Marijn Frank (33) van Keuringsdienst van Waarde kan hele dagen een beetje aanklooien en van haar dochter genieten. “Maar soms vind ik opstaan al ingewikkeld.”
Marijn Frank is zo iemand van wie je een goed humeur krijgt. Als je haar in Keuringsdienst van waarde monter een nietsvermoedende fabriekswoordvoerder telefonisch hoort doorzagen over mensenhaar in supermarktbrood of wormen in dadels. Als ze in haar film Vleesverlangen wegdroomt bij een charmante chef-kok die een ribstuk met zout inwrijft. En ook tegenover haar zittend in een fijn café. Omdat ze open en eigen is, omdat ze sprankelt. Zelfs als het gaat over somberheid, over langs elkaar heen leven, over het lastige én het mooie van veel willen.
Opvallend: haar vriend en haar beste vriendin noemen Marijn zorgeloos, iemand die geen beren op de weg ziet. Toch komt er geregeld zo’n somber, pessimistisch gevoel over haar heen. Met golven gaat het. “Zelfs vriendinnen kunnen zich dat moeilijk voorstellen. Ik kan een ochtend hebben zitten huilen en dat niemand het ’s avonds merkt. Dat is geen toneelspelen, ik kan me goed opladen voor sociale dingen. Ik weet niet eens wat het is. Algeheel pessimisme.” Is even stil. Mijmert. Kijkt monter, dat wel. Ook als ze zegt: “Eigenlijk zijn alle facetten van het leven niet makkelijk. Daarom verbaast het me dat niet meer mensen in gestichten zitten. Dat iedereen dat maar doet, leven. Bijvoorbeeld. De verantwoordelijkheid voor een kind, dat vind ik heel serieus. En best zwaar. Mijn moeder, die vroedvrouw is, zegt altijd – heel ranzig: ‘Als je een kind krijgt, krijg je er een tros aambeien en schuldgevoel bij cadeau.’ Het is waar. Ik denk ook: is Sally niet te veel bij de oppas? Doe ik het wel goed? En werk, dat moet altijd maar goed en interessant zijn. Ik ben daar een beetje onzeker over. Soms vind ik opstaan al ingewikkeld. En de interactie met je partner. De basis is echt goed, maar ik vraag me weleens af of we niet onwijs langs elkaar heen leven in de drukte.”
Marijn waakt ervoor dat ze te veel uit elkaar lopen, dat hun levens te veel op een eigen spoor gaan zitten. “Als het minder goed gaat tussen ons, trek ik aan de bel. Een etentje regelen, onverwacht samen naar de sauna, vakantie boeken. Als we snauweriger worden is dat. Dat je alleen nog maar roept wie waar wanneer moet zijn. Of: ‘Ga naar de kapper, je ziet er niet uit.’ Dat je alles op een weegschaal gaat leggen qua tijdverdeling. Dat haat ik echt. Als we dan wat afspreken, al is het een paar uur samen weg, zitten we snel op hetzelfde level en gunnen we elkaar weer alles. En zelfs tijdens een ruzie kan ik voelen, wow, wat is hij sexy. Dat helpt ook.” Grijns. Ze vertelt over de lieve vader die Victor is. Dat hij met Sally naar het zwembad gaat. Wild met haar stoeit, wat Marijn niet doet. Over de reis van zes weken door Amerika met z’n drieën. “Dat je bijna tegelijk met je kind gaat slapen en opstaan om half zeven niet meer als vroeg voelt.” Sally is bijna vier, gaat binnenkort naar school. Marijn en Victor zijn 33 en 35, wat zijn de plannen, meer kinderen? “Ik zou dat nog wel willen, denk dat het leuk is voor Sal. Victor is er twijfelachtiger over, is meer op zijn vrijheid gesteld. Hoe ouder Sally wordt, hoe makkelijker het gaat. Er komt steeds meer ruimte. Als er een baby komt, weet je dat dat voor twee jaar weg is. Maar als het ons gegeven is, hoop ik dat er nog wel een tweede kind komt.”
Het hele interview met Marijn Frank staat in Kek Mama 04-2016.
Lees hier alle BN’er interviews.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
