Beeld: Getty Images
Jaren stond het leven van Ingeborg en Roel in het teken van zwanger worden, maar dat gebeurde niet. Zelfs niet na alle behandelingen in het boekje. Tot de allerlaatste IVF-poging.
Ingeborg (43): “Twaalf jaar. Twaalf jaar stond het leven van mijn vriend Roel en mij volledig in het teken van zwanger raken. Ik was dertig toen ik stopte met de pil. We hadden alles op de rit: getrouwd, volop gereisd, gewerkt aan onze carrières en nét klaar met de verbouwing van onze nieuwbouwwoning in een kinderrijke buurt. We waren er, met recht, klaar voor. Maar ik raakte niet zwanger. Niet vanzelf, niet door IUI, niet door IVF en ook ICSI leek niet tot het gewenste resultaat te leiden.
Om er niet aan ten onder te gaan, lasten Roel en ik zo nu en dan een pauze in. We maakten een roadtrip door Amerika, we gingen toch nog maar een keer naar Australië en Nieuw-Zeeland. ‘Dit pakt niemand ons meer af’, zeiden we dan tegen elkaar. Uiteraard was het niet meer dan een vlucht.
Thuis was daar dat lege kamertje, dat we bij de oplevering van ons huis al hadden toegekend aan onze toekomstige zoon of dochter. Hoewel, leeg… Er stonden nog steeds een paar onuitgepakte verhuisdozen in. Het deed me altijd pijn er te zijn. Waar we woonden, zag je voortdurend kinderen op stepjes, buren achter kinderwagens en geboorteborden tuinen.
Drie jaar geleden opperde ik het voor het eerst: ‘Zullen we weg hier?’ Ik trok het niet meer, onvruchtbaar zijn tussen gezinnen waar de beschuiten en muisjes niet aan te slepen waren. Er kwam, alsof het zo moest zijn, via via een klein boerderijtje op ons pad, in the middle of nowhere. We kochten het impulsief, stortten ons op het klussen en ik begon er in mijn achterhoofd een klein beetje rekening mee te houden dat dit het misschien weleens zou kunnen worden voor altijd. Roel en ik in dat boerderijtje. We namen een hond. En Roel bouwde een kippenhok. Er kwam een beetje berusting. Een klein beetje maar.
We hadden nog één IVF-poging, maar wisten allebei niet of we die nog wel wilden benutten. Roel neigde naar nee. Het eiste steeds zoveel van ons, maar vooral ook van mijn lijf. Noem het intuïtie, noem het toch willen vastklampen aan die laatste strohalm, maar ik wist het plotseling zeker: we moesten er nog één keer, de allerlaatste keer voor gaan. Ik was niet om te praten.
Roel vroeg of ik er een bepaald gevoel over had. Dat durfde ik niet hardop uit te spreken. Ik zei hem dat ik er niet mee kon leven als we er niet echt álles aan hadden gedaan, maar diep vanbinnen was daar inderdaad dat voorgevoel.
Ik kan me het moment dat we hoorden dat ik zwanger was amper herinneren. Ik was in een roes. Vol ongeloof ook. Nog nooit was het gelukt; hoe kon dit nu ineens? Het leek wel een droom waaruit ik niet ontwaakte – en ook niet wilde ontwaken.
Alles ging goed, ik was de eerste maanden licht misselijk, kreeg een prachtige ronde buik, de echo’s hadden de best mogelijke uitslagen en ik heb tot 36 weken probleemloos doorgewerkt.
In november werd na een vlotte bevalling onze dochter Bibi geboren. Ruim een maand later zaten we met haar onder de kerstboom, cadeautjes uit te pakken met neefjes en nichtjes. Ik heb gehuild van geluk. Voor het eerst in twaalf jaar deden de feestdagen geen pijn. Voor het eerst was daar niet dat gat, die leegte. Alles klopte. Roel, Bibi en ik waren eindelijk dat felbegeerde gezin samen – met Olaf de hond uiteraard.
Het was allemaal zo anders gelopen dan ik me op m’n dertigste had voorgesteld. Voor Bibi geen hordes buurkinderen en geen speeltuin-op-iedere-hoek-van-de-straat. ‘We kopen wel een geitje of een shetlandpony voor haar’, grapte Roel onlangs nog. Ik vind alles best.
Ik hoef geen Vinexwijk meer, doe mij maar de stilte hier. Ik ben zielsgelukkig met onze kleine meid, maar denk nog regelmatig met buikpijn terug aan het lange traject dat we hebben afgelegd. Mijn hart gaat uit naar alle stellen die hier nog middenin zitten. Ik gun iedereen een zoetsappige foto met foute kersttrui, want dát is ons plan voor de feestdagen.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
