Nadat Daphnemet haar dochter van Australië naar Nederland vluchtte omdat haar ex psychiatrische problemen had, schreef ze een hulpboek voor kinderen van ouders met psychische problemen. ‘Nu kan ik voor anderen iets betekenen. Dat geeft me veel voldoening.’
Lees verder onder de advertentie
Daphne Meijer (42), moeder van Jasmine (9): “Negen jaar geleden ben ik vanuit Australië terug naar Nederland gevlucht met mijn toen tien maanden oude dochter. Mijn ex, die daar vandaan komt, had psychiatrische problemen. Toen ik zeven weken zwanger was, raakte hij de eerste keer in een psychose. Hij hoorde stemmen en zwaaide om zich heen met een keukenmes, daarna werd hij gedwongen opgenomen. De artsen zeiden dat dit getriggerd werd door stress. Het zou weer beter worden. Met de juiste behandeling en medicatie zouden we er goed mee kunnen leven.
Lees verder onder de advertentie
‘Ik sliep niet meer, omdat ik doodsbang was’
Ik was net zwanger en hoopte dat we er samen uit konden komen. Maar toen mijn dochter eenmaal was geboren, ontstond er bij hem kortsluiting. Hij weigerde medicijnen en deed het tegenovergestelde van wat de artsen adviseerden. Elke avond voordat we naar bed gingen, verstopte ik de keukenmessen en sliep niet meer, omdat ik doodsbang voor hem was. Toen hij op een ochtend naar zijn werk ging, ben ik naar een Blijf Van Mijn Lijf Huis gevlucht. Weg van de onveilige situatie. Vanuit daar ben ik na een tijd terug gereisd naar Nederland. Met mijn dochter, haar buggy en de kleren die we aanhadden stond ik op Schiphol. Toen begon er een nieuw leven.
Lees verder onder de advertentie
‘Hoe leg je dat uit?’
Om er voor mijn dochter te kunnen zijn, ben ik een studie tot pedagogisch medewerker gaan doen en runde een opvang vanuit huis. Toen mijn dochtertje als driejarige vragen begon te stellen over haar vader, vond ik het belangrijk daar goed antwoord op te kunnen geven. Als iemand ziek is, dan zorg je voor diegene in mijn opinie, maar ik ben bij hem weggegaan. Hoe leg je dat uit?
Lees verder onder de advertentie
Ik ging op zoek naar boeken die mij konden helpen, maar die waren er niet voor haar leeftijd. Zo is Papa is paarsontstaan. Het is een hulpboek voor jonge kinderen met ouders met psychische problemen dat bij verschillende hulpgroepen wordt ingezet. En ik geef zelf op vrijwillige basis lezingen.
Een gedeelte van de opbrengst van mijn boek gaat naar Stichting Het Vergeten Kind. Deze stichting geeft kinderen, die geen veilig thuis hebben of in gastgezinnen zitten, de mogelijkheid af en toe een onvergetelijke dag te beleven en aandacht te krijgen die ieder kind verdient. Na mijn lezingen leg ik uit wat de stichting doet en ik heb een potje klaarstaan voor mensen die willen doneren.
Lees verder onder de advertentie
‘Ik hoop ze een veilig gevoel te geven’
In april start ik als vrijwilliger bij De Kindertelefoon. Ik kan me door mijn ervaring goed verplaatsen in hun situatie en kan doorgeven wat voor mijn dochter en mij heeft gewerkt bij onze verwerking. Met mijn ervaring, begrip en kennis hoop ik kinderen een veilig gevoel te geven. Ondanks de enorme tegenslagen van het leven. Uiteindelijk is mijn ex uit de ouderlijke macht gezet en we hebben geen contact meer met hem. Het was een bizarre periode, waarin veel is gebeurd. Maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Nu kan ik voor anderen iets betekenen. Dat geeft me veel voldoening.”
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.