlo was. Hij schakelt in crisissituaties zijn gevoel uit en dat gebeurde toen ook. Abortus was volgens hem de enige optie. Het deed pijn dat hij dat stukje liefde van ons zomaar wilde weggooien. Hij bleef maar zeggen dat het nog geen kind was en niks voelde.
De eerste weken van mijn zwangerschap waren een ramp. Ik voelde me afschuwelijk, was misselijk, emotioneel en in paniek. Giancarlo was compleet de weg kwijt, want hij zag zijn stabiele leventje in duigen vallen. We waren allebei verdrietig, boos en in de war en wisten niet wat we moesten doen. We hebben nog nooit zo veel ruzie gehad als in die periode. Uiteindelijk ben ik een tijdje naar Nederland ‘gevlucht’ om na te denken en moed bijeen te rapen. Mijn verstand zei dat abortus de beste uitweg was, omdat we zijn vrouw geen leed wilden berokkenen. Zij kon namelijk geen kinderen krijgen, samen hadden ze een kind geadopteerd. Dan is het wel heel vreselijk om erachter te komen dat een ander wél een kind heeft van jouw man.
Verstandelijk kon ik dat wel zo bedenken, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de zwangerschap daadwerkelijk te laten afbreken. Het was de baby van de man van wie ik hield. Toen ik het hartje zag kloppen, kon ik alleen maar janken. Omdat we er samen niet uitkwamen, heb ik Giancarlo gezegd dat ik de volledige verantwoordelijkheid zou nemen; op die manier kon ik zelf beslissen zonder dat hij zich ermee bemoeide. En vanaf het moment dat ik besloot ervoor te gaan, trok Giancarlo snel bij. Hij kon mij en zijn kind niet laten gaan. Nu was duidelijk hoe we erin stonden en kwam er eindelijk rust.
Het was emotioneel en onwerkelijk om mijn zoon Dante voor het eerst in mijn armen te hebben. Giancarlo was overigens niet bij de bevalling; ik wilde alleen mijn moeder erbij hebben. Toen Dante er eenmaal was, kwam Giancarlo meteen langs. Voor hem was zijn eigen kind vasthouden onwennig en raar. Maar tegelijkertijd had hij wel meteen vadergevoelens voor Dante. Het was voor ons allebei heftig. Laatst zei Giancarlo dat ik een goede keus heb gemaakt en dat hij heel blij is met onze zoon.
Lees ook
‘Ik heb een kind uit een geheime affaire met een getrouwde man’ >
Als ik een verhaal als het mijne zou lezen, dan zou ik net zo reageren als de meeste mensen: veroordelend. Van een getrouwde man blijf je af, dat vind ik nog steeds. Maar ik weet nu dat overal een verhaal achter zit. Soms maak je fouten. Ik heb de verantwoordelijkheid genomen voor wat ik heb gedaan en heb ervan geleerd. Tegenwoordig oordeel ik minder snel.
Ik weet dat ik nooit aan de relatie had moeten beginnen, maar ik kan het niet terugdraaien. Giancarlo’s vrouw weet van niets en dat houden we zo om haar niet te kwetsen. Soms voel ik me schuldig naar haar toe. Maar schuldgevoelens lossen niets op. Ik kan alleen de schade beperken door mijn eigen leven te leiden met mijn zoon. In mijn omgeving wilde ik geen geheimen en ik ben naar mijn vrienden en familie toe altijd open geweest. En ook al begrijpen ze me misschien niet altijd, ze weten dat ik een groot hart heb en nooit bewust iemand kwaad zal doen. Ze hebben me gelukkig altijd gesteund.
Giancarlo is de liefde van mijn leven. Naast het feit dat we samen een kind hebben, is er nog altijd een enorme aantrekkingskracht en liefde tussen ons. Gevoelens kun je niet uitschakelen, je kunt wel zelf beslissen wat je ermee doet. We proberen nu meer als vrienden met elkaar om te gaan. Ik had daar in het begin moeite mee. Ik miste hem ontzettend en moest wennen aan deze nieuwe situatie. Maar ik kan nu zeggen dat het goed is zoals het is.
We zien elkaar een tot twee keer per maand en als hij er is, dan genieten we dubbel zoveel van elkaar. Dan gaan we naar het park, uit eten of shoppen. Net als andere vaders zingt hij z’n zoon in slaap en doet hij klusjes in huis. Giancarlo heeft een leven opgebouwd met zijn familie. Ik kan niet verwachten dat hij alles aan de kant zet voor zijn liefde voor mij of een kind dat hij eigenlijk niet wilde. Gelukkig komt Dante niets tekort. Hij krijgt genoeg liefde van mij en mijn familie. Bovendien zal zijn vader er altijd zijn, al is het op afstand.
Mijn leven is anders gelopen dan ik in gedachten had. Giancarlo en ik werken niet meer samen. Ik ben naar Milaan verhuisd, werk als modestyliste en probeer mijn eigen leven op te bouwen. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog, omdat ik nog erg worstelde met mijn gevoelens voor Giancarlo. Ik vond het belangrijk om dat op een rijtje te krijgen zodat ik een goede, stabiele moeder kan zijn.
Langzaamaan ben ik steeds beter in staat om Giancarlo los te laten en me te richten op m’n leven met mijn zoon. Ik zie de toekomst positief in. Dante is inmiddels zes maanden en ik kijk er naar uit om hem groot te brengen. Het moederschap leert je te relativeren en kleine dingen te waarderen. Elke dag wordt Dante wakker met een enorme smile op zijn gezicht. Dan is mijn dag weer goed.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
