Beeld: Getty Images
In de relatie van Paula (35, moeder van twee zoontjes van 4 en 3) kan het behoorlijk knetteren. Ze wil geen ruzie waar de kinderen bij zijn, maar kan het ook niet altijd voorkomen.
“Mijn man is er eentje met temperament, ik ben iemand met een grote mond. Samen zijn we, kortom, soms vuurwerk. Niet altijd hoor, het gaat vaak weken goed, soms maanden. Maar dan bouwt de spanning zich ineens op en die ontlaadt zich altijd in een knetterende ruzie. Zo’n lelijke, met schreeuwen, krijsen. ‘Dan ga je toch lekker bij me weg, ik zwaai je wel uit!’ gil ik naar mijn man. ‘Ach jij stom wijf, je kan zoals gewoonlijk weer eens niets normaals zeggen’, is zijn antwoord. Ja, stom wijf, zo noemt hij me, en soms nog wel erger dan dat. En ik de kinderen maar uitleggen dat ze niemand mogen uitschelden.”
Lees ook –
Zo voed ik op: ‘Mijn man is de basis-ouder en blijft thuis met de kinderen’
“Ik wist dat het met deze man nooit saai zou zijn. Vriendinnen kwamen thuis met brave vriendjes, ik vond er eentje met humor, met levenslust, met een duidelijke mening en het hoogste woord. Eentje die mij tegengas kon geven. Dat heb ik geweten. Aan tegengas geen gebrek. Met de komst van de kinderen kwam er ook veel meer om over te botsen. Dat heb ik onderschat, moet ik toegeven. Het begon al vlak na de geboorte van de oudste. Wel of niet laten huilen, wel of niet bij ons in bed slapen, we verschilden erg van mening. En dan moest het opvoeden nog beginnen. Tel daarbij op dat er minder tijd is voor onszelf en dat we voortdurend als team moeten functioneren en je begrijpt waarom het soms fout gaat.”
En dan moest het opvoeden nog beginnen
“We proberen de ruzies uit te stellen tot de kinderen slapen, of buiten spelen. Soms lukt dat, maar als je allebei nogal heetgebakerd bent, is het uitstellen van emoties niet makkelijk. Als het misgaat, staan we als kemphanen tegenover elkaar en zie ik de grote ogen van de kinderen. Dat ik niet bij machte ben mezelf tegen te houden, vind ik erg. Achteraf heb ik spijt, en mijn man ook. We maken het dan ook goed waar de kinderen bij zijn, al is het soms stroef en niet gemeend, zodat ze in elk geval zien dat we er samen uitkomen. En dan nemen we ons voor om het niet meer te laten gebeuren.”
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
