Het is wat, meemaken dat je dochter groeit in de buik van een draagmoeder. Sophie de Buisonjé: “Mijn buik voelde soms zo leeg.”
Er zijn momenten waarop Sophie de Buisonjé nog weleens wordt overvallen door het ouderschap. “Op sommige dagen denk ik: ha, ik zit er lekker in. Dan draaien de kinderen goed, zit ik zelf lekker in mijn vel en is iedereen blij en in balans. Alleen nu is die balans een beetje weg door de verbouwing.” Sophie en Xander kochten vorig jaar een prachthuis in Bussum: een statig pand uit 1882 met een oppervlakte van 480 vierkante meter, groot genoeg om met het hele gezin te kunnen wonen én werken. Ze zagen zichzelf er al zitten deze zomer, maar helaas loopt de verbouwing al een paar maanden uit.
Een klein jaar geleden verhuisden Xander en Sophie al van Amstelveen naar een huurwoning in Bussum. De voornaamste reden was zoon Dex, vertelt Xander: “Dex kreeg in korte tijd te maken met ingrijpende gebeurtenissen. Hij kreeg een zusje en ging halverwege het schooljaar mee naar Amerika om haar op te halen. We wilden hem niet ook nog eens tussentijds van school laten veranderen, dan moest hij dáár weer aan wennen. Nu heeft hij hier al vriendjes. En straks wonen we pal naast zijn school.” De Grote Verhuizing zal dit najaar plaatsvinden. “Met Kerstmis zitten we er met de hele familie aan tafel. Het wordt tijd, want die verbouwing is natuurlijk hel tot de macht vier”, grinnikt Xander.
Maar er was er inderdaad ook nog die andere grote gebeurtenis die dit jaar – eigenlijk de afgelopen jaren, roept Xander – overheerste. De geboorte van Céla-Lynn, de dochter waar ze lange tijd alleen maar op konden hopen. Het is 2013 als Sophie onder het mes moet omdat er een tumor in haar buikholte zit. Goedaardig weliswaar, maar hij moet meteen worden verwijderd. De operatie verloopt succesvol. Als ze dat goeie nieuws te horen krijgen, vertelt de arts er meteen achteraan dat het absoluut onverstandig is opnieuw zwanger te worden. De hormonen die vrijkomen, zouden de kans op herhaling vergroten. Sophie: “Dan ben je twee seconden blij omdat de tumor weg is, maar krijg je meteen een nieuwe knauw te verwerken. Bizar. En dat terwijl Xander en ik net tegen elkaar hadden uitgesproken nog een kind te willen. Dan word je wel even op je plek gezet.”
Al snel na de operatie gaat Sophie op zoek naar andere mogelijkheden. “Ik ben ongeduldig, dat zit in mijn aard, maar het was ook een mentaal proces. Dat ik letterlijk iets nieuws aangreep om naar de toekomst te kijken.” Via een online forum komt Sophie in contact met een Nederlandse vrouw die haar kinderen kreeg met behulp van een Amerikaanse draagmoeder. “Ik las haar verhaal en er kwam een soort van euforie over me heen. ‘Xander, er zijn toch nog mogelijkheden!’, riep ik uit. Het verhaal van die vrouw gaf me houvast, het hielp me door te gaan. Sowieso: ga het maar eens afsluiten als je zo’n grote wens hebt. Ik was in die tijd ook best dominant. Ik geloof niet dat ik Xander de ruimte gaf dat het géén optie was.”
Xander: “Weet je dat ik daar nooit iets van heb gemerkt? Ik stond er juist heel erg voor open.”
Sophie: “Niet? Zo voelde dat wel.”
Xander: “Ik had zoiets van: ik moet mijn vrouw in dit proces zoveel mogelijk steunen. Natuurlijk beslis ik mee, maar Sophie was degene die een stukje vrouwzijn verloor: zij kon onze toekomstige baby immers niet zelf dragen. Dus vond ik dat zij dit wel mocht bepalen.”
Xander en Sophie vinden via een Amerikaans bureau een draagmoeder en vliegen geregeld naar Los Angeles voor een ivfpoging. “De eerste keer was ik bloednerveus”, vertelt Sophie. “Je krijgt toch hormonen toegediend en ik reageerde daar best gevoelig op. Je voelt dat er iets in je lijf gebeurt.” Xander: “En ik moest die hormonen in haar buik injecteren. Ik voelde me net zo’n louche wielerdokter die dope aan het toedienen was.”
Het hele traject lijkt moeilijker dan gedacht. Xander: “Je denkt heel naïef: we sturen die embryo’s op en huppakee, we zijn zwanger. Maar het ging een paar keer mis. Na afloop zeiden we steeds: we kappen ermee. Het was iedere keer zo’n diepe teleurstelling. Bovendien begonnen we aan alles te twijfelen: we waren allebei gezond, waarom lukte het dan niet? Maar na een paar dagen wilden we het dan toch weer proberen.” Soms stuitten ze daarin op onbegrip. Sophie: “‘Je hebt toch al een kind?’, hoorde ik dan. Terwijl ik dacht: waarom kan de wens voor een tweede niet net zo groot zijn? Bij mij was die wens misschien nog wel groter. De liefde die ik voor Dex voelde, wilde ik nog eens meemaken. Dat merkte ik aan alles. Zaten we thuis aan het avondeten, keek ik naar de lege stoel tegenover me. Voor mijn gevoel waren we als gezin nog niet compleet.”
Ze hebben uiteindelijk nog één ivfpoging over. “Het was onze laatste kans omdat onze embryo’s simpelweg op waren”, vertelt Xander. “Ik denk dat het daarna ook echt klaar was geweest voor ons. Het drukt zó op je leven. Bijna iedere vakantieperiode stond in het teken van ivf en vlogen we op en neer naar Amerika.” De twee zijn tegenover Dex en Sem – Xanders zoon uit zijn eerdere relatie met Wendy van Dijk – altijd open geweest over het draagmoederschap. Xander: “Zoiets groots hou je niet geheim. Bovendien kon dat niet eens, want Dex reisde met ons mee. Sophie en ik hadden er alleen niet aan gedacht dat we ze ook steeds moesten teleurstellen. Dex was weliswaar nog jong, maar Sem wist dondersgoed waar we mee bezig waren. Hing ik vervolgens weer met hem aan de lijn om te vertellen dat het niet was gelukt. Later zijn we daar terughoudender in geworden. Wat dat betreft hebben we de impact van deze hele situatie wel onderschat.”
Het hele interview staat in Kek Mama 10-2017.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
