Beeld: Getty Images
Bij een motorongeluk liep Michel (39), de vriend van Nicolien (36), hersenletsel op. Zelfstandig zorgen voor hun kinderen Luuk (7) en Max (6) kan hij niet meer.
Nicolien: “Michel was er een van ‘op safe’, nam nooit onnodige risico’s. Zelfs in restaurants koos hij altijd voor de veilige optie wanneer hij twijfelde tussen gerechten. Maar motorrijden was zijn jongensdroom. Hij durfde hem nooit waar te maken en bedacht jarenlang allerhande excuses. Tijd- of geldgebrek. Geen ruimte voor de stalling.
Toen onze kinderen naar de basisschool gingen, besloot Michel dat het eindelijk tijd was. Hij kon elk gevaar wel uit de weg gaan nu hij vader was, maar in de auto kon hij ook een ongeluk krijgen. Nu de jongens naar school gingen, werd ik in elk geval ontlast in de zorg, mocht hem iets overkomen. Het was alsof hij het voorvoelde.
Michel reed uitsluitend op dijken en landweggetjes en vermeed snelwegen. Maar zelfs met vijftig kilometer per uur kun je naar vallen. Het is nu anderhalf jaar geleden dat hij in een bocht uitweek voor een wielrenner die hem op zijn weghelft tegemoet kwam, slipte en tegen de vangrail klapte.
Wonder boven wonder had hij alleen zijn pols gebroken en een hersenschudding, volgens de artsen. Maar in de maanden na zijn herstel werden de hoofdpijnen steeds helser, en zijn slechte geheugen dat heus zou herstellen leek alleen maar verder achteruit te gaan. Herrie en drukte bleven onverdraagbaar en met onverwachte veranderingen kon Michel niet meer omgaan, dan raakte hij compleet in de war. Zorg dan maar eens voor twee jonge, energieke kinderen.
Na meer dan een jaar van onderzoeken, second opinions en frustraties kwam de diagnose: niet-aangeboren hersenletsel. Niemand weet hoe dat zich in de toekomst ontwikkelt. Of Michel beter wordt of juist zal verslechteren. Feit is dat ik niets meer aan hem kan overlaten.
Afspraken vergeet hij, ook als ik ze noteer. Moet hij ergens naartoe, dan raakt hij een uur van tevoren in paniek en zegt af of komt niet opdagen. Vriendjes van de kinderen kunnen niet komen spelen, want Michel kan de herrie en drukte niet aan. Uitjes naar de dierentuin, vakanties, het is hem allemaal te veel. Tot zijn eigen verdriet en frustratie, dat is misschien nog wel het pijnlijkste. Want ik kan de zorg voor de kinderen best aan in mijn eentje. Het is de zorg voor een volwassen man ernaast, terwijl ik vier dagen per week werk, die me nekt.
Geen haar op mijn hoofd die overweegt om Michel te verlaten. Ik hou nog steeds van hem, ook al lachen we niet meer zoals vroeger, omdat hij lang niet elke grap begrijpt. Ook de seks is veranderd. Vaak is hij te moe of heeft hij hoofdpijn, en dat onze gelijkwaardige partnerrollen nu meer die van verzorger en patiënt zijn, draagt niet bij aan mijn libido.
Lees ook – ‘Sinds het auto-ongeluk is mijn leven volledig veranderd’ >
De kinderen begrijpen dat papa ziek is, maar soms barst toch de bom. Omdat zelfs een potje Uno spelen met papa niet lukt, of een film op vrijdagavond uit moet vanwege het geluid.
Ik ben in het ouderschap in één klap op mezelf teruggeworpen en ik kreeg geen tijd om te rouwen. De boterhammen moeten nog steeds gesmeerd, de voetbalwedstrijden toegejuicht. De avonden zijn eenzaam. Ik durf nauwelijks een avond weg te gaan uit angst dat er iets met de jongens is en Michel ze niet kan helpen. Dus zit ik alleen op de bank, met Michel rond acht uur al in bed. Ik app me suf met vriendinnen.
“Soms denk ik: ‘Het was makkelijker geweest als hij ons had verlaten'”
Op donkere momenten bedenk ik hoe het zou zijn geweest als de klap hem fataal was geworden, maar die gedachte druk ik snel weg. Michel is nog steeds mijn grote liefde, en de meest liefdevolle vader die onze kinderen zich kunnen wensen. Al was het misschien makkelijker geweest als hij ons gewoon had verlaten.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
